Tim Christensen - Honeyburst (2003)

Prachtig melancholisch album waar je the Beatles en Crowded house wel in terug hoort komen. Is dat even schrikken als je hem live meemaakt en mag luisteren naar behoorlijk heavy-uitspattingen. Daar blijkt dan toch maar mooi dat hij hiervoor in een rockband zat (die overigens erg populair geweest schijnt te zijn in het hoge noorden).

Deze man is überhaubt erg bekend in Denemarken. Ik vind m goed, meer niet. Meestal herken ik een goed album aan het feit dat hij beter wordt met het aantal draai beurten. Bij deze is het andersom. Hij begon echt mega mega goed en bij iedere keer dat ik m weer draai kom ik er achter dat het eigenlijk best een saaie plaat is. Neemt niet weg dat ik het een hele leuke blijft vinden, de nummers blijven lekker hangen..

Is het nou een saaie plaat, Sonic Nurse, of een hele leuke cd, waarvan de nummers lekker blijven hangen? Anyway, ik zag Tim Christensen voor het eerst tijdens EuroSonic, toen op Bevrijdingspop en toen besloot ik de cd te kopen, rekenend op onversneden r&r, gezien hun livesets en het door Kink zwaar geplugde Jump the gun. Dat was dus wel even wennen, deze overwegend rustige singer-songwritersplaat. Maar mij verging het de andere richting dan Sonic Nurse, draai deze elke weer wel een keer en deze zal de komende jaren geen stof vergaren. Favorieten: No easy key en Close the door.

Typisch zo'n cd waar mijn partner van zei: dit klinkt goed, ik wil ook wel mee naar het concert in Rotown.
En toen kwam Tim het podium op, en liet me daar toch een bak stevige rock over ons heenkomen. Ik vond het geweldig, maar ik geloof dat die mening niet echt gedeeld werd. De bar achterin de zaal deed goede zaken (en bijna ook de bar in het pand ernaast ).
Ik zelf heb prima genoten helemaal vooraan bij het podium. Erg verrassend was het zeker wel.

He, ik was ook bij dat optreden in Rotown! Ik vond het ook een goed concert moet ik zeggen. Vooral toen hij op het eind nog een keer terug kwam met het spetterende einde van Whispering at the top of my longs.
Ennuh Lebowski, ik vind het een lekker album maar ik heb m denk ik overschat in het begin. Ik dacht dat ik echt een wereld ontdekking had gedaan toen ik m voor het eerst draaide maar het blijkt gewoon een lekker album te zijn.
Nu ik er weer zo concreet mee bezig ben denk ik dat ik m straks weer even op ga zetten, ik heb er behoefte aan.
Rare jongens, die Denen.

Daarnet weer eens gehoord: ben van 4,5 naar 4 gegaan een tijd terug, maar over die beslissing begin ik toch weer ernstig te twijfelen.
Dit is een verdomd sterke cd.

Absoluut! Wat een heerlijke popsongs staan er op dit album. Bij Tonight I'm Fine zweef ik helemaal weg. Aanrader voor mensen die van mooie pop houden a la Travis en al eerder genoemd Crowded House, maar dit is dan nog net een stukkie beter. Dikke 4,5*.

Jammer genoeg heb ik Secrets On Parade ook ooit aangeschaft in de veronderstelling dat die misschien net zo goed zou zijn als Honeyburst, niet dus.

Zingt deze man uberhaupt nog? Dit album uit 2003 was zijn laatste en tot op heden nog steeds geen nieuw werk

Dit album smaakte zeker naar meer. Surfing the Surface is echt een prachtige compositie. Ik blijf hopen op nieuw werk.

Nou je het zegt, is alweer 5 jaar oud, en ook lang geleden dat ik dit album heb geluisterd, staan een paar erg mooie liedjes op ja

Als ik zie dat hier maar 31 stemmen op zijn uitgebracht moet ik toch concluderen dat veel singersongwriter liefhebbers zichzelf te kort doen. Prachtige liedjes, goede muzikanten. Had het trouwens ook geloofd als iemand me had gezegd dat dit een plaat uit de seventies was.

Op zijn MySpace staat trouwens:I'm still working in the studio, but we're close to the final result now. It looks like the album will be released in November....no, really! I am very happy with the recordings and hope you will be too.

De eerste single is er in ieder geval al: Superior. Klinkt exact als het materiaal op Honeyburst.

Ken voorlopig van dit album alleen (nog) maar Right Next to the Right One en dat is dan ook meteen een van de mooiste nummers die ik ken. Toch maar eens het hele album luisteren.

Mooi album na een tip van Eric Corton veelvuldig geluisterd de afgelopen weken. Alleen dit album is jammer genoeg nergens meer te krijgen in Nederland.

Mijn favoriete nummer is Whispering at the top of your Lungs, die uithaal in het midden is ideaal tegen tentamenfrustraties.

Had dit album al sinds dat hij uit is gekomen in de kast staan maar om een of andere reden nooit veel gedraaid. Dus, deze week maar ff op md gezet voor in de auto onderweg en verrek wat is dit toch mooi.

Maar er valt me één ding heel erg op: de manier hoe hij veel melodieen zingt lijkt echt spreeeekend op hoe Steve Hogarth bij Marillion zingt gekruist met een beetje Neil Finn (waarvan Hogarth ook een groot liefhebber is). Het is soms echt bijna eng hoe dicht Christensen wat dat betreft Hogarth op de huid zit.

Seventies, melancholiek en beatlesque, en dat doet die maffe Deen bijna helemaal alleen! Live, aangevuld met een prima band, overigens ook zeer goed te pruimen (inclusief mellotron, het blijft toch een schitterend apparaat).

De missing link tussen Neil en Tim Finn, zo kun je naar mijn mening de muziek van deze sympathieke Deen het beste omschrijven. Hij maakt mooie Beatlesque rustige popsongs, maar ook wat stevigere poprock-songs. Soms zelfs in één nummer. "Whispering at the Top of My Lungs" is voor mij het nummer dat Tim Christensen perfect definieert.

Mijn favorieten van dit geweldige album zijn overigens Surfing the Surface, Lost and Found, Whispering at the Top of My Lungs en het briljante Right Next to the Right One. Maar eigenlijk staat er geen zwak nummer op.

Hem hem gisteren voor het eerst Live mogen aanschouwen in Effenaar (Eindhoven) en het was een super optreden. Ook hier de perfecte balans tussen rustige en uptempo nummers, met veel passie door een goede band gespeeld.

Inderdaad is Whispering at the top of my Lungs erg mooi, luister maar naar de live uitvoering in Tivoli

Even een speciale vermelding voor de hidden track, "How Far You Go".
Wat een geweldig nummer zeg !!

En zo is er al weer bijna een jaar niets gepost bij dit album, dat me bij elke draaibeurt opnieuw kippenvel bezorgt. Ik blijf hier overbodige posts plaatsen tot er 100 stemmen zijn uitgebracht

Ik kende de man niet. Maar het bevalt me zeer goed. Ga meer luisteren!

niet opgeven Lebowski! Dit is echt een prachtig album, deze stem

Zojuist dit album weer gedraaid en wat een parel blijft dit toch. Tim heeft de gave om Beatleske nummers te schrijven die toch origineel en ‘eigen’ klinken. Af en toe iets steviger, maar altijd melodieus. En dan gewoon je beste nummer als hidden track op het album zetten. ‘How Far You Go’ geeft me telkens weer kippenvel. Wonderschoon.

Eindelijk heeft dit album een re-release gekregen op vinyl in verband met het 20-jarig bestaan, en kon ik ‘m voor een betaalbare prijs aanschaffen. Het is een dubbelalbum geworden met op kant 4 vijf heerlijke bonustracks:
Fireglow
Sandra
Hand to Mouth
Simply Hate
Honeyburst

Afgelopen vrijdag Tim met band zien optreden in een nagenoeg uitverkochte Bosuil in Weert als onderdeel van de 20th Anniversary tour van dit album. Het album werd integraal gespeeld door een bevlogen band. Het werd me maar weer eens duidelijk wat een briljante plaat dit is en hoe onbegrijpelijk het is dat zo weinig mensen dit kennen. Mijn favoriete nummer blijft hidden track How Far You Go. Wat dit nummer doet zag ik deze avond naast me gebeuren. Iemand stond nadat het gespeeld was met tranen in de ogen. En dat is voor mij de essentie van muziek: gevoel overbrengen. En dat kan Tim als de beste.