King Crimson - Three of a Perfect Pair (1984)

Sleepless en dan live! alleen daarvoor al 3 en halve ster

Ik ben erg gecharmeerd van dit kunstwerkje.
De eerste helft bevat stuk voor stuk briljante songs van de hand van Adrian Belew.
De B-kant is allemaal wat 'ruiger', bevat veel instrumentale stukken, soundscapes e.d. Ook gaaf, al gaat er niks boven kant A

JA! Dit is het, mijn 3e Crimson album, en het is weer raak. Technische hoogstandjes tot en met, maar vooral ook heel veel ritmische hoogstandjes. Begint eigenlijk al met de titelsong, waar je bijna van in de war raakt. Er wordt bovendien op deze plaat ook heel goed gezongen. Alle registers opengetrokken, werkelijk geweldige plaat!! 4,5*

tis erg mooi om king crimson de titelsong live zien spelen

belew bijv die de ingewikkelde gitaarparijen spelend en zingend tegelijk ten gehore brengt alsof het niets is

http://nl.youtube.com/watch?v=Qt3BNoK7ZO4

overigens mijn favoriete bezetting:)

Deze uitvoering is ook behoorlijk mooi!

http://nl.youtube.com/watch?v=2u0ELcOSG4w

leuke publieksparticipatie ook!

yess, coel:)

adrian belew is mateloos popi onder veel kc gangers, zijn solowerk vind ik weinig boeiend, maar je kan wel zien dat hij binnen kc een belangrijk fundement is

Ik kan me anders herinneren dat een paar jaar geleden op Elephant-Talk, destijds het openbare KC-forum, hij genadeloos werd afgekraakt door de fans (in Prozak Blues wordt daar nog een gerefereerd). Onterecht naar mijn mening; een geweldige gitarist, een goede songwriter en een zeer goede frontman, en net zo belangrijk voor KC als Fripp.

van je fans moeje het hebben

ooit 1 fansite gezien waarin afzeiken van band niet gebeurde?

kortom, slak ,zout, grote korrel

belew is een sterke frontman, en knapt dat werk voor fripp meer dan prima op

Deze plaat en Beat liggen in dezelfde lijn als Discipline volgens mij, of niet? misschien dat op Discipline een wat hoger niv gehaald word en dat de nummers nog beter zijn dan van dit album.

Deze in ieder geval zeker, maar m'n voorkeur gaat zeker naar Discipline.

In eerste instantie een warme plaat in mijn optiek in vergelijking met Discipline. wat mij opvalt, en dat ben ik niet gewend van KC is dat er persoonlijke teksten in de eerste persoon gebruikt worden. Voorheen ging het vaker over anderen. Alsof KC zich aan het ontdekken is en zich open stelt voor wat er in hem omgaat. Hij vertelt over zijn angsten in zijn slaap (sleepless) KC geeft zich wat bloot (man with a open heart). Doet me toch denken aan een man die echt volwassen aan het worden is. Fripp was toen bijvoorbeeld 38 jaar. Dat denk ik in deze plaat terug te horen. De experimentele fase ligt ver achter de rug, de moeiljkheden zijn overwonnen, nu komt de reflectie.

Toch vind ik de tweede helft van de plaat onder de maat waardoor ik de plaat maar moeilijk op kan laten staan. Zeker het in mijn ogen belachelijke Larks' Tongues in Aspic, part III.. wat een kolder. Niet aan mij besteed. Leuk voor in de repetitieruimte maar zet het alsjeblieft niet op plaat.

Vanavond sinds lang weer eens deze plaat opgezet. De opbouw is geweldig van het 'toegankelijke' Three of a Perfect Pair tot aan het neurotische Larks' Tongues in Aspic, part III.

Ik geloof niet dat met dit album de experimentele fase achter de rug was. In het tweede deel wordt er nog duchtig op los geëxperimenteerd en geïmproviseerd. Met name No Warning (geweldige drums overigens).

Toch vind ik de tweede helft van de plaat boven alle verwachting waardoor ik de plaat weer opnieuw wil opzetten. Zeker het in mijn ogen geweldige Larks' Tongues in Aspic, part III.. wat een meesterwerk. Zeker aan mij besteed. Niet alleen leuk voor in de repetitieruimte maar zet alsjeblieft meer van dit ssort werk op plaat.

Heerlijk album wat ik vandaag pas ontdekt heb.
1,,6,7 schieten ervoor mij boven uit. Vooral die heerlijke bass aanhet begin van Sleepless.
Denk dat ik deze niet vaak zal opzetten. Mijn voorkeur gaat naar de versies van Absent Lovers.

Ik had dit nog als LP en kant 1 en 2 verschillen toch wel als dag en nacht. Niet alleen stilistisch-inhoudelijk maar ook qua kwaliteit voor mij. Duidelijk voorkeur voor de 2e kant (6-9), met onder meer dat prachtige 'Industry'. Wie weet kan ik een gewaagde uitspraak doen door de instrumentals van deze incarnatie "No.IV" beter te vinden dan die van de line-up van hiervoor.

Ik ken het oevre van King Crimson heel slecht, maar ik vermoed nu, na Three of a perfect pair gedurende ongeveer een maand te hebben beluisterd, dat ik heel wat gemist heb. Tsjonge, wat is dit een fascinerend album! Het wordt mooier en mooier bij iedere draaibeurt. Fascinerend gitaarwerk natuurlijk van Robert Fripp, de funky bass van Tony Levin, de stuwende drums van Bill Brufford (ik ben sind Yes een fan), natuurlijk de prachtige vocalen van Adrian Belew. Zowel de gezongen nummers (op vinyl kant 1 ) als de soundscapes (kant 2) vind ik prachtig. Ik heb al een week "Discipline" in huis, besteld omdat ik zeer benieuwd was, maar dit album is al zo griezelig goed, dat ik er nog niet aan toegekomen ben. Verhoogd naar
5!

Ongelofelijk, want dit is zo'n beetje hun album met de laagste score. Vind het zelf ook een mindere, maar dat komt omdat al die andere zo ongelofelijk goed zijn.

Blijkbaar heb ik op mijn 30th Anniversary Edition 6 extra tracks staan.

The King Crimson Barber Shop
Industrial Zone A
Industrial Zone B
Sleepless (Tony Levin Mix)
Sleepless (Bob Clearmountain Mix)
Sleepless (Dance Mix by Francois Kevorkian)

Klopt. Moeten hier nog een keer worden toegevoegd.
Die Barbershop stond eerder alleen op een box. Die andere nummers heb ik ook nog niet beluisterd moet ik zeggen.

heb zojuist de correctie verstuurd

King Crimson heeft in de jaren 80 een stabiele samenstelling; Positief gevolg hiervan is dat de kwaliteit redelijk constant blijft(alle drie de albums waardeer ik zo rond de 4*), nadeel is dat de sound nauwelijks veranderd. Kant A Geeft ons alweer flotte new-wave geïnspireerd door de talking heads. Het song-niveau ligt hier echter hoog en zowel het titelnummer als sleepless horen bij de beste nummers van KC. De B-kant biedt ons een aantal sterke instrumentele improvisaties. Industry is het allerbeste numme van die plaatkant en moet in dat opzicht(KC's 80's improvs) enkel the sheltering sky boven zich dulden.

de instrumentals zijn het sterkst.

Door het magistrale industry ben ik geneigd om met je mee te gaan, maar onderschat de poppy A-kant niet.

Three of a Perfect Pair rolt als een trein idd, de vocale rest is "gewoon" goed.
Nuages en No Warning zijn de hoogtepunten, kort is vaak beter.

De 3e worp in de bezetting Fripp, Belew, Levin en Bruford.

Toch wel een heel goede bezetting. Ik was al onder de indruk van het verbluffend sterke Discipline. Beat beviel eigenlijk ook prima, al haalt hij niet het niveau van Discipline.
Dat doet Three Of A Perfect Pair ook niet, maar ook dit album is zeker de moeite waard.
KC mixt toegankelijkheid en experiment op een aangename manier.
De vocalen van Belew en de muzikale omlijsting in het begin van het album, roept her en der wat Talking Heads gevoelens op. Toegankelijke ( zeker voor King Crimson's doen) New Wave achtig werk met opzwepende ritme's en zoals altijd uitstekend gitaarwerk.
De 2e helft is meer uit de koker van Fripp. De soundscapes en de eigenzinnigheid druipt er weer van af en met name Larks ' Tongues In Aspics III is erg geslaagd.
Het blijft uitermate fascinerend hoe de gitaren in samenwerking met de ritmesectie zoiets unieks weten neer te zetten.

Een boeiende plaat derhalve. Andermaal een bewijs dat KC ook in de jaren 80 zijn mannetje stond. Al duurde het weer even voordat de band hierna zijn weg vervolgde.

Net geen vier sterren, maar zeker de moeite waard. King Crimson heeft in die tijd bijzondere albums uitgebracht met, dat mag je wel zeggen, een heel eigen geluid. Voor mij de beste drieluik: Discipline-Beat-Three of a Perfect Pair.