Myles Kennedy - Year of the Tiger (2018)

'Haunted by Design' en titeltrack klinken veelbelovend.

Eerste paar luisterbeurten zitten erop en het is toch wel een erg fijne plaat geworden. Een duidelijk ander geluid dan Alter Bridge waar ik hem toch voornamelijk van ken. Hij is hier zichzelf en dat blijkt zowel uit het geluid als uit de teksten, het verlies van zijn vader en het onbegrip wat daarop volgt is de rode lijn. Ondertussen zit er echter ook genoeg hoop in.
Ben erg benieuwd hoe dit komende week live gaat klinken.

Fijn dat dit wat meer ruimte biedt voor Kennedy's stem. Niet aleen maar hard en hoog maar ook wat nuance. Daarnaast zijn de teksten erg persoonlijk en die lading hoor je terug in de vocale prestatie. Ben geen groot fan van de drumsound, maar over het geheel een sterke plaat van een man die een verhaal heeft te vertellen. De titelsong, the Great Beyond en Love Can Only Heal zijn voor mij de favorieten op dit moment.

Love Can Only Heal is inderdaad een prachtige song. Vooral die opbouw bij het einde is erg mooi.
Indrukwekkende cd dit. Ik kan hier wel van genieten.
Mooi hoe ingetogen Myles kan zingen en vooral de diepere laag in de teksten zijn zeker de moeite waard om door te gronden.

Voor mij geen zwakke nummers op deze plaat, maar wel enkele erg sterke. Tot die laatste categorie behoren in elk geval 'The great beyond' en 'Love can only heal' (kippenvel). Grote kans dat ik dit lijstje binnenkort moet aanvullen....
Eerlijk gezeg had ik deze niet zien aankomen. D.w.z. dat ik niet had verwacht dat ik het solowerk van Kennedy qua zang en composities zoveel hoger zou waarderen dan zijn prestaties in Alter Bridge en in de samenwerking met Slash. Deze stijl spreekt mij simpelweg veel meer aan. Ook ben ik zeer onder de indruk van de gebruikte instrumenten waaronder banjo en mandoline.

En sorry Thenop, maar die drumsound bevalt mij juist heel erg goed. Dat geldt trouwens ook voor de totale productie van de plaat. Een zo goed geluid hoor je maar zelden bij artiesten uit de rockscene.

Wat mij betreft maakt Myles er zo nog meerdere. En die mogen dan zelfs nog wel wat donkerder uitpakken.
Een ding is zeker, dit werkje (ja, een fysieke schijf natuurlijk) zal de komende tijd regelmatig in mijn speler te vinden zijn.

Bij vlagen indrukwekkend eerste solo album van Myles Kennedy, bekend van oa The Mayfield Four, Slash en natuurlijk Alter Bridge. Niet alle songs spreken me aan, af en toe vind ik de deuntjes wat te vlak en aan de flauwe kant, maar de stem van Myles past er in ieder geval perfect bij en sporadisch laat hij ook wat meer van zijn imposante bereik horen. En songs als The Great Beyond en Love Can Only Heal zijn erg mooi. Vooral die laatste is een klassieker in wording.

Mijn review op Zware Metalen

Myles Kennedy, bekend als frontman van Alter Bridge en de band van Slash, werkte zeven jaar aan een soloalbum waarna het materiaal twee jaar op de plank bleef liggen. Toen hij daar met frisse oren opnieuw naar luisterde besloot hij opnieuw te beginnen en nieuw materiaal te schrijven. Dat materiaal resulteerde uiteindelijk in zijn eerste soloalbum Year Of The Tiger.

Het centrale thema op Year Of The Tiger is het overlijden van zijn vader, een onderwerp dat hij eerder nooit durfde te verwerken in zijn muziek. Muzikaal staat dit album ver van zijn werk met Alter Bridge en Slash en refereert het meer aan delta blues, country en folk. Denk daarbij aan bijvoorbeeld aan de akoestische muziek van Led Zeppelin en Nick Drake. Het grootste gedeelte van de nummers is geschreven op de akoestische gitaar en direct opgenomen, aangevuld met drums en bas en hier en daar gebruik makend van een banjo, mandoline of lapsteelgitaar.

Deze aanpak leidt tot een ingetogen album waarin de zang van Myles Kennedy centraal staat en waar hij, dankzij het open karakter van de muziek, veel meer ruimte krijgt om dynamiek in zijn stem te gebruiken dan we van hem gewend zijn bij Alter Bridge en Slash. Hij gebruikt veel vaker de lagere registers van zijn stem en dat is verfrissend om te horen.

Year Of The Tiger is een prachtig album geworden met twaalf nummers die stuk voor stuk van een hoog niveau zijn. Dankzij de mooie productie van Michael ‘Elvis’ Baskette, ook huisproducer van Alter Bridge en Tremonti, klinkt het album ook nog eens als een klok.

De "huisproducer" van Alter Bridge weet zelfs bij een rustig album als deze een muur van geluid op te trekken. Bij AB krijg ik het dan ook amper voor elkaar om een heel album uit te zitten maar hier wordt hij gered door de rustige stukken.
Veel slide gitaar doet af en toe aan Eagles denken maar echt verslavend wil het album niet worden. Het zeer ingetogen Love can only heal springt er met kop en schouders bovenuit maar ik betrap me erop dat ik me dan verheug op de aankomende solo van Slash. Maar ja, die doet niet mee. Toch wel jammer. Even nog wennen dus.

Dit album kreeg best goede recenties in 2018 maar slechts 2 stemmen na dat jaar alhier. Het is toch niet een album wat bij veel mensen is blijven plakken. En toch staan er best prima songs op maar in het geheel is er iets te weinig afwisseling, denk ik. De opener en titeltrack skip altijd direct, veelste vrolijk. Het volgende The great beyond vind ik geweldig en als ik in een melancholische bui wil zijn dan ga ik op zoek naar Love can only Heal en die knalt dan hard door de speakers. (Al meelalalalallend) Flarden herinneringen schieten dan los uit mijn hippocampus en dat is toch knap dat een liedje zonder nostalgische waarde dat nog voor elkaar krijgt.
Er zijn nog wel meer momenten die mijn oren doen spitsen bij meestal de tragere tracks maar ook een gaap kan ik af en toe niet onderdrukken.

Myles Kennedy, bij Alter Bridge of met Slash, ik heb altijd een wat ambivalente houding met de beste man. Niet dat ik Kennedy een onsympathieke kerel vind, integendeel, maar met zijn stem kan niet ik altijd uit de voeten. Noem zijn voordracht op bepaalde punten te overheersend, soms wat snerpend en des te meer hij met zijn stem de hoogte in gaat, des te sneller hij tegen het onaangename aanzit. Desalniettemin is het an sich een prima zanger en past hij goed bij een band als Alter Bridge.
Dit vehikel is met maar 31 stemmen een beetje langs ons heen gegaan. Dat zal ook te maken hebben gehad met de geringe media aandacht in den lande. Gezien het gebodene is dat ook niet onlogisch. Myles had zin om even de zinnen te verzetten, komt met een light versie van Alter Bridge, veelal songs met een akoestische basis maar weet niet te verassen. Het kabbelt allemaal maar wat voort, stemmig kampvuur getokkel, bij vlagen wat somber wat te maken zal hebben met wat prive-sores. Echter uitschieters kan ik niet ontdekken maar het is ook zeker niet slecht. Om niet in eenvormigheid te vervallen voegt Kennedy wat country en folkelementen toe en dat komt de plaat ten goede. Het album dringt zich echter niet aan mij op, mis ik de gitaarmuren, mis ik het samenspel met Tremonti of blijft het gevoel hangen dat Myles met deze worp teveel aan de goede kant van de streep blijft. Kortom, een redelijke plaat maar van mijn kant geen superlatieven voor deze worp, daarvoor onderscheidt het songmateriaal zich te weinig onderling van elkaar. De insteek is prima en het geheel komt sympathiek over, maar ik had gehoopt op wat nieuw elan in het semi-akoestische genre, dat is grotendeels uitgebleven.

Nieuw album is in aantocht. Eerste single klinkt al een stuk steviger dan dit album.
Myles Kennedy: In Stride (Official Video) - YouTube

Ik vraag me dan af waarom. Waarom een single opnemen die ook bij AB of Slash had gepast. George Michael ging toch ook zijn eigen weg na Wham, ofniedan

Daar ben ik het dan toch niet geheel mee eens gigage. In Stride zie ik absoluut niet op een AB album verschijnen. Bij Slash dan opzich weer wel.