Nou, irriteren doet het mij niet, maar als dubbel-LP is dit wel veel van het goede om achter elkaar te beluisteren. Ook ik was hier destijds nogal van onder de indruk: studiomuzikanten uit de popmuziek spelen rock- en prog-versies van bekende en minder bekende klassieke thema's - en behoorlijk wat eigen werk dat daar goed op aansluit.
Vandaag heb ik de eerste van die 2 platen weer eens opstaan, en ik heb er een ambivalent gevoel bij. Zeker, het is knap gespeeld en zit goed in elkaar. Ik die zin heb ik hier bewondering voor, maar echt raken doet het me niet. Het woord afstandelijk dat kaztor gebruikt, is het nog het meest op zijn plaats.
En per saldo hangt het - merk ik nu - natuurlijk van jatwerk aan elkaar. Niet alleen is er gepikt uit de klassieken, ik hoor toch ook wel veel Alan Parsons, Pink Floyd en zelfs Gong (de percussie van Fifo) terug in de arrangementen. Zo'n ritmetrack als van de opener Hotta, dat is toch gewoon I robot revisited?
Hoe dan ook, nu de eerste LP afgelopen is, nodigt het mij niet uit om die tweede eens op te zetten. Om met Herman van Veen te spreken: een andere keer misschien...