Zoals gebruikelijk heb ik bijzonder weinig aan te merken op een nieuwe plaat van Joe Bonamassa. Zeker niet als het een eerbetoon betreft aan de Britse gitaarhelden. Beck, Clapton en Page, toch verplichte kost als je je muziekbrevet wil halen.
Tegen Led Zeppelin kun je eigenlijk niet opboksen, maar ik vind de interpretaties van Joe weer buitengewoon prettig. Mijn vrouw denkt er anders over als ik die lange gitaarsolo's een uur lang door de kamer laat schallen, maar ik trip hierbij op broodnuchtere maag.
Alleen die lange drumsolo op de afsluiter 'How Many More Times' had van mij niet gehoeven.
Altijd de vraag hoe vaak je een liveplaat van Bonamassa draait, want voor je het weet is er weer een nieuwe verschenen.