Rosalía - Los Ángeles (2017)

Jongens, kunnen jullie me vertellen of Raül Refree nou meedoet op dit album?

Nee, dat kan ik je niet vertellen. Wel dat De Plata een echt meesterwerk is, jemig. Nummertje hoor.

Volgens Discogs doet Raül Refree mee maar volgens mij zou zijn naam niet op deze manier bij elk nummer geplaatst mogen worden.

Hij wordt op Discogs en het album vermeld als producer, arrangeur en gitarist. Maar strikt genomen is het geen officiële samenwerking want dat zou zijn naam in de titel van het album vermeld moeten zijn of als uitvoerende bij de individuele nummers. Als ik de artwork zo bekijk is dat niet het geval.

Rosalía - Los Ángeles (2018, CD) | Discogs

Ik denk dat Masimo een grapje maakte, loveable goofball dat ie is. Maar lief dat jullie er zo uitgebreid op in gaan

Hilarisch, hè? Maar, eerlijk, nu ben ik oprecht benieuwd geworden naar deze kwestie

Kom es chat ofzo.

Het debuut van Rosalía Vila Tobella, is gewoon Flamenco (New Flamenco en Folk aldus Wikipedia) maar wel behoorlijk uitgekleed tot slechts zang en akoestische gitaar. Het is andere koek dan prachtige opvolger El Mal Querer (2018) die veel toegankelijker is en terecht hoog in de album jaarlijstjes eindigde.

Geen klikkende schoen of gestamp met de voet, noch castagnetten, noch chants, en ook geen andere stemmen dus ook geen koortjes, die ik ken van de traditionele Flamenco. Het is dus Flamenco teruggebracht tot het strikt essentiële. In een enkel nummer zijn er wat (elektrische gitaar?) sfeereffecten toegevoegd zoals op Por Mi Puerta No Lo Pasen. Hier en daar ook wat effect op de zang om de indruk te wekken van een koortje.

Nu heeft Rosalía een prachtige stem, krachtig, zuiver en warm maar bijna 50 minuten voor 12 nummers is voor mij als Electro Pop Rock liefhebber wat te veel van het goede. Had iets meer verwacht van de aankleding van de nummers, hetzij in sfeer invulling of in meer virtuoos gitaarspel, dat er wel is maar mij toch wat magertjes lijkt. Raül Refree is verantwoordelijk voor de rest: productie, arrangementen en de akoestische gitaar.

Volgens de gegevens op Discogs zijn de nummers nagenoeg allen traditioneel, dat wil zeggen dat de oorspronkelijke componist niet bekend is. De afsluiter I See a Darkness is van de hand van Will Oldham.

Nog niet zo'n mooie staalkaart als 'Motomami', meer traditioneel in één stijl, maar hier laat de dame al merken dat ze kan zingen en liedjes kan smeden. Bij vlagen al erg pakkend.