Mintzkov - 360° (2007)

One equals a lot is alvast een ijzersterke single. Hopelijk de voorbode voor alweer een Belgisch topalbum.

... van een Belgische topband. M for Means and L for Love vind ik nog steeds een subliem plaatje en belandt hier nog wekelijks in de cd-speler. Hopelijk houdt de naamsverandering geen kwaliteitsverlies in, want ik heb zowat mijn bedenkingen bij dergelijke 'show'. Dat leidt de aandacht van de muziek af, en meestal is dat geen goed teken. Hoewel, ik heb eigenlijk wel een vrij goed gevoel bij dit album. De single laat in ieder geval het beste beloven!

Erg leuke cd, meer rock, het enige wat jammer is is dat de samenzang een beetje naar de achtergrond verzeild is geraakt.....

Naamverandering hoefde eigenlijk niet zo... soit weer een sterk Belgisch album

btw leuke hidden track op het einde van Hitman, iemand enig idee qua titel?

Na 2 stemmen een 4,75. Ik ben heel benieuwd naar dit tweede album. Can't wait

single is zeker niet ijzersterk
te voorzichtig, mainstream rock

singles van debuut waren beter

Mimosa was het eerste nummer dat ik ooit hoorde van Mintzkov Luna. Ik meen dat het op een gratis cd die bij de OOr zat stond.
Ik had er nog nooit van gehoord of gelezen, maar het eerste wat ik dacht was 'huh, heeft Tom Barman een nieuw album uit?'
De vergelijkingen met dEUS zijn naderhand telkens weer gebruikt en zullen bij dit nieuwe album waar de bandnaam inmiddels is verkort tot Mintzkov ongetwijfeld weer de kop op steken, want zo heel erg veel is er niet veranderd t.o.v. het debuut.
De stem blijft nu eenmaal op die van Barman lijken en de songs gaan ook aardig die richting op met 1 zeer groot verschil: dEUS maakt magische nummers, Mintzkov uitstekende rock. Ik denk zelfs dat die dEUS vergelijking dan zelfs nog positief uitpakt voor de band, want was die er niet dan lag de waardering misschien zelfs wel wat lager.
En hoe zit het dan met het vervolg op dat op zich best goed te noemen debuut?

Al bij opener Life Arter Fire laten de heren en dame horen lekker voort te borduren op de nummers van M for means and L for love. Een wat gejaagd rocknummer met de zo op Barman gelijkende zang. Aardig nummer maar echt spannend wil het niet worden.
One Equals A Lot zet de jachtige toon voort en ik sluit me een klein beetje aan bij gerre die het te voorzichtig vind en ietwat mainstream rock. Dat is dus ook het grote verschil met dEUS. Je hebt het gevoel iets te missen. Leken ze minder op dEUS dan zou ik dat gevoel niet eens hebben denk ik, maar daar zit nu juist de valkuil voor deze groep: je maakt de vergelijking toch of je nu wilt of niet.
Ondanks te voorzichtig of te mainstream vind ik het geen onaardig nummer.
Return & Smile dendert in hetzelfde tempo door als de twee vorige nummers. Jammer dat de achtergrondzang niet helemaal goed uit de verf komt. Gevoelsmatig leek dat op het debuut veel beter te gebeuren, maar dat kan aan mij liggen natuurlijk.
360° is wat scherper dan de vorige nummers en ook wat ruiger. Gelukkig maar, want stel je voor dat ook nummer 4 op dit album in dezelfde flow doorging.
Prima en vooral degelijke rock, maar niet opzienbarend. Gewoon lekker.
Bij Ruby Red moest ik gelijk denken aan het nummer van Marc Almond en toen ik de titel voor de eerste keer zag dacht ik 'het zal toch niet...' en nee het is inderdaad geen cover. Het is een nummer dat wat meer samenspel kent tussen de mannelijke en vrouwelijke zang zoals we dat op het debuut ook nogal eens voorgeschoteld kregen.
Wederom een aardig rock nummer dat nergens heel bijzonder is, maar zeker ook niet de kwalificatie slecht kan krijgen.
Miles Ahead is iets rustiger qua aanpak. Het kent zelfs stemvervormers. Hierdoor krijgt het soms een ietwat spacy sfeertje mee.
Let's Talk Things Over krijgt weer het dwingende, jakkerige ritme mee. Je zou haast het gevoel gaan krijgen dat het een truukje betreft. Toch is het moeilijk om je voeten er stil bij te houden, want het is een puntige pop-rock song met prima gitaarwerk.
En inderdaad, ook The State We're in jakkert lekker door. Op een moment als dit mis ik toch een klein beetje de afwisseling die het debuut wel kende en merk ik ook dat dit album tot nu toe geen echte uitschieters kent. Het is allemaal degelijk vakwerk, maar daardoor mist het wel spanning.
Title You heeft wat weg van Sonic Youth, alleen dan wat toegankelijker. Je mist de scherpe, rafelige randjes. Voor diegenen die dat nu juist het probleem vinden bij Sonic Youth is dit dan misschien wel een goed alternatief.
Sugar Rush klinkt wat zweveriger en softer. Het is de electronica die hier verantwoordelijk voor is.
Maar de term voorzichtig mag ook hier best uit de kast worden getrokken. Het lijkt wel of de band het niet heeft aangedurfd om wat minder op safe te spelen.
Hitman bevat een lekkere baspartij. Het is een prima rocknummer dat net als al de voorgaande niet heel erg opvalt in bijzondere vondsten, spanningsbogen of wat dan ook, maar dat degelijk doordendert. Als toetje volgt nog een hidden track die wat rustiger van toon is.

Eindconclusie is dat de band te veel op safe speelt en dat mag een ernstige tekortkoming heten als je al zo veel wordt vergeleken met een wereldband als dEUS. Hierdoor loop je risico als een soort van slap aftreksel gezien te worden. Voeg daarbij het probleem dat de band wel weet hoe ze een goede song moeten opstarten maar het eigenlijk geen echte richting kunnen geven waardoor alles al snel op elkaar begint te lijken en het lijkt alsof er gebrek aan inspiratie is dan heb je toch te maken met een probleem.
Voor nu geef ik ze nog even het voordeel van de twijfel, maar op een volgend album hoef ik het niet meer te horen.

360 is iets volwassener dan het debuut, maar zoals eerder al is genoemd, het is allemaal wel erg degelijk. Voordeel is wel dat het nergens echt uit de bocht vliegt en er geen zwakke nummers op staan. Ik vraag me alleen af of ik dit album over een paar jaar nog zal draaien, dat denk ik niet. Iets meer variatie zou van mij wel mogen. 3.25*

Bij nader inzien, ik vind dit album toch net iets beter dan de eerste. Alles klinkt net even wat gepolijster, de nummers klinken mij allemaal prima in de oren. Of dit een blijvertje is dat moet nog blijken. Voorlopig een naar boven afgeronde 4*

Met zo een stem is een dEUS vergelijking natuurlijk onafwendbaar.
Als we dan toch vergelijken dan zit het meer in de richting van Pocket Revolution als van pakweg Worst Case Scenario.
Mij zal het allemaal niet teveel deren, ik vind dit een prima album dat voldoende luisterplezier biedt om als aanwinst beschouwd te worden.

Ik vind dit album beter als het vorige, het rockt een beetje meer en de nummers gaan minder snel vervelen. Er is ook geen enkel nummer dat uit de toon valt en dat was bij het vorige album toch anders. 't Is trouwens vooral de "samenzang" met Lies Lorquet die mij bevalt.

Goed album, beter dan de vorige. Ruby Red is een mooi nummer maar ergens aan het einde van het refrein word er op een vreselijke manier een woord uitgesproken. Ja het zijn maar details maar toevallig lette ik erop 3*

Vind het wel een lekker album.
Geen klassieker daarvoor is het te kabbelend op bepaalde momenten.
Maar gezien de zooi die elke week weer over ons heen wordt gegooid op de diverse radiostations is dit toch meer dan voldoende.
Gewoon een keer album vd week maken en er dan elk uur 1 track van draaien. Idee voor kink fm of free alternative chart?

Sterk album, maar zoals gezegd iets te veel van 't zelfde.
Toch een 4*, omdat het vaak hetzelfde is, dus wel vaak van het hoogste niveau.
Er zitten wel een paar zwakkere nummers tussen; Life After Fire, Return & Smile en Miles Ahead zijn zeker niet mijn favorieten.
Dat zijn namelijk One Equals A Lot & Hitman. Hitman is echt een héél sterke schijf !

Mintzkov, zowel de zang als de muziek op zich, doen me onvermijdelijk denken aan Placebo. Een vergelijking dringt zich dan op en die laatste band blijkt dan toch nét iets overtuigender te zijn op elk vlak. Belgische klanken die er gerust mogen zijn, geen twijfel, maar ik weet wat kiezen.

Placebo hoor ik niet meteen terug, maar ik vrees dat dit bij mij ook geen blijvertje is geworden, helaas.

Voor mij het beste album van 2007. De naamsverandering gaat duidelijk gepaard met een flinke ruk naar de rockkant van de band, daar waar deze Antwerpenaren eigenlijk het best in blijken te zijn: flink doorraggen op gitaren gedragen door ijzer- maar dan ook ijzersterke riffjes. Ten opzichte van de debuutplaat M For Means L For Love, die ze 4 (!) jaar eerder uitbrachtten onder de noemer Mintzkov Luna, is 360 Degrees een verbetering, al vraag ik me af hoeveel beter het eigenlijk nog kon worden na die eerste. Mintzkov borduurt voort op de hardere nummers van hun debuut (I Panic, All At Once en Act Real Cool) en strooit dus meer dan ooit met sublieme harde gitaarriffjes waardoor de nummers zwaarder, volwassener maar vooral grootser worden. De kenmerkende samenzang van Philip en Lies (want dat is een flink verschil met stadgenoot dEUS, die dat helemaal niet heeft) en de prachtige keyboardtonen (die het beste tot hun recht komen in de tweede single Ruby Red) werken beter dan ooit. Ik ben blij dat Mintzkov bassiste/zangeres Lies Lorquet aan boord heeft. Zij maakt samen met de riffjes van Philip en de subtiele keyboards in de muziek het verschil tussen beide bands die zo vaak tot vervelends toe met elkaar vergeleken worden.

Kortom, een prachtige plaat.

Ook voor mij één van de betere releases van het muziekjaar 2007. De vergelijkingen met dEUS zijn niet van de lucht, maar ik heb de indruk dat zowat elke Belgische rockgroep zonodig in verband moet worden gebracht met Tom Barman en de zijnen (vooral dan in de inheemse muziekpers). Toegegeven, de zang van Philip Bosschaerts lijkt goed op die van Barman (meer de manier van zingen en Bosschaerts' Engelse uitspraak dan de stem, vind ik persoonlijk), maar op muzikaal gebied zijn er waarschijnlijk treffender vergelijkingen. Tekstueel zoekt Mintzkov het natuurlijk een beetje zelf: 'There is history in this place' doet meteen denken aan 'There's beauty in this place" uit Put The Freaks Up Front van dEUS.
Wat mij betreft kan deze 360° zich moeiteloos meten met debuutplaat M For Means And L For Love. Ook de meer ingetogen songs die hier niet door iedereen worden gesmaakt, bevallen me prima.

De zinsflard 'There is history in this place' zou Mintzkov uiteraard ook ontleend kunnen hebben van de song Skull van Sebadoh. Misschien moet ik eerst wat beter mijn huiswerk maken vooraleer de teksten van deze groep met dEUS te associëren.

Het spijt me voor de fans maar Mintzkov kan mij niet overtuigen, ronduit saaie deuntjes. Misschien gewoonweg niet mijn ding...........

Mintzkov blijft voor mij muziek van de eerste plank. Je geraakt dit nooit beu.

Wat zijn Miles Ahead en Return & Smile meesterlijke "rustpunten", die ik nog steeds erg vaak draai en geweldig blijf smaken. De rest van de plaat blijft vlot overeind, maar beluister ik in z'n geheel eigenlijk niet zo vaak meer. Ik zit een beetje met het gevoel dat Mintzkov nog met hun absolute meesterwerk moet komen.

Belgie rules, wat een verdomd goeie plaat zeg.

Wat een geweldige stem heeft die zanger zeg, staan een aantal uitstekende nummers op, alleen het gitaarwerk vind ik niet zo mooi en helaas is niet de hele plaat even sterk.

Volgens mij 'Only One Phrase’

Niet veel toe te voegen aan het relaas van Ravenous. Een aantal nummers vind ik wel wat hebben, maar idd. het gitaarwerk vind ik minimaal en veel klinkt als een herhaling van zetten. Bij het laatste stuk van dit album, heb ik het eigenlijk wel gehad.

Weer zo'n Belgisch meesterwerk!

Erg lekker album, ook de gitaar bevalt mij toch echt wel..

Hoewel ik dit album nog echt echt uitvoerig heb beluisterd is me al wel opgevallen dat Ruby Red een heerlijk nummer is! Dit album lijkt me wat steviger dan Rising Sun, Setting Sun of is die indruk verkeerd?

Hitman vind ik trouwens ook geweldig. Hopelijk spelen ze die komende vrijdag in Bergen op Zoom!

Ik zie dat iemand de tracklist heeft aangepast en de hidden track erbij heeft gezet. Nu weet ik eindelijk hoe dat nummer heet!

Het jammere is wel, dat hierdoor alle voorkeursstemmen voor Hitman verdwenen zijn, een van de pareltjes van dit album. De eerst stem heeft-ie gelukkig alweer binnen

nog eens in deze bizarre tijden een geweldig Belgisch bandje opgezet, weliswaar nooit echt doorgebroken mainstream en veeleer een pareltje gebleven in Vlaamse landschap...net zoals we geleerd hebben om opnieuw de goede dingen uit eigen streek te ontdekken, heb ik ook dit album herontdekt.

Zeer goed album, waar het album zelfs naar het einde toe vanaf track 7 versnelt en verbetert. Ik twijfel met hun eerste album over de titel 'beste album", het zal een close call worden. Als je houdt van harmonieuze rock met af en toe een stekelige uithaal met daarbij fantastische stem (OK Tom Barman achtig, maar mij stoort het niet, integendeel), is dit alvast een aanrader. Ik vind de gekende hits (return & smile en one equals a lot) uiteraard goed, maar Let's talk things over, The State we're in, Title you en vooral eindnummer Hitman hebben me nu weten te bekoren

Ik wilde de boys van Mintzkov in het voorjaar live gaan bekijken. En het uitgestelde 'covid adapted' concert van afgelopen week in Leuven heb ik ook laten passeren gezien de slechte covid cijfers...maar ik beloof jullie boys dat ik jullie weldra in normalere omstandigheden zeker kom bekijken en beluisteren, jullie verdienen het!