menu

Amber Arcades - European Heartbreak (2018)

mijn stem
3,55 (39)
39 stemmen

Nederland
Rock / Pop
Label: Heavenly

  1. Simple Song (2:32)
  2. Hardly Knew (3:05)
  3. Oh My Love (What Have We Done) (3:16)
  4. Goodnight Europe (4:03)
  5. Alpine Town (3:21)
  6. I've Done the Best (3:33)
  7. Self-Portrait in a Car at Night (2:45)
  8. Something's Gonna Take Your Love Away (3:57)
  9. Antoine (3:19)
  10. Where Did You Go (2:47)
  11. Baby, Eternity (4:25)
totale tijdsduur: 37:03
zoeken in:

avatar van erwinz
4,5
recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Amber Arcades - European Heartbreak - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Amber Arcades legt de lat nog wat hoger met een album vol razend knappe popliedjes
Amber Arcades maakte twee jaar indruk met popliedjes vol invloeden en een zwak voor dreampop. Op European Heartbreak zet Annelotte de Graaf een aantal grote stappen. De instrumentatie, arrangementen en productie zijn prachtig, de zang nog een stuk beter dan op het debuut, maar het zijn de geweldige songs die de meeste indruk maken. Het zijn songs die zonnig en onbezorgd klinken, maar ondertussen drijven toch wat flink wat donkere wolken over. Weer een plaat van eigen bodem die de internationale concurrentie op indrukwekkende wijze het nakijken geeft.



Met name de Britse muziekpers was twee jaar geleden zeer lovend over Fading Lines van Amber Arcades. Het alter ego van de Nederlandse muzikante Annelotte de Graaf maakte op haar debuut indruk met geweldige popliedjes. Het waren popliedjes die alle kanten op schoten, maar uiteindelijk vaak raakten aan de muziek uit de hoogtijdagen van de dreampop.

Waar de Britse muziekpers superlatieven tekort kwam bij het recenseren van het debuut van Amber Arcades, waren we in Nederland wat gereserveerder. Het is de “doe nou maar gewoon, dan doe je al gek genoeg” cultuur waar Nederlandse muzikanten helaas net wat meer last van hebben dan hun buitenlandse collega’s. Ik vond Fading Lines echter een geweldige plaat en had dan ook hoge verwachtingen van de tweede plaat van Amber Arcades.

Annelotte de Graaf kon voor haar debuut een beroep doen op producer Ben Greenberg (Beach Fossils) en muzikanten uit de New Yorkse bands Real Estate en Quilt en ook voor haar tweede plaat heeft ze grote namen aan zich weten te binden. Chris Cohen (Deerhoof) tekende dit keer voor de productie, terwijl Trey Pollard (Natalie Prass, Bedouin) zorgde voor de zo karakteristieke arrangementen van blazers en strijkers uit de Spacebomb Studios van Matthew E. White.

Ik was zoals gezegd zeer te spreken over het debuut van Amber Arcades, maar European Heartbreak is nog veel beter. Fading Lines was al een veelzijdige plaat, maar op haar tweede album slaat Annelotte de Graaf nog flink wat andere wegen in. Ook European Heartbreak laat hier en daar flarden uit de dreampop horen, maar de Nederlandse muzikante betovert net zo makkelijk met honingzoete en rijk georkestreerde popliedjes zoals Belle And Sebastian ze in haar beste jaren maakte. Hier blijft het niet bij, want Amber Arcades kan ook uit de voeten met een vleugje roots of met volstrekt tijdloze popliedjes met een 60s of 70s feel. Omdat Amber Arcades alle invloeden fraai heeft geïntegreerd in een eigen geluid is de plaat zeker geen lappendeken.

Er is hoorbaar flink wat aandacht besteed aan de instrumentatie, arrangementen en productie. European Heartbreak klinkt niet alleen bijzonder lekker, maar valt ook op door vele subtiele accenten en verrassende wendingen, met de Spacebomb strijkers en blazers als kers op de taart. De al even aangename stem van Annelotte de Graaf voelt zich als een vis in het water in het warme en veelkleurige muzikale landschap op European Heartbreak en maakt veel meer indruk dan op het debuut. De zang op de plaat slaagt er bovendien makkelijk in om je te raken; zeker wanneer de melancholie tijdelijk de overhand heeft.

Het is al meer dan genoeg voor een goede plaat, maar European Heartbreak heeft nog veel meer te bieden. De songs van Amber Arcades zijn vergeleken met het debuut veel beter geworden. Het zijn songs die zich makkelijk opdringen en die iets herkenbaars of vanzelfsprekends hebben, maar op hetzelfde moment de fantasie maar blijven prikkelen. Het zijn songs waar je vrijwel onmiddellijk verliefd op wordt, maar het zijn ook songs die nog heel lang aan kracht winnen.

Tot slot maakt Annelotte de Graaf ook in tekstueel opzicht nog eens indruk. De popliedjes van Amber Arcades klinken zonnig en zorgeloos, maar snijden ondertussen onderwerpen als de vluchtelingencrisis, oprukkend populisme en de Brexit aan. Het laatste in het prachtige Goodnight Europe, dat behoort tot de mooiste popliedjes die ik dit jaar heb gehoord.

Mijn verwachtingen waren zoals gezegd hooggespannen, maar Amber Arcades maakt ze met speels gemak waar. European Heartbreak is een plaat om zielsveel van te houden. En hij wordt alleen maar beter. Erwin Zijleman

avatar van willymeuf
3,0
Muzikaal gezien allemaal wel dikke prima, maar ik houd niet van de stem van de zangeres. Ze klinkt een beetje alsof ze er eigenlijk geen zin in heeft.

avatar van Slowgaze
3,5
Gewoon grotendeels indiepopmiddenmoot, maar wel met een paar mooie, stemmige nummers ('European Heartbreak' en de laatste twee nummers zijn wat mij betreft veruit het interessantst - daarom toch dat halfje extra) die daar bovenuit stijgen. Verder hoor ik vooral een Bettie Serveert-rehash.

Maar Atze de Vrieze zit er natuurlijk weer op te kwijlen.

avatar van GrafGantz
Slowgaze schreef:
Maar Atze de Vrieze zit er natuurlijk weer op te kwijlen.


Is dat de bijnaam van Gretz?

avatar van Mjuman
GrafGantz schreef:
(quote)


Is dat de bijnaam van Gretz?


Ja maar daar merk je niets van als je een slijmfilter activeert voordat je Spotify opstart.

2* voor het bronzen broekpak

avatar van Slowgaze
3,5
Mjuman schreef:
2* voor het bronzen broekpak

Ja maar die schoenen daaronder.

avatar van Gretz
4,0
GrafGantz schreef:
(quote)


Is dat de bijnaam van Gretz?

Nee Atze is het alter-ego van Erwin, wist je dat niet?

Hed een haat-liefde verhouding met de 3voor12-nestor. Maar z'n kritische recensies zijn tenminste niet zo ongefundeerd en zagend als die van sommige van zijn collega's.

avatar van Mjuman
Qua baldness like't me Erwin de vergrotende trap; die staat ook niet in mijn boekje als een bronzen broekpak cum sneakers liefhebberd.

Wordt hier nu gespotifietst en ik denk dat muziekvriend Slowgaze het bij het rechte eind heeft tav van de Bettie Serveert vergelijking. Overigens kan ik de stem nu beter hebben dan bij het vorige album - dat muzikaal misschien wel iets interessanter was. Dit is mij net ff te veel doorsnee indiejannenrock die per strekkende meter door een niet nader te noemen NL label wordt geleverd, relatief keurig binnen de lijntjes.

avatar van Ludo
volgende keer een mix van plaat 1 en 2 dan maar Mjuman?

trek haar stem ook geen heel album. Vreemd hoe iets heel even heel sprankelend voelt, en daarna blase. Vaak binnen 1 nummer.

Vreemd ook hoe Amber Arcades zo 'breed' is opgepikt. Zou wel eens een reconstructie willen lezen van hoe dat nou ging. Voor hetzelfde geldt speelde zij met dit soort muziek in Nederland eindeloos op halve finales van bandjeswedstrijden zonder ooit door te breken. Eigenlijk te subtiel naar Nederlandse begrippen.

Om positief te eindigen, de blazers zijn een goed idee. Volgende keer meer!

avatar van WoNa
4,5
Nog geen recensie, maar wat is deze plaat lekker. Al heel veel gedraaid en die vier is, omdat ik nog twijfel of het een vijf gaat worden. Dit heet vooruitgang.

avatar van Mausie
Mausie (crew)
Simple Song is echt een perfect liedje om 's ochtends mee wakker te worden. Thuiswerken was nog nooit zo leuk

avatar van Cor
4,0
Cor
Toch wel knap geschreven, gecomponeerde, gespeelde en gezongen liedjes. Het schuurt dicht tegen 'vlakjes' aan, maar daar weet Annelotte de Graaf net steeds bij weg te blijven. De blazers zijn subtiel en geven om mooi laagje aan de dromerige rock light van Amber Arcades. Vind haar overigens wel een blijvertje.

avatar van stoepkrijt
3,0
De eerste indruk van European Heartbreak was zeer beroerd: trage liedjes met mompelzang en een iets te relaxed '70s-sfeertje dat me he-le-maal niet aanstaat. Eenheidsworst bovendien. Het enige lichtpuntje dat ik hoorde waren de soms behoorlijk warme en originele arrangementen.

Inmiddels ben ik wat bijgedraaid en hoor ik heus wel wat leuke liedjes. Vooral de wat vlottere deuntjes zijn soms best aardig (I've Done the Best en het Courtney Barnett-achtige Where Did You Go bijvoorbeeld). De tragere liedjes kennen soms een uitschieter (Oh My Love klinkt heerlijk warm met die blazers) maar boeien me stukken minder.

Ik blijf erbij dat dit album over het algemeen een beetje een saaie boel is en dat de algehele sfeer me niet aanstaat, maar dankzij haar composities en arrangementen sleept Amber Arcades toch nog net een voldoende uit het vuur.

avatar van WoNa
4,5
De grote stap voorwaarts, die zet Amber Arcades met European Heartbreak. Liedjes die qua thematiek en sfeer perfect bij elkaar passen en elkaar onderling versterken. De stap van 'Fading Lines' naar European Heartbreak is een verrassende. Van de lekker alternatief rockende songs naar jaren 60 zuchtmeisjes en beat filmsoundtracks, is er een die ik niet had zien aankomen. Deze stap loopt echter via de EP Cannonball uit 2017, die achteraf hier en daar al wat weg gaf en niet zonder 'It Changes' te schenken, Amber Arcades beste (rock) nummer tot op heden. Eigenlijk gaat Amber Arcades nog een stap verder terug in de tijd. Van sommige nummers kan ik mij voorstellen dat ze, in een ander arrangement, gezongen hadden kunnen worden door de helden van mijn ouders generatie die ook groot waren in de jaren 50. Frank Sinatra, Doris Day, Pat Boone.

Het grote verlangen was een andere goede titel geweest voor deze plaat. De dingen die zijn, geweest zijn en anders gewenst zijn, grote en kleine gevoelens, ze komen allemaal voorbij op deze plaat. Muzikaal allemaal omlijst door zachte songs, die gevaarlijk voortkabbelen. Tot dat de details gaan opvallen. Heerlijke gitaarlijntjes, niet zelden voorzien van een Beatles/George Harrison invloed, en de trompetters en violen, die bij deze nummers een aanwinst zijn in het Amber Arcades universum.

De manier waarop Annelotte de Graaf zingt past perfect bij deze nummers en tilt ze daarmee naar een hoger niveau. Het wachten op iets groters omgezet in enorme daden, dat is wat European Heartbreak voor mij symboliseert. Als zij al twijfels had over haar eigen kwaliteiten dan zijn deze in het afgelopen jaar wel overboord gezet. Iets wat afgelopen vrijdag ook live het geval bleek te zijn in de Sugar Factory.

European Heartbreak is op dit moment een van mijn favoriete albums van 2018. Gezien de frequentie waarop de plaat voorbij blijft komen in huize WoNa, zal dat nog wel even zo blijven. Prachtplaat!

Deze bijdrage is een bewerking van een Engelstalige post op WoNoBloG.

avatar van philtuper
Doe mij maar Lewsberg. Beklijft mij beter.

avatar van thetinderstick
4,0
De debuut EP van Amber Arcades heb ik grijsgedraaid. ‘Fading Lines’ klonk heel anders, meer uptempo, maar ook wat minder ‘eigen’. Een goede plaat, maar kon niet tippen aan de EP.

‘European Heartbreak’ zit gevoelsmatig weer wat dichter bij die EP, maar wel met wat uptempo momenten. De plaat is wat mij betreft een grote stap voorwaarts. Meer dynamiek, een groter muzikaal palet met o.a. Piano, strijkers en blazers, waarin de stem van Annelotte goed naar voren komt. Belle and Sebastian (trompet) en Whitney (gitaarwerk met name) zijn namen die me te binnen schieten bij het beluisteren van de plaat.
Tekstueel gaat het veel over relaties, of het beëindigen daarvan, maar net zo goed over geopolitieke relaties, zoals in het titelnummer.

Los daarvan bevat European Heartbreak een aantal van Amber Arcades sterkste nummers. ‘Simple Song’, ‘Hardly Knew’ ‘Oh My Love (what have we done’ en ‘I’ve Done My Best’ zijn zijn erg goed. Maar ‘Something’s Gonna Take Your Love Away’ is hier wat mij betreft het prijsnummer. Een heerlijke popsong dat een overduidelijke single is (maar het geloof ik niet was). Fijne plaat!

avatar van aERodynamIC
3,5
De Nederlandse variant op de Franse zuchtmeisjes en dan in de vertaling naar 2018.

Beetje Belle and Sebastian sausje eroverheen. Tijdloze popliedjes, beetje verveeld gezongen maar dat hoort en past ook wel. Dromerig heet zoiets dan. Muzikaal zit het sowieso best prima in elkaar (met name de blazers geven het net dat extra zetje).

Is het heel bijzonder? Nee, maar wat is dat tegenwoordig op pop/rock gebied nog wel? European Heartbreak is van een lieflijke kneuterigheid en is iets te veel van hetzelfde allemaal. Niet genoeg om boven het maaiveld uit te gaan steken, maar lekker genoeg om niet terzijde te schuiven. Ik hoef mijn eindejaarslijstje niet aan te passen, maar kan nog wel een prima album aan mijn '2018 beluisterd lijstje' toevoegen en dan ook nog eens een vrouw (schijnt te moeten tegenwoordig) plus van eigen bodem: wat wil een mens nog meer.

avatar van Slowgaze
3,5
aERodynamIC schreef:
en dan ook nog eens een vrouw (schijnt te moeten tegenwoordig)

Meid.

Gast
geplaatst: vandaag om 21:12 uur

geplaatst: vandaag om 21:12 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.