Aangezien het overlijden van Klaus Schulze zo'n impact heeft gemaakt op de wereld van de electronische muziek, kon het niet uitblijven dat ik weer eens ging graven in zijn gigantische discografie en erachter kwam, dat ik zijn voorlaatste album Silhouettes eigenlijk nog niet de kans had gegeven om eens uitvoerig te beluisteren. De vele fragmenten die ik, zo vlak rond het verschijnen van het album had gehoord, stemde me positief, maar verrastte me op het eerste gehoor niet.
Toch heeft Silhouettes iets over zich, wat ervoor zorgt dat de muziek een bepaald effect op mij heeft. Het straalt in ieder geval muzikaal gezien iets moois, ongrijpbaars en dromerigs uit. Zou het een vorm van liefde kunnen zijn, die niet beantwoordt wordt? Zou het het uitzicht kunnen zijn op een prachtige omgeving, die niet bereikt kan worden? Roept het gevoelens op van een herinnering aan een belangrijk moment van vroeger, iets wat nooit meer geëvenaard of herhaald kan worden? Of is het het besef dat we met het heengaan van Klaus Schulze, één van de belangrijkste grondleggers en vertegenwoordigers van de electronische muziek, kwijt zijn? Dát is wat dit album in ieder geval op dit moment met mij doet; van begin tot eind is het een gevoel van melancholie en het is in dit geval, hoe tegenstrijdig dat ook mag zijn, positief te noemen.
Want ondanks het melancholische karakter wat de plaat uitademt, is Silhouettes tevens dromerig mooi en weet het je in een bepaalde vervoering te brengen, zoals alleen Klaus Schulze dit kon. En zoals alleen Klaus dit kon, laat hij ook op Silhouettes de muziek zijn eigen leven leiden; er is nauwelijks sprake van progressie en toch grijpt de muziek vanaf de eerste seconde beet en laat je pas los, als de laatste noten zijn weggeëbd. Tussen de sfeervolle klanktapijten zijn er momenten dat de sequencers en de ondersteunde ritmepartijen voor het spreekwoordelijke duwtje in de rug zorgen, waardoor er sprake is van een vorm van dynamiek, maar het is juist niet zo bedoeld. Het zorgt er eerder voor dat de muziek alleen nog maar meer atmosferisch klinkt.
De vier nummers komen tevens mooi overeen met elkaar. Dit komt vooral doordat er een dromerig thema binnen de muziek verweven is, die steeds terugkomt binnen de nummers zonder dat het ook maar een seconde verveelt. Heel knap en meeslepend geconstrueerd wat mij betreft!
Het zorgt in ieder geval dat Silhouettes één van de meer rustige albums van Klaus Schulze is geworden. Er is nauwelijks sprake van progressie, er wordt nergens gesoleerd. Alles blijft behoudend, maar tegelijkertijd mooi uitgekristalliseerd klinken.
Verrassend is Silhouettes niet. Wél laat het een Klaus Schulze horen, die zichzelf na een periode waarin hij veel met zijn gezondheid kampte, wat o.a. tot gevolg had, dat hij niet meer live ging optreden, opnieuw ontdekt had. Rond de periode van dit album vierde hij ook zijn 70ste verjaardag, wat hem ook in de gelegenheid stelde en inspireerde, om terug te kijken op zijn leven en carrière. Daar vloeide dit album uit voort en zo klinkt Silhouettes ook. Als een moment van besef, vrede en bezinning. Niet voor niets heet één van de nummers "Der Lange Blick Zurück".
Silhouettes is dus niet verrassend, maar klinkt wel vertrouwd en wellicht voor Schulze-begrippen een beetje bescheiden. Maar mooi is het in ieder geval. Voor de trouwe fan dan ook verplichte kost, maar verwacht geen vernieuwing. Verwacht ouderwetse degelijkheid van een man die gewoon deed wat hij het beste kon: muziek maken vanuit zijn hart. Spontaan en zoals alleen Schulze dat kon.