Shane Alexander heeft er een geduchte concurrent bij in het zoetgevooisde singer-songwriter segment. Deze Canadees uit Vancouver, opent zijn plaat op een manier, die me bij beluistering voor dit stukje ineens aan Coldplay in de tijd van 'Parachutes' deed denken. Daarna trekt hij me algauw zijn eigen wereld in van zachte zang, The Waterboys lead-viool en prachtige, kleine liedjes. Er straalt een enorme warmte van zijn muziek af, waar hij zelf beslist achterhoudt in de zang, om af en toe iets meer van het achterste van zijn tong te laten zien. Hiermee vangt hij de luisteraar nog meer dan als hij continue volle bak was gegaan.
Ondanks dat alle liedjes zich in een veilig middensegment bewegen, geeft de kwaliteit telkens de doorslag. In Vancouver loopt nog zo'n singer-songwriter rond, Natalie Ramsay, maar zij lijkt zich te hebben voorgenomen niet door te breken en tevreden te zijn met optredens tijdens yoga sessies. Hyslop heeft wel een platenmaatschappij achter zich en dat uit zich in de weidse opzet van de muziek. Dat hij overigens ook klein en kaal indruk kan maken, blijkt uit het eerste stuk van 'Long Way Down'. Wel mooi om te horen hoe de muzikanten het nummer langzaam aan steeds verder inkleden.
Als het gas er dan, nou, alles is relatief hier, op gaat in het zevende nummer van de elf, 'How You've Been', ontspint zich een bluesnummer, waarin de wat hees, bijna fluister-zingende Hyslop zich de blues in werkt, wat een ronduit spannend effect creëert.
Met Echos zet Joshua Hyslop een knappe plaat neer, die ik voor nu nog even conservatief scoor, maar niet uitsluit dat dit nog kan verbeteren.
Het hele verhaal staat
hier op WoNoBlog.