The Decemberists - I'll Be Your Girl (2018)

De tijd zal leren of ik hier blij van ga worden, .
Maar zo hé, die gaan ineens wel een heel andere richting op, afgaande op de eerst vrijgegeven videoclip van Severed.
Maar dat hadden ze zelf ook al min of meer aangegeven:

Severed eindelijk eens beluisterd en dit valt erg goed... meer oude Synths.

Vind het ook wel lekker klinken, kijk uit naar nieuw werk van de band.

Radicale koerswijziging maar de single klinkt geweldig. Nog twee weekjes wachten, ik ben benieuwd!

Stukje van de eerste single beluisterd en daar word ik best blij van. Album is ook weer van goede lengte, I'm tegenstelling tot de voorganger die net iets te lang duurde met net wat teveel filler.

Vanaf vandaag tijdelijk te beluisteren, voor de officiële release op vrijdag, via een stream van NPR first listen

Het is meteen duidelijk vanaf het eerste nummer, maar niet de eerste noten, dat de synth prominente aanwezig is op dit album. Het blijft evenwel meteen herkenbaar als een The Decemberists album met die stem van Colin Meloy. Ik zie het album als een experiment want niet in elk nummer zijn de synths succesvol gecombineerd, bijvoorbeeld Cutting Stone. Gewaagd van de band om die meteen na de opener te plaatsen.

Zodra het meer als synth-gitaar klinkt zoals in het prachtige Severed dan vind ik het persoonlijk mooier, door de contrasten die ontstaan. Dat trucje komt later nog in een ander nummer terug,

De eerste luisterbeurt valt zeker niet tegen, toch had ik iets meer verwacht. Maar met teksten als Everything Is Awful is duidelijk dat de sfeer een kant op getrokken wordt die me minder aanspreekt. Ook als dat Pop Rock nummer met de nodige bombast is aangekleed om het luchtiger te maken. Het voelt niet als een consistent sterk album aan, maar wellicht groeit het nog.

We All Die Young klinkt verdacht veel als Spirit in The Sky die ik vooral ken in de versie van Doctor and the Medics.

Het langste nummer Rusalka, Rusalka / Wild Rushes opent mooi ingetogen met een gedempte piano. De stemmige donkere synth blijft grotendeels op de achtergrond de sfeer bepalen, met orgel-achtige intermezzo's. Duidelijk het meest interessante nummer, dat langzaam aanzwelt, dan kantelt en overgaat in het tweede deel met licht Keltisch motief en accenten op de harp en versluierde banjo / ukelele - daarbovenop veel samenzang met La-La-La's.

De meest gewaagde en minst geslaagde experimenten met prominente synths zitten aan het begin van dit album en als je daar doorheen komt dan volgt de beter te genieten tweede deel.

Eerste indruk is postitief, meest memorabele nummers (na twee keer luisteren) zijn Cutting Stone, Severed en Sucker's Prayer. Het gebruik van Synths bevalt me zeer goed en hadden ze wat mij betreft wat meer mogen doortrekken op de rest van het album.

Everything is Awful is inderdaad de wat mindere broeder, doet wat denken ana When The War Came of Crane Wife, ook niet bepaald mijn favoriete nummer op dat album.

Wat We All Die Young betreft, once you hear it, you can't unhear it (E-Clect-Eddy )

In tegenstelling Eddy vind ik juist het eerste gedeelte het sterkst.

Dit album is weer een stap vooruit na het wat tegenvallende vorige album. Kijk er naar uit een aantal van deze nummers live to horen in Tivoli.

Ik ken maar weinig werk van The Decemberists, alleen de laatste EP en het vorige album ben dus geen kenner van deze band.

harm1985 ik vond dat vorige album dus wel erg lekker al meteen vanaf de eerste beluistering als ik me goed herinner. Dus ook daar het omgekeerde van jouw smaak.

Ik heb ze nog niet live gezien maar hoop en concert van deze tour mee te pikken.

Eerste indruk is zeer positief. Hoes ziet eruit als een kleurboek voor volwassenen...

Na eerste luisterbeurt: WOW anders maar toch absoluut "the Decemberists" . Ik wordt er blij van.

recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: The Decemberists - I'll Be Your Girl - dekrentenuitdepop.blogspot.nl

De uit Portland, Oregon, afkomstige band The Decemberists bestaat dit jaar al weer 18 jaar.

Dat is nog niets vergeleken met enkele rockdinosaurussen die al vele decennia bestaan, maar het betekent wel dat de band inmiddels een flink oeuvre heeft opgebouwd.

Het is een oeuvre waarvan ik met name The Crane Wife uit 2006 en The Hazards of Love uit 2009 koester, maar ook de andere platen van de Amerikaanse band mogen er zijn.

Het leuke van The Decemberists is dat ze altijd wel een verrassing in petto hebben en dat is ook dit keer het geval.

I’ll Be Your Girl opent met akoestische gitaren en een folky deuntje waarmee de band wel vaker voor de dag is gekomen, maar na anderhalve minuut duiken uit het niets flink wat synths op in het geluid van de band uit Portland en spelen ook op de rest van de plaat een belangrijke rol spelen.

I’ll Be Your Girl werd geproduceerd door John Congleton, die ik zelf vooral ken van de fascinerende platen van St. Vincent. De ervaren producer drukt zijn stempel op de nieuwe plaat van The Decemberists en heeft niet alleen flink wat synths aan het geluid van de band toegevoegd, maar heeft de plaat ook een zetje gegeven richting new wave en postpunk uit de jaren 70 en 80.

I’ll Be Your Girl klinkt hierdoor anders dan de vorige plaat van de band, die ook weer anders klonk dan zijn voorganger, en het is een geluid waar ik wel even aan moest wennen. Zeker wanneer de synths aanzwellen klinkt het nieuwe geluid van The Decemberists wel erg lichtvoetig en poppy. Op hetzelfde moment heeft de band haar zo bijzondere eigen geluid behouden en klinkt ook I’ll Be Your Girl weer snel als een echte The Decemberists plaat.

Het is een plaat waarop groots aangezette synths voor de afwisseling eens niet koel en afstandelijk klinken, maar goed passen in het warme geluid waarop The Decemberists al 18 jaar het patent heeft.

Zeker in de wat kortere songs op de plaat klinkt de band wat toegankelijker dan in het verleden. Het levert een aantal bijzonder aanstekelijke popsongs op, maar gelukkig mag de muziek van The Decemberists ook nog af en toe ontsporen.

Het grappige is dat ik de combinatie van akoestische en folky muziek en elektronica op het eerste gehoor wat kunstmatig vond klinken, maar uiteindelijk draaien de akoestische gitaren en de veelkleurige synths prachtig om elkaar heen en voorziet de combinatie van de tegenpolen de muziek van de band van meer avontuur en diepgang. In muzikaal opzicht raakt I’ll Be Your Girl af en toe aan Depeche Mode of New Order, maar desondanks zijn de songs van The Decemberists nog altijd warm en folky.

Ik heb de platen van de band uit Portland altijd wat vaker moeten horen voordat ze me dierbaar waren en dat is dit keer niet anders. Bij eerste beluistering was het even wennen, bij de volgende beluistering vooral verbazen, maar inmiddels koester ik de mooie songs van de band en bewonder ik de nieuwe weg die dit keer is ingeslagen.

Een band die zo lang mee draait als The Decemberists heeft het steeds moeilijker om de critici te overtuigen, waardoor I’ll Be Your Girl hier en daar genadeloos wordt gekraakt, maar hoe vaker ik de plaat hoor, hoe meer ik er van overtuigd raak dat The Decemberists hun beste plaat in jaren hebben gemaakt. Erwin Zijleman

Mooie recensie; ben het er roerend mee eens. Zonder Your Ghost en We All Die Young had deze 4,5 ster gekregen en daarmee op een gelijk niveau gestaan met albums als Crane Wife, Picaresque en Castaways and Cutouts. Nu is het bij vlagen beter dan The King is Dead maar iets minder consistent.

De eerste 5 tracks vind ik erg sterk. Daarna glipt mijn aandacht weg en komen er 2 draken van nummers voorbij, Your Ghost en We All Die Young. Toch nog een ruime 7 door de sterke eerste helft, dus prima plaatje weer.

Sucker's Prayer is in mijn ogen het sterkste nummer op deze plaat.

Enigszins teleurgesteld in dit album, vooral omdat ik vind dat The Decemberists veel beter kunnen. Nummers als Your Ghost en We All Die Young zijn voor hun doen echt matig. Daartegenover staan gelukkig een aantal zeer goede nummers: Once in My Life, Severed, Sucker's Prayer en vooral Rusalka, Rusalka / The Wild Rushes. Maar al met al vind ik I'll Be Your Girl wat onevenwichtig.

The Decemberists bestaan 18 jaar en het roer moest eens om. Dat heeft de band niet volledig volgehouden, waardoor het nieuwe album bij eerste beluistering wat onsamenhangend overkwam. Na de derde luistersessie op Spotify heb ik het in huis gehaald en na nog een paar keer op en neer slingeren, kom ik toch tot de eenvoudige conclusie dat The Decemberists met I'll Be Your Girl "gewoon" weer een prima album hebben afgeleverd.

Vreemd genoeg viel mij in eerste instantie op dat de band steviger klonk, een paar keer een stevig rockelement toelieten. Pas daarna kwamen die jaren 80 synths, de hitjes van China Crisis schoten direct mijn hoofd in, op mijn netvlies. In de tweede helft stokt het een beetje. Als de band terug switcht naar het meer vertrouwde geluid zitten er tween mindere broeders tussen. Voor mij zijn dat 'We All Die Young' en het titelnummer. Daar tussen zitten de keien van songs 'Everything is Awful' en 'Rusalka, Rusalka/The Wild Rushes'.

Een nieuw geluid is bijna onmogelijk voor deze band. Driekwart van de typering van The Decemberists zit in de aparte stem van zanger Colin Maloy. Daar verandert niemand iets aan. Toch zetten een stevig aangezette gitaar en de synths duidelijk een toon die nieuw is voor deze band. Dat levert een aantal prima tracks op in de eerste helft van het album. Als in de tweede helft nog een aantal prima tracks voorbij komen, dan is mij al snel duidelijk dat de band het album in de juiste volgorde heeft afgeleverd. Andersom was te schokkend geweest en een mix van oud en nieuw disbalans.

Alles te samen kom ik uit op een zeer ruime voldoende voor een band die sinds '16 Military Wives' mijn aandacht steeds weer weet te trekken en vast te houden. Of er ooit nog iets zo overweldigends als 'The Hazards Of Love' gaat komen, dat betwijfel ik wel.

Het hele verhaal staat hier op WoNoBlog.

Er zitten een paar missers op (Everything is awful, We all die young) - die gaan echt te veel de carnavalssfeer op. Verder een aardig veelzijdig album.

Mooi album. Deels vernieuwend geluid. Inderdaad staan er wat mindere nummers op. Zelf skip ik Your Ghost en Everything is awfull. Maar wat dan overblijft is van onschatbare waarde.

Fijne plaat, de toegenomen toegankelijkheid in de muziek van The Decemberists bevalt me wel, vooral het openingsnummer Once In My Life vind ik geweldig.
Enkel het nummer Rusalka Wild Rushes doet mij nog enigszins denken aan het ``oude ``geluid van de band waar overigens helemaal niets mis mee is. Er zit wat betreft de kwaliteit van het songmateriaal mijn inziens geen misser tussen.

Ik hoor nu Once in my life, wtf is dit? Colin Meloy met synths?!?! Klinkt als een slecht idee...
Ineens blij dat ik eergisteren toch maar het concert geskipt heb...

Nu, dan heb je een prachtige setlist en respectvol publiek gemist. Enige synth nummer was Severed.

Ik vind de synth een gedurfde maar geslaagde gok.