Seventh Wonder - Tiara (2018)

Het duurde even voordat ik van de nummers chocola kon maken. Dat heb ik eigenlijk wel vaker met Seventh Wonder, bij de eerste luisterbeurt klinkt het als een reeks van willekeurig aan elkaar geregen melodieën met weinig 'flow', maar uiteindelijk komt er toch altijd een soort klik, waarop het nummer in kwestie ineens als een trein lijkt te lopen. In dit geval had ik vooral moeite met Dream Machines, Against the grain en de laatste twee nummers. Inmiddels zijn alle nummers geland, en ik kan niet anders zeggen dan dat het gewoon een goed album is. In eerste instantie was ik vooral gecharmeerd door Tiara's Song, die is op het eerste oog het meest catchy (en wat zoetsappig), maar na vele luisterbeurten zijn het Damnation Below en Exhale die de meeste indruk maken. Wat een lekkere refreintjes!



Ik denk dat ik liever naar de voorgaande drie albums luister, maar het is een meer dan solide toevoeging aan de discografie, en ik ben er tevreden mee.

Mijn review op Zware Metalen:

Diverse omstandigheden zorgden ervoor dat de fans van Seventh Wonder bijna acht jaar hebben moeten wachten op nieuw werk van de band. Aanvankelijk stond het nieuwe album gepland voor begin 2017, daarna dit voorjaar, maar omdat het nieuwe album van de andere band van Tommy Karevik (Kamelot) ook voor het voorjaar was gepland, werd deze release nog eens verschoven naar oktober.

Is dit lange wachten de moeite waard geweest? Het toch al gepolijste geluid van de band is nog verder gladgeschuurd en de band neemt verder afstand van het progressieve geluid van hun meesterwerk Mercy Falls, een trend die met The Great Escape al werd ingezet. Natuurlijk laten de heren ook op dit album bij tijden horen hoe virtuoos ze zijn, maar de composities missen de spanning die we van hun eerdere werk kennen.

Op het eerste deel van dit album is dat nog geen probleem en zijn de nummers sterk te noemen. Na Victorious – de eerste single van de band – zakt het album echter behoorlijk in met eerst drie nummers die samen de Farewell-trilogie vormen, en vervolgens de ballad The Truth, waarmee het album zijn dieptepunt bereikt. Gelukkig herpakt men zich daarna weer met het Kamelot-achtige By The Light Of The Funeral Pyres. Met Damnation Below en Exhale zorgt de band voor nog een uitstekende finale. Er valt dus genoeg te beleven, maar het album is ook wat onevenwichtig.

Een compliment moet gemaakt worden voor de zang van Karevik. Wat hij op dit album laat horen is misschien wel zijn beste werk tot nu toe. Ook het spel van de andere bandleden is uitstekend, zoals we van de band gewend zijn en nieuwe drummer Stefan Norgren gaat moeiteloos in het niveau mee. Wel jammer is dat het basspel van Andreas Blomqvist verstopt is in de mix. Daar waar zijn basspel wel boven het maaiveld uitkomt klinkt zijn spel fantastisch. Sowieso is de productie van dit album niet bijzonder sterk.

Om op mijn eerdere vraag terug te komen: Uiteindelijk is een minder geslaagd album van Seventh Wonder nog altijd sterker dan het gros van de releases in het progressieve genre en is zeker de moeite van het luisteren waard. Een lage beoordeling past daarom niet, maar van een band die albums als Mercy Falls en The Great Escape maakte, verwacht ik meer.

Seventh Wonder is voor mij altijd een moeilijk geval geweest. De potentie is er zeker, maar een echte klik met de muziek heb ik nooit gehad. Tiara brengt daar helaas geen verandering in. De stijl op deze CD klinkt me bijvoorbeeld niet echt van deze tijd, het is eigenlijk ronduit traditioneel. De band is wat mij betreft al links en rechts ingehaald door anderen. Punten zijn er zeker voor de zanger Tommy Karevik, maar waarom betrap ik hem hier op van die typische Kamelot zanglijnen? Nee, hoewel er hoorbaar veel energie in dit werkstuk is gestoken kan ik Seventh Wonder nog steeds niet tot mijn favorieten scharen.

Zoete, beetje oubollige progressieve metal, goed uitgevoerd maar qua songmateriaal gewoonweg niet sterk genoeg. Vooral het Farewell-drieluik halverwege het album is erg slap. De zanger heeft heel wat kwaliteit in huis, maar omdat hij veelal in de hogere regionen verkeert trek ik zijn prestatie hier slechts met moeite. De band bewijst hier dat metal gewoonweg niet al te opgewekt dient te klinken. Dan gaat het fout.

Kan hier maar niet aan wennen, als echte fan.

De inspiratiebron lijkt leeg.

Het is een herhaling van zetten, en dan vooral teveel slechte zetten.

Het komt op mij allemaal te bedacht over.

Doe mij maar Waiting of Mercy!