Cardi B - Invasion of Privacy (2018)

Lelijke hoes, maar het album zelf is dope.

Inderdaad een lelijke cover. Ik moet eerlijk zeggen dat ik nog steeds weinig kan met de meeste trap-muziek, en zo oud ben ik niet eens. Toch vind ik in de mainstream-rap Cardi B een frisse wind brengen. Waar de rest steeds ingetogener precies dezelfde braggadosio teksten rapt, introvert mompelend, lijkt Cardi B bereid haar naam te signeren onder elk woord dat ze zegt. Het vertrouwen en de autoriteit stralen er bij iedere track weer vanaf. Het is dan ook jammer dat ze niet vergelijkbare trappers als gastartiesten heeft uitgenodigd voor dit album, want Migos en zelfs Chance the Rapper klinken gewoon wat amateuristisch en bescheiden naast haar postuur. Een stem hoeft er nog niet te komen, want ik heb het denk ik nog niet te vaak beluisterd. Best Life had overigens zo een Nelly track kunnen zijn.

Gek om iemand die je volgde op instagram voor haar komische video’s op een paar jaar tijd zo groot zien te worden. Eerlijk toegegeven, ze is absoluut niet de beste rapper en soms klinken haar flows zelfs wat geforceerd. Echter is de muziek die ze maakt oprecht en een weergave van de persoon die ze is. Dat maakt dat ik haar muziek wel kan appreciëren. Verwacht geen diepgaande teksten, maar als je van trap muziek houdt is dit zeker een luisterbeurt waard. Hoogtepunten: Get Up 10 (wat een intro! doet me denken aan D&N van Meek Mill), Bodak, Bartier, Money Bag, I Do.

Leuk album met eigenlijk geen enkel minder nummer. Pluspunt dat het lekker afwisselend is. 'Be Careful' en 'Bickenhead' doen bijvoorbeeld juist lekker old-school aan, terwijl in 'Drip' de trap-invloeden heel duidelijk zijn terug te horen. Het is absoluut geen herhalingsoefening van 'Bodak Yellow' geworden, wat natuurlijk ''the easy way out'' had geweest.

'Bartier Cardi', 'She Bad', 'I Like It' en 'Money Bag' zijn mijn favorieten. 'I Like It' wordt ongetwijfeld een enorme hit in de VS aankomende zomer en hopelijk ook in Nederland.

De teksten zijn vaak leuk. Er zijn teveel one-liners om echt een leuke selectie van te maken maar de zin ''my little 15 minutes lasting long as hell, huh'' op de afsluiter 'I Do' is al best iconisch.

Klein puntje van kritiek is dat de gastbijdrages soms wel erg aanwezig zijn. Omdat 'Chance the Rapper', 'YG' en 'Kehlani' (op 'Best Life', 'She Bad' en 'Ring', respectievelijk) het refrein verzorgen, en daarnaast ook nog een hele verse krijgen, is de ruimte voor Cardi soms wat klein. Hetzelfde geldt eigenlijk ook voor 'Drip' en 'I Like It' waar meerdere gastartiesten op terug te horen zijn (gelukkig blijft de bijdrage van Quavo erg beperkt ?).

Maar het maakt eigenlijk niet uit hoe veel of weinig Cardi te rappen krijgt, want niemand weet op enig moment de show van haar te stelen. Dit is haar feestje. Het Metacritic gemiddelde van 8.4 (op moment van schrijven) is geheel terecht.

Hahaha deze review https://pitchfork.com/reviews/albums/cardi-b-invasion-of-privacy/

dat pitchfork is echt totaal niet serieus te nemen als het om hiphop gaat he.

Ik vind het ook een verrassend leuke plaat van Cardi. Had niet verwacht dat ze zo goed een vervolg zou kunnen geven aan het immense succes van Bodak Yellow. Toegegeven: er staan een paar vullers op. Drip voelt als het verplichte nummer met Migos, en als iets dat ze nog op de plank hadden liggen. Money Bag doet me in de coupletten te veel denken aan Bodak Yellow, en Be Careful vind ik nogal overtuigingskracht missen. Maar de rest vind ik erg sterk. Lekker afwisselend, met zowel bangers als R&B-achtige tracks, en zelfs een latin-track, en Cardi bewijst daarmee dat ze geen one trick pony is.

Laat I Like It maar de zomerhit van 2018 worden. Andere favorieten zijn Bickenhead, Bartier Cardi en She Bad.

"Cardi B’s remarkable debut places her, without a doubt, in the pantheon of great rappers."

Wat je daarmee moet weet ik eigenlijk ook niet, nee. Ze is een leuke pop-act hoor, maar... ja.

Enfin, ik heb het nog enkele keren beluisterd, en zou eigenlijk mijn eerdere post willen herhalen. Het is een leuke pop-plaat, die me meer weet te bekoren dan de gemiddelde andere hip pop plaat die ik probeer. 3,5*

Wat ik overigens wel leuk vind is dat ik vaak de features het minst interessant vind. De track met Chance the Rapper ligt me sowieso niet erg (hoewel daar natuurlijk wel de line "You a pussy and a rate, you're like Tom and Jerry" in staat. Leuk, dat), maar voornamelijk op de fijne track I Like It zijn de features erg jammer. Het sample werkt lekker dissonant met de dreunende 808s, en Cardi's onvervormde rap-zang in het refreintje doet me denken dat ze zelf erg veel lol heeft tijdens het opnemen, wat het gevoel van de track veel goed doet. De twee autotune-rappers hadden van mij echt niet gehoeven echter. Liever had ik nog twee Cardi verses gehad. Verder zijn de twee zangfeatures (Kehlani en SZA) ook niet echt mijn ding en Rings is ook één van mijn minst favoriete tracks hier. Zingt ze overigens zelf op Thru Your Phone? Het klinkt zo verschrikkelijk gepolijst dat ik er niet helemaal zeker over.

Wat ook wel leuk is, maar dat is toch meer een persoonlijke noot, is dat juist dit een van de eerste hip pop albums is die ik een beetje goed kan waarderen. Ik ben al een aardig tijdje langzaam aan het verzachten in mijn "mainstream rap is allemaal rotzooi"-attitude (ben ik aan oud het aan het worden? Fuck, ik ben oud aan het worden.), maar dat juist dit mijn aandacht weet te behouden van begin tot eind, en niet Kendrick Lamar oid, terwijl dat toch een stuk dichter ligt bij de muziek die ik normaliter beluister.

Ondergewaardeerde plaat wat mij betreft alhier. Ik snap dat zo'n alomtegenwoordige mediapersoonlijkheid wat wrevel geeft maar de muzikaliteit, energie, urgente voordracht, variatie en goed gebruik van gasten winnen het mijns inziens makkelijk van de RTL-boulevard associatie.

Cardi's puntige en extreem goed gearticuleerde voordracht zijn een mooie tegenstelling met de heersende mompeltrend in de hiphop van tegenwoordig. Beroepsmompelaars Migos spitten hierdoor geinspireerd op Drip als nooit tevoren. Verder is Goto 10 een werkelijk epische albumopener. Wat een opbouw! Bickenhead en Bodak Yellow maken het openingskwartet heerlijk af. Hierna neemt de plaat gas terug en komen de eerste minpuntjes aan het licht (I Like It is leuk maar enkel voor een keer of 3, Ring is niet slecht maar wel veel te flauw in deze context). Zo goed als aan het begin wordt het daarna niet meer maar dat was ook vrij belachelijk geweest. Alsnog weer veel heerlijks hier. Money Bag knalt uit de boxen en I Do is een waardige afsluiter.

Topdebuut dat als volwaardig album fier overeind blijft. Om Nicki Minaj's albumkeuzes hierbij te halen is misschien wat flauw maar wat mij betreft moet zij haar aantekeningblokje erbij houden en Invasion of Privacy als voorbeeld nemen hoe het ook kan, commercieel maar wel keihard in plaats van schizofreen en halfbakken.