SOPHIE - Oil of Every Pearl's Un-Insides (2018)

De eerste drie nummers waren al lang gekend en de verwachtingen voor dit album lagen daarmee torenhoog.
SOPHIE overtreft deze nog, we gaan van electro, industrial naar Björk-invloeden over ambient naar iets wat ik enkel kan omschrijven als muziek van de toekomst. Er is geen zwak moment te bekennen in deze 40 minuten.
Een van de releases van 2018!

Het gaat allemaal zo lief van start op It's Okay to Cry, maar oh, hoe verraderlijk is die start van Oil of Every Pearl’s Un-Insides toch. Dat horen wel al op het hysterische Ponyboy. Chaos is je deel. Kil en koel.

Dat laatste horen we het hele album wel. Gevaarlijke pop die niet makkelijk in het gehoor ligt. Kunnen we het dan eigenlijk wel pop noemen? Niet echt. Electronic, r&b, het zit er ook allemaal in.

Oil of Every Pearl’s Un-Insides is verwarrend. geil, hard, medogenloos, sexy. De blik vooruit gericht naar de toekomst, maar daardoor zeker niet gemakkelijk. Als dit de toekomst is dan is dat toch best nerveus makend en chaotisch.

Geen makkelijk album. Misschien moet je het ook visueel beleven om echt goed tot je te laten doordringen.

Aero, ik had niet verwacht dat jij dit moeilijk ging vinden, en met zo een hoog queer gehalte leek me dit een album naar jouw smaak
Mij hadden de singles voorbereid op wat ging komen, en haar creativiteit als producer was ook al voldoende bekend. Je kunt het album eigenlijk niet los zien van het verhaal van de transgender Sophie, een verhaal van moed en eigenzinnigheid.
Op RYM al bijna 1000 stemmen 24 uur na de release, vandaag BNM op Pitchfork en hier op MuMe, 3 stemmen en een gemiddelde van 3,17

Niet te hard van stapel lopen. Dat is slechts een gemiddelde over drie personen. Dat zegt niets. Ik vond de voorganger al goed; de recentere singles nog béter en ik kan mij niet voorstellen dat ik op basis daarvan een gematigde score zal gaan geven. Met andere woorden: dat gemiddelde trekt wel bij.

Misschien dekt moeilijk niet helemaal de lading, ik vind het wat te kil. Losse tracks trek ik beter dan een album en dat vind ik wel vaker met hedendaagse muziek. Een hoog queer gehalte wil niet zeggen dat ik het dan gelijk ook leuk vind

Interessant. Dit is ook geen muziek om direct 'mooi' te vinden of als zodanig direct te beoordelen, vind ik dan. Er wordt hier (weer eens) geëxperimenteerd in het opzoeken en oprekken van 'grenzen' in muziek vanuit een zeer persoonlijk eigenzinnig standpunt, Ik zie het meer als muziek met ook een uitgesproken boodschap. De video's zijn prachtig en verklaren mij wel het een en ander.

Het gemiddelde zegt niet zoveel, het aantal stemmen en berichten wel. Dit zou toch hier een dikke hype moeten zijn zoals wel het geval op vergelijkbare plekken op het internet.

Naar deze release keek ik persoonlijk nog veel meer uit dan alle Kanye West projecten bij elkaar. Zojuist aangezet en wel fijn dat de eerste drie nummers me al bekend zijn; heb ik nog even de tijd om me mentaal voor te bereiden op de rest.

EDIT: Dit overtreft mijn verwachtingen toch wel. Ze heeft duidelijk veel tijd en energie gestopt om er een conceptalbum van te maken.

De laatste track is trouwens overduidelijk geïnspireerd op Autechre. Prachtig nummer. Voorlopig wel mijn favoriet.

Ik ben wellicht de enige die zowat alles van Product beter vind dan de eerste drie singles op deze plaat? De rest nu aan het ontdekken. Immaterial en Whole New World klinken alvast veelbelovend.

Nope. Ik vind deze drie singles ook ontzettend sterk, maar zo'n BIPP blijft bijvoorbeeld ook heerlijk.

Vooralsnog één keer geluisterd en ik viel vooral bij het korte Not Okay van m'n stoel.

De rest van het album is wat mij betreft stuk voor stuk sterker dan de drie singles. Not Okay inderdaad ook verpletterend in de positieve zin. Samen met Is It Cold in the Water? en Whole New World / Pretend World de hoogtepunten op dit album.

Ben een groot fan van zogeheten "Deconstructed Club" maar vind SOPHIE toch niet een van de sterkste artiesten in het genre. Oil is een prima album maar vind artiesten als Ziur, Aisha Devi, Air Max '97, of zelfs het duo perth Daijing (waar SOPHIE wellicht zelf inzit) stukken interessanter. Desondanks is dit album samen met wellicht de laatste Arca albums wel een mooi paradepaardje voor het genre, alhoewel SOPHIE toch veel andere genres meeneemt in haar werk.

Ik geef geen vijf sterren als ik een plaat niet al een langere tijd ken en goed vind, maar ik moet er bij deze toch erg veel moeite voor doen. SOPHIE probeert heel erg veel dingen op dit album en ze lukken stuk voor stuk: een kleurrijke persoonlijke ballad als opener, verwrongen industrial op Faceshopping of het absolute fucking popanthem dat Immaterial is (nu al één van mijn favoriete dancenummers ooit). Tekstueel worden er bovendien op een simpele maar doeltreffende manier interessante onderwerpen verkend: van fetishwerk op Ponyboy naar de consequenties van je uiterlijk presenteren als muzikant op Faceshopping naar materieloos zijn op Immaterial, een inspiratieloos liefdesliedje zal je op dit album niet vinden. Het moet heel raar lopen als dit niet m’n favoriete album van het jaar gaat worden.

Vinyl release pre-order op fatbeats.com

hoi123 tipte me Oil of Every Pearl's Un-Insides om vervolgens een verzengende, maar heerlijke review te schrijven van mijn tip. Dan zit het me blijkbaar automatisch in de vingers om net zeer positief te doen over zijn aanbeveling, zodat het zeker niet lijkt op een afrekening. Daarvoor wordt nog een afgehakt paardenhoofd geregeld. Hij eindigde zijn beoordeling (lees: veroordeling) met de volgende zin:
En daar heeft hij deels gelijk in.

Quitte kunnen we niet staan, want zo ellendig vond ik dit niet. Maar SOPHIE doet wel heel erg haar best om het me moeilijk te maken. Het bevat in theorie alles waar ik geen weg mee kan: een popplaat die niet gaat voor catchiness, maar gaat voor futuristische geluiden. Ik ben per definitie niet voor futuristische ongein. Ik ben een oude ziel. Of een nerd die geen nieuwe geluidjes aankan. Da's te moeilijk, weet je.

Is het trouwens wel een popplaat? Valt het niet meer onder de brede waaier aan electronicamuziek? De Schotse artieste doet uitgebreid aan sfeerschepping die heel ambient-ig aandoet, al dan niet aangevuld met weggeproducete vocalen. Ongeveer de helft van de plaat draait erom om ons mee te slepen naar haar eigen universum waar het niet helemaal feestachtig aanvoelt. Ze spaart kost noch moeite om niet catchy te klinken. Helaas laat het mij warm noch koud. Twee keer 'noch' op korte tijd. Oude ziel, he.

Het wordt een stuk leuker als het tempo er wat meer inslaat en plaat inzet op luider spektakel. Al kietelt het mijn andere frustratie met de plaat. SOPHIE verslikt zich voor mij namelijk in het moeilijk doen en vergeet daarbij iets te maken wat gewoon leuk klinkt. Het werkt enerverend. De harde inslag in Ponyboy is wel leuk, maar de zang kan het niet waarmaken. Faceshopping gaat wel iets beter, maar weet ook niet te blijven hangen.

Extra frustrerend wordt het dan als ze de plaat afsluit met twee monsterlijk goede nummers waarop de gehele formule wél klopt. Immaterial is een popbanger die mijn hoofd doet gaan als een bobblehead. Fantastische koortjes die een lekkere dance-beat voorgaan, afgewerkt door een schitterende zangprestatie. Zo'n radionummertje die de plaat verlicht en ook de score voor mij omhoogtrekt. Net zo veel als het eerste deel van de afsluitende kolos die Whole New World is. Met een verrassende finesse weet ze de heerlijk industrieel getinte beat meester te maken. Afwisselend spacey en knetterend. Vuurwerk. Om die reden kan ik Oil of Every Pearl's Un-Insides niet doen flessen, hoe aanlokkelijk de eerste 80 procent van de plaat het ook maakt. Algemeen gezien is het een plaat die zo bijzonder goed kon zijn, maar het over het grootste gedeelte niet waar maakt.

Bron: The Guardian

Sophie, the Grammy-nominated Scottish musician whose high-intensity electronic productions pushed the boundaries of 21st-century pop, has died aged 34.

Ik ben er niet goed van

R.I.P. Sophie

Kapot.
Een paar keer al denk ik dat ik het nu wel een beetje verwerkt heb, maar dan denk ik weer dat ze er gewoon niet meer is. Onvoorstelbaar.

Zeker gemis. Pas nu eerste keer naar volledig album geluisterd, en inderdaad zéér goed

It's okay to cry klinkt alleszins zalvend.

Hoe goed ik de opener en Is It Cold in the Water ook vind, de rest van het album doet me niks. Het neigt me teveel naar platte dance pop. De songs blijven niet lang genoeg hangen en te vaak bonkt het te mechanisch en te lang door zonder in de diepte te gaan.