Haha,
Soledad, dat komt echt nooit meer goed tussen jou en Impulse! Bedenk echter dat het vooral om de inhoud gaat, he?
Kutkartonnetje of niet, ik moet zeggen dat ik na eerste beluistering geneigd ben om hier gewoon meteen en voor altijd 5,0 sterren tegenaan te klapperen. Maar dat is vooral mijn eerste fanboy reactie. Lang geleden namelijk dat ik zo heb uitgekeken naar en van een nieuwe release zo ondersteboven was.
Want hoe f%^#$%@# krachtig klinken beide originals 11383 en 11386, hoe f%^#$%@# subtiel is Nature Boy daar tussen in? Pas bij Vilia is mijn mond weer dicht gegaan. Impressions en Slow Blues missen op het eerste gehoor de urgentie van de 3 openers, maar zijn natuurlijk verre van teleurstellend. In One Up, One Down hoor je (loepzuiver deze keer, in tegenstelling tot de nogal gruizige radioopnames die ik ken) het quartet de grenzen van hun snelheid opzoeken, de solo's volgen elkaar in rap tempo op, en voor mij is dit wel de meest vrije compositie van het album. Prachtige afsluiter!!
Dit album is perfect te plaatsen tussen 2 van mijn absolute Coltrane favorieten; Coltrane (1962) en Crescent (1964). Natuurlijk linkt dit vooral direct aan Impressions (1963), wat mij als album echter net iets minder heeft kunnen overtuigen. En overtuigen, dat lijkt dit album nu al te doen, op de dag van release.