menu

Sun Kil Moon - This Is My Dinner (2018)

mijn stem
2,62 (21)
21 stemmen

Verenigde Staten
Folk / Rock
Label: Caldo Verde

  1. This Is Not Possible (9:12)
  2. This Is My Dinner (12:36)
  3. Linda Blair (11:49)
  4. Copenhagen (10:04)
  5. Candles (13:40)
  6. David Cassidy (4:18)
  7. Come on Get Happy (1:05)
  8. Rock 'N' Roll Singer (6:46)
  9. Soap for Joyful Hands (13:11)
  10. Chapter 87 of He (6:48)
totale tijdsduur: 1:29:29
zoeken in:
avatar van Ducoz
1,0
Even wat zurigheid spuwen.. Zijn we al Kozelek moe? De hoeveelheid aan nieuwe releases is niet meer bij te houden... (En dan komt er ook weer een 'solo' album uit)

avatar van Don Cappuccino
Ik heb inmiddels zwaar het gevoel dat Kozelek gewoon zijn dagboeken voorleest terwijl een band achter hem meejamt en dat op plaat zet. Soms zit daar mooi materiaal tussen, maar het begint echt te veel te worden.

Ben zelf grote fan van de man maar ik sluit me aan bij voorgaande berichten. Kwaniteit begint te halen van kwaliteit en dat is zelden een goeie zaak.

avatar van dix
dix
Ook door het artwork:

Mark Kozelejandek

avatar van Zoute Popcorn
Prachtige albumhoes. Nu maar hopen de beste winterplaat van 2018 en wat minder 'gebrabbel' van Mark. ?

avatar van Bas_G
Ducoz schreef:
Even wat zurigheid spuwen.. Zijn we al Kozelek moe? De hoeveelheid aan nieuwe releases is niet meer bij te houden... (En dan komt er ook weer een 'solo' album uit)


De albums onder de vlag van Sun Kil Moon kan ik prima elk jaar hebben hoor. De solo-albums vind ik over het algemeen minder interessant.

avatar van Ducoz
1,0
Ik kon dat ook altijd prima, ik had ook nog tig van die eigen beheer live CDtjes.. maar ineens was ik het beu. Er zijn er nog wel een aantal die ik prima kan verdragen hoor, maar buiten dat ik de sketchy manier van werken en schrijven van Kozelek eerst goed kan waarderen krijg ik nu meer het idee dat iedere gedachtegang of/en gebeurtenis moet worden omgezet in een nummer. Ik weet het niet meer zo met de beste man.

avatar van hailtotherainbow
3,0
"I know this isn't much of a song and the ending is even worse"- Mark Kozelek op Candles.
Op dit punt in zijn carrière luisteren wij meer naar podcasts dan naar muziek.
Maar de man heeft zo een eigenzinnige en trance-inducerend dat ik hem nog steeds niet beu ben.
Tja, nog maar een keer geluisterd

avatar van repelstefan
2,0
Op Pearls of the Sea na ben ik eigenlijk niet echt bekend met Mark Kozelek. Ik dacht, laat ik dit eens een kans geven. En het klinkt lang niet slecht als de eerste 2 tracks langskomen. Dit zou nog wel eens kunnen groeien tot iets heel moois.

Maar dan komt Linda Blair. Die sample. Een onbegrijpelijke keuze en bovenal een totale afbraak aan het nummer. Alsof je bij de tandarts ligt met zo'n zuiger in je mond. Dat nummer komt hier echt niet meer voorbij. Wat later komt Come on Get Happy, totaal overbodig en nietszeggend. En er is meer waar ik de essentie niet van begrijp. De veel te lange uithalen op Rock 'n Roll Singer (een plaat die aan sich best fijn is) en de 'break' in Chapter 87 of He die echt van nul toegevoegde waarde. De vreemde, soms zelfs puberaal klinkende keuzes geven mij het gevoel dat deze man niet helemaal in orde is. Zoals gezegd, ik ken er niet veel van. En ik hoor ook zeker genoeg om van te genieten. Alleen begrijpen, doe ik dit allemaal nog niet.

avatar van Bill Evans
Na de laatste albums, zowel met Sun Kil Moon, als onder zijn eigen naam, ga ik hier niet eens meer aan beginnen. Zeker niet als ik die tracktijden zie. Nee, ik ben de interesse in Kozelek volledig verloren. Benji en Perils from the Sea vind ik geweldige platen, maar wat daarna komt vind ik echt niet meer te nassen.

avatar van repelstefan
2,0
repelstefan schreef:
Op Pearls of the Sea na...

Toegegeven, dit was uit het hoofd . Ik bedoelde uiteraard Perils from the Sea.

avatar van Bartjeking
3,0
Heb ook een ambivalent gevoel bij deze plaat. Komt omdat ik misschien ook bij het omslagpunt ben gekomen dat ik teveel Mark Kozelek heb gehoord en daarom niet meteen enthousiast ben. Maar geloof niet dat het album perse minder is dan een van zijn voorgangers. Heb eerder dan de muziek al de lyrics gelezen, en het is een tourverslag van vorig jaar. Het eerste nummer is dan ook best grappig mbt de Duitse gastvrijheid; Nederland komt er beter van af.
Maar hoe vaak ga je dit nog draaien? Een podcast op muziek dat is het inderdaad.

avatar van Ducoz
1,0
Ik zit nog te wachten op een plaat waar Mark Kozelek als een warrige, met zichzelf in discussie gaat en dan zegt..

"...This Is My Diner.."
"No, this is my diner"
"..and I said 'Hey, Buddy.. this is my diner'.."
En het daar dan zelf en vooral 'heel erg' moeilijk en zwaar mee heeft..

...
Oh, wacht....

Maar misschien begrijp ik het wel verkeerd en moeten we dit zien als een musical op plaat. Deel tekst, deel zang. Het stuk mag je er zelf bij verzinnen, maar dan eigenlijk wel wat spannender en kleurrijker dan dit grauwe, stoïcijnse gewauwel van een dementerende man. Ik denk niet dat er veel mensen zijn die Kozelek en zijn 'imaginary' band langer dan 20 minuten kunnen verduren. En als Kozelek op een gegeven moment nog in de microfoon gaat staan winden en boeren.. is het helemaal klaar.... en wordt hij gauw weer terug naar zijn cel begeleid...

avatar van AOVV
Ducoz schreef:
Ik denk niet dat er veel mensen zijn die Kozelek en zijn 'imaginary' band langer dan 20 minuten kunnen verduren.


Daar moet ik het helemaal mee eens zijn. Ik heb de plaat eenmaal beluisterd, en dat vond ik al een hele prestatie. Een spijtige evolutie, want dit is toch de man die met Red House Painters en ook Sun Kil Moon prachtige platen heeft gemaakt, evenals enkele samenwerkingen (Perils from the Sea!).

avatar van Cor
3,0
Cor
Tja, hij wordt wel een beetje een parodie op zichzelf. Ik blijf mezelf dan ook weer verbazen dat ik dat oeverloze gedreutel toch best nog wel verdraag. Simpel muzikaal motiefje en ouwehoeren en klagen maar. Marvin zit de rest best wel uit. Maar de zoveelste herhalingsoefening levert wel strafpunten op.

avatar van Wickerman
4,0
Pfoe, ik ben redelijk nieuw met het werk van Kozelek en neem zijn ‘dagboekalbums’ als zoete koek op. Heerlijk om een man zijn beslommeringen, zijn gedachtes en zijn angsten zo voor te horen dragen over een band die het voor elkaar krijgt om repetitief te spelen, zonder dat het saai wordt. Sinds het album vorig jaar met Ben Boye en Jim White, ben ik verkocht en heb zijn werk van de afgelopen drie jaar (2016-2018) veelvuldig geluisterd.

Ook dit album, wat in wezen een kroniek is van een tour door Europa in 2017, geeft mij een inkijk in zijn zielenroerselen. Nee, het is een hele zit en je moet de aandacht zeker er bij houden, maar je krijgt er veel voor terug.

avatar van Gyzzz
3,0
Absurd album, met een haast onhoorbare opener, maar die mij daarna toch wel weer intrigeert. Kozelek is toch een beetje de Gerard Reve van de muziek.

avatar van Tubanti
1,5
Recensie ROAR E-Zine:
Sun Kil Moon – This Is My Dinner | ROAR E-Zine - roarezine.nl

Voor frontman Mark Kozelek van Sun Kil Moon is This Is My Dinner is alweer het zesde album binnen twee jaar tijd. Hoewel Kozeleks platen vaak tijd nodig hebben om te landen, doet de nieuwe Sun Kil Moon dat in zijn geheel niet. Ook na heel lang kauwen blijft This Is My Dinner niet te pruimen.

De eerste dertig seconden van albumopener ‘This Is Not Possible’ typeren het ‘voorgelezen dagboek met achtergrondgeluid’ dat This Is My Dinner is: een lead-gitaar die een motiefje speelt dat zich constant herhaalt, eenvoudig begeleid door percussie en basgitaar en Mark Kozelek die op een lijzige manier vertelt wat-ie zoal meemaakt tijdens zijn tournees. In nummers van tien minuten en langer blijven de motiefjes zich herhalen en gebeurt er, op kleine muzikale details na, helemaal niets.

Rondom Kozelek en Sun Kil Moon gebeurt wél genoeg. This Is My Dinner is Sun Kil Moons snelle opvolger van het in februari 2017 uitgebrachte Common As Light And Love Are Red Valleys Of Blood. In de tussentijd bracht de band ook het tweede product van de samenwerking met de Britse band Jesu uit. Naast zijn vijfde (naamloze) soloalbum bracht Kozelek ook nog albums uit met Sean Yeaton (Yellow Kitchen) van rockband Parquet Courts, en een naamloos album met Ben Boye en Jim White.

Zes albums in een krappe twee jaar tijd voor de 51-jarige Kozelek. Dat eist zijn tol op This Is My Dinner. Op ‘Linda Blair’ lijkt Kozelek er helemaal klaar mee te zijn en valt hij nog moeilijk serieus te nemen, want naast de lijzige vocalen overvalt hij de luisteraar hier met vreemde, gorgelende geluiden, dat volgens de songtekst zou moeten klinken als Linda Blair in de film The Exorcist. Het nummer doet je afvragen of Kozelek dit album nog met oprechte, artistieke bedoelingen heeft gemaakt of dat hij zomaar wat loopt te klooien, want behalve de lachspieren is dit nummer nergens goed voor.

Dat This Is My Dinner geen toegankelijke plaat is, komt niet als een verassing: zelden weet Kozeleks muziek je bij een eerste luisterbeurt te roeren. Kozelek lijkt ook een hekel te hebben aan toegankelijke, zo je wil, commerciële muziek. Zo uitte hij in 2014 zijn minachting jegens de Amerikaanse rockband The War On Drugs, toen hij tijdens een optreden op het Ottawa Folk Festival werd gestoord door de muziek van The War On Drugs, die elders op het festival speelden. “I hate that beer commercial lead-guitar shit!”, schreeuwde Kozelek naar zijn publiek, om zijn volgende nummer als volgt aan te kondigen: “This next song is called ‘The War On Drugs Can Suck My Fucking Dick’!” Enkele weken later bracht Kozelek daadwerkelijk een nummer uit met een soortgelijke titel, waarin hij zich in verschillende bewoordingen laatdunkend over de band uitlaat.

De eigenzinnige Kozelek is met Sun Kil Moon langzaamaan naar de huidige stijl toegegroeid. Zo bevatten Common As Light And Love Are Red Valleys Of Blood en Universal Themes (2015) ook nummers met repeterende motiefjes en de ‘voorlees-zangstijl’ van Kozelek, maar hier is nog wel aandacht besteed aan een mooi arrangement, muzikale details, interessante tempowisselingen en klinkt Kozelek een stuk energieker. Op This Is My Dinner klinken de motiefjes soms op zichzelf nog best aardig, maar doordat er zo weinig variatie is en de vocalen van Kozelek al heel snel irriteren, is er – vooral door de eerste vijf nummers, die een klein uur in beslag nemen – geen doorkomen aan.

Maar het absolute dieptepunt weet Sun Kil Moon met ‘Chapter 87 Of He’ voor het laatst te bewaren. Na vier minuten gebrabbel van Kozelek ontaardt het nummer in een willekeurige en onbeschrijfelijke bak herrie, om vervolgens weer terug te keren naar het betekenisloze gebrabbel, dat na zo’n verderfelijk stuk bijna tot een acceptabel geluid is verworden. Als Kozelek eindelijk is uitgemurmeld, zullen maar weinig luisteraars de anderhalf uur lange worsteling hebben doorstaan.

avatar van dix
dix
Ik bemerk dat iedere post bij deze plaat mij méér nieuwsgierig maakt

avatar van Môrthul
3,5
This Is My Dinner en Candles zijn geweldig, de prachtig meanderende muziek van de begeleidingsband kan voor mij niet lang genoeg doorgaan en de teksten zijn erg aangenaam om naar luisteren. Jammer dat van de laatste vijf nummers alleen Soap for Joyful Hands de moeite waard is en de andere vier juist vrij vermoeiend zijn, de lange nummers zijn op deze plaat duidelijk de beste. Als dit album uit enkel de vijf nummers van langer dan tien minuten bestond had er minimaal 4* in gezeten.

Gast
geplaatst: vandaag om 19:38 uur

geplaatst: vandaag om 19:38 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.