Halvorson is een groot talent dat veel uit blijft proberen en het merendeel van ''Code Girl'' is inderdaad ontzettend aangenaam, maar toch gaat hier op dat overdaad schaad. Het zijn 14 overwegend zware songs en dan ligt een speelduur van 90 minuten zwaar op de maag. ''Away With You'' uit 2016 met haar octet vond ik dan een stuk aangenamer, daar die opnamen ook meer behapbaarder zijn. En dat album is dus dertig minuten korter. Dat had hier ook eenvoudig gekund, zonder dat het ten koste was gegaan van de kwaliteit.
Desniettemin is ''Code Girl'' een fraai werk geworden. Ze speelt hier samen met haar vaste companen Fujiwara (drums) en Formanek (bas) die haar ook in octetten en haar driepersoonsband Thumbscrew begeleiden. Ditmaal doet ook zangeres Amirtha Kidambi mee die gedichten van Halvorson voordraagt. Dat doet ze op een bijzondere expressieve en melismatische manier zodat haar vocale bijdragen opgaan in de improvisaties van de band, en vooral het gitaarspel van Halvorson (welk overigens erg doet denken aan het spel van Robert Fripp), en meer aanvoelt als instrumentale bijdrage. Vooraf gaf Halvorson aan dat ze voor het eerst kop-romp-staart liedjes had geschreven voor ''Code Girl'', maar dat blijkt achteraf dus wel mee te vallen. We hebben hier toch voornamelijk te maken met vrijzinnige composities. Het werk is uiteindelijk een koel, kunstzinnig modern en vervreemdend geluidspalet geworden dat op eerste gehoor wellicht fragmentarisch aanvoelt, doch na enige aandacht intellectueel, doordacht en uitgekookt blijkt te zijn; Fujiwara en Formanek voeren een afgesproken basisritme uit (waarbinnen genoeg ruimte is voor een goede drumroffel of een paar extra basnoten) op basis waarvan Kidambi en Halvorson om en om solerend 'dansen' en elkaar langzaam in hun melodieën proberen te volgen. Zeer intrigerend.
Helaas moet ik tot slot wel bij mijn eerste conclusie blijven: overdaad schaad. Had de plaat een speelduur van om en nabij het uur bedragen, dan was het positieve gevoel nog veel groter geweest.