Ergens in de tweede helft van de jaren 00 was ik wel klaar met Belle and Sebastian. Alles wat de band uitbracht klonk mij bekend in de oren, maar dan minder goed. Daardoor nam ik niet eens de moeite om de laatste paar albums überhaupt te beluisteren. Deze wel, waarom? Goede vraag. Misschien toch om dat EP verhaal.
Het eerste nummer deed mij hard schrikken. Opnieuw dat oppervlakkige discogeluid. Doorzetten helpt soms en dat leidde tot flink wat luistergenot. De variatie die Belle and Sebastian loslaat op Part 1, maakt het een heel divers album, waarin de band laat zien waartoe het in staat is. Dat geeft zelfs een plekje aan het eerste nummer 'Sweet Dew Lee'. De waardering voor dit nummer veranderde duidelijk als deel van een geheel.
'We Were Beautiful' is spannend. Op een manier die mij doet denken dat Belle and Sebastian heeft geluisterd naar 'Blackstar' en de ritmes heeft meegenomen naar de studio. Het mooiste nummer is het door Sarah Martin gezongen 'Fickle Season'. Hier lijkt alles bij elkaar te komen en niets te worden geforceerd. Gewoon een lieflijke ballade, zoals Lou Reed die ook ooit kon maken voor Nico en Mo Tucker.
In 'The Girl Doesn't Get It' laat Stuart Murdoch eindelijk op een prettige manier van zich horen. Zijn droomstem werkt helemaal hier en het wordt nog mooier als Sarah Martin mee komt doen. Ja, ook dit is disco, maar dan op een manier waarin de kracht van B&S samenkomt. Opnieuw Bowie, in de gitaarsolo ditmaal.
Arcade Fire en Belle and Sebastian? Everything (is) now. Nooit gedacht dat er tussen die twee bands een overeenkomst zou zitten. Maar beide bands gooien het op het hier en nu. En terecht. In het geval van B&S in de vorm van een heerlijk voortslepend nummer met een prachtige en relaxte melodie.
Geen idee nog wat Part 2 en 3 gaan brengen. Deel 1 is vooralsnog volkomen geslaagd te noemen en voor het eerst in ongeveer tien jaar dat ik prettig verrast ben door de band.
Het hele verhaal staat
hier op WoNoBlog.