Lily Allen - No Shame (2018)

Een nieuwe van Lily Allen, onherkenbaar op de hoes. Drie singles uit: Trigger Bang, Higher en Three.

Three is een fijn ingetogen nummer, geschreven vanuit het standpunt van een hummeltje.

Wat gemengde gevoelens na de eerste beluistering. Three is wat mij betreft het juweeltje van het album en ook het wat luchtige openhartige Lost My Mind maakt indruk. Het zijn vooral de summier muzikaal aangekleden nummers die me bevallen.

De nummers waarin de studio-effecten op de vocalen los worden gelaten, die vooral aan het begin van het album zitten, vind ik minder sterk en minder mooi. Ik wil haar stem horen zonder die effecten want die is meer dan goed genoeg voor de reflecteren teksten op een overwegend ingetogen Pop album.

Heel slat plaatje, helaas. Intiem en luchtig kan zeker mooi zijn, maar je kunt het ook overdrijven. Zeker als je bekendstaat om je lekker opwekkende poppareltjes. Dit klinkt gewoon niet meer als Lily.

Goh, wat een laag gemiddelde voor dit leuke plaatje! Vooral aan het begin zijn er toch weer een paar instant poppareltjes te vinden, de tweede helft doet me voorlopig nog minder, maar ik meen wel iets van een groeipotentieel te herkennen. Gevoelsmatig vind ik de sfeer op No Shame wat meer urban/inner city dan we van haar gewend zijn, ik vind het haar alvast goed staan! Vind hem nu al een stuk interessanter dan Sheezus eigenlijk

Lost My Mind is misschien wel het mooiste Lily Allen-nummer ooit.

Ik ken het album niet. Ik ken maar één nummer en dat is Three.

Een weergaloos mooi nummer met een confronterende en kwetsbare tekst. Ik werk één avond per week in een bruin café ergens op Walcheren. Ik heb daar een eigen playlist met alleen maar nummers die ik mooi vind (en welke kunnen in een bruin café) en als ik Three opzet zorgt de opening al voor stilte bij de mensen. Men luistert terwijl ik koffie zet en de glazen vul vanuit de tap. Café geluiden.

Three is echt van een kwetsbare schoonheid.

Was wel een beetje schrikken om deze te horen na de leuke eerste twee albums. Klinkt niet alleen veel donkerder maar ook een beetje overgeproduceerd voor haar doen. Flauwe stemeffectjes en beats eisen veel plek op. Allen heeft zich ook een andere manier van zingen aangemeten, een beetje alsof ze geforceerd probeert te klinken zoals een hip zangeresje anno 2018 moet klinken. Daardoor is de gehele sound minder authentiek. De gastartiesten leveren m.i. ook geen positieve bijdrage.

Dat gezegd hebbende staan er ook hier nog wel wat sterke songs op. Lost My Mind en vooral Family Man reken ik wel tot haar betere nummers. Helaas ook een aantal inwisselbare liedjes die Allen totaal niet passen, vooral Trigger Bang en What You Waiting For zijn daar voorbeelden van.