menu

Gil Scott-Heron & Brian Jackson - Bridges (1977)

mijn stem
3,99 (45)
45 stemmen

Verenigde Staten
Soul
Label: Arista

  1. Hello Sunday! Hello Road! (3:37)
  2. Song of the Wind (3:59)
  3. Racetrack in France (4:16)
  4. Vildgolia (Deaf, Dumb and Blind) (7:43)
  5. Under the Hammer (4:03)
  6. We Almost Lost Detroit (5:19)
  7. Tuskeegee #626 (0:34)
  8. Delta Man (Where I'm Comin' From) (5:48)
  9. 95 South (All of the Places We've Been) (4:21)
totale tijdsduur: 39:40
zoeken in:
Simpelweg adembenemend,
We Almost Lost Detroit is om van in u broek te doen...

fredpit
San Soda schreef:

We Almost Lost Detroit is om van in u broek te doen...



avatar van Reijersen
4,0
Gil en Brian passen inderdaad perfect bij elkaar en hebben hier samen een topalbum gemaakt. De aparte manier van zingen van Gil Scott-Heron blijft zeer boeiend en het is gewoonweg een muzikaal sterk album.

avatar van Angelo
4,5
Er is heel wat moois te vinden op dit album. Los van het feit dat de uptempo’s en ballads zich proper afwisselen, en de instrumentatie tot in detail is verzorgd, staan er ook een paar fantastische juweeltjes op dit album. Het absolute pronkstuk is We almost lost Detroit, een zeer triest eerbetoon aan de meest beruchte stad van Michigan, en wellicht van heel Amerika. In 1977 was deze stad al aan het verloederen, en helaas is de situatie sindsdien alleen nog maar verslechterd. Ongeveer 1 á 2 jaar geleden besloot de stad zelfs huizen (die uiteraard de benodigde renovatie behoefden) te verkopen voor prijzen vanaf $ 1,00 (!). De leegloop van de stad is onvermijdelijk en de beruchte ghetto’s lijken alleen maar toe te nemen. Het bijzondere is natuurlijk dat dit liedje of liever gezegd dit document, ook nu nog zo actueel is dat veel inwoners van die stad zich ongetwijfeld kunnen identificeren met dit nummer. Andere sociaal kritische onderwerpen worden ook niet vermeden, zoals te horen is in Under the hammer (from the day you were born). Minstens net zo mooi zijn de nummers Song of the wind, Delta man (where I’m coming from) en Hello Sunday! Hello road!. Maar dan zijn we er nog niet niet...

Speciale aandacht mag wat mij betreft gaan naar het wellicht onschuldig overkomende “intermezzo” Tuskeegee #626, dat ik zelf als een erg bijzondere onderbreking op het album ervaar; het Tuskegee-syfilisonderzoek was een onderzoek in de buurt van Tuskegee, Alabama in Amerika naar de gevolgen van onbehandelde syfilis. De proefpersonen waren 399 arme, zwarte Amerikanen, die niet op de hoogte waren van het onderzoek, onder hen 201 gezonde mannen die als controlegroep dienden. De zieke mannen kregen geen geneesmiddelen toen die beschikbaar waren. Naast perfecte nummers zijn ook wat mindere nummers te vinden die de rest van het album tekort doen. Racetrack in France is bijvoorbeeld zwak te noemen in vergelijking met andere nummers. Of dat er erg toe doet? Nee hoor, maar het weerhoudt me wel van de maximale vijf sterren. Los daarvan is dit een prima album dat eigenlijk een prachtig beeld weergeeft hoe twee rasechte muzikanten de misstanden en gebreken in de wereld, en nog ietwat specifieker, in Amerika beschouwden en wisten te verwoorden... prachtig!

Wellicht onbedoeld, wellicht juist bedoeld. Dit soort albums ademen naar mijn mening toch een stukje geschiedenis uit. Ieder nummer (behalve 3?) heeft een boodschap, hetzij cryptisch, hetzij rechtstreeks. Als dit album niet voor “soul” staat, dan weet ik het ook niet meer… Hoe dan ook een subliem album!

Citatie uit de liner notes:
There is a revolution going on in the world. We are very much a part of it and have a great
deal to contribute to the force and direction of this revolution. There are many fronts within
this struggle, many far flung outposts geographically isolated and distant from our mainstreams
of communication. But everyone who struggles for a better life for oppressed people is an ally
who could use any symbol of our concern and solidarity. There is a growing guerrilla movement in Southern Africa, a period of healing and rebuilding in Southeast Asia, a movement towards
economic independence in the Caribbean and we are a part of it all. In our own lives the
struggle to educate continues: to bring the need for positive change into focus; to bring about
a new understanding of the dynamics of change.

avatar van jeroentjuhh
5,0
Mooie recensie Angelo!

Ik heb dit album soulalbum van de week gemaakt, terwijl ik het zelf helemaal nog niet kende. Ik wilde naar aanleiding van het overlijden van Gil Scott-Heron persé een album van hem kiezen.
Deze plaat krijgt de hoogste waardering op "rateyourmusic", dus ik dacht laat ik deze dan maar doen.

En die hoge waardering is volledig terecht! Een geweldige plaat! Instumentaal absolute wereldtop, zowel de snelle als de wat rustigere nummers, sterker nog geen minder nummer te ontdekken op deze plaat.

Ik heb hem afgelopen week al meerdere malen geluisterd en iedere keer weer genoten. Voor mij tot nu toe de beste plaat die ik ken van GSH. Het zal wel zo'n beetje heiligschennis zijn, maar ik vind dit album beter dan Pieces Of A Man, vooral omdat alle nummers hier een ongekend hoog niveau hebben!

Ik heb deze plaat dan ook net maar besteld, want deze moet ik in de kast hebben staan en ik ga vrolijk verder met het ontdekken van het overige repetoire van Gil Scott-Heron.

Ik zie me overigens genoodzaakt mijn stem alweer aan te passen, 5 sterren voor dit prachtige album! Binnenkort te bewonderen in mijn top 10??? Het zou zomaar kunnen!

avatar van Angelo
4,5
jeroentjuhh schreef:
Mooie recensie Angelo!

Thanks!
Binnenkort te bewonderen in mijn top 10??? Het zou zomaar kunnen!

O jee, ik blijf vrezen voor Candi Staton.

avatar van principal2000
4,0
Uitstekend album van de inmiddels helaas overleden Gil Scott-Heron samen met Brian Jackson. Gil heeft een aparte stem die perfect bij de kwalitatief goede muzikale ondersteuning past. Muzikaal is het niet heel swingend of experimenteel, maar gewoon zeer sterk en aangenaam. Inhoudelijk zit het altijd wel goed met Gil. Ik weet niet of ik dit album wil spiegelen aan Pieces Of A Man, want dat blijf ik ook een zeer sterk album vinden. Dit is gewoon ook zeer aangenaam werk van Gil Scott-Heron (dit keer met zijn maatje). Racetrack In France vind ik dan wel een leuk (simpel), uptempo nummer. Song Of The Wind vind ik het sterkste nummer en Vidgolia het minst sterkst. Maar zelf dit laatste nummer is niet echt slecht te noemen.

avatar van laxus11
Erg goed nummer dat We Almost lost Detroit

avatar van Kos
Kos
Idd fantastisch nummer. En mooi gesampled door (ik meen) Common

Gast
geplaatst: vandaag om 11:29 uur

geplaatst: vandaag om 11:29 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.