Recensie ROAR E-Zine:
Sun Kil Moon – This Is My Dinner | ROAR E-Zine - roarezine.nl
Voor frontman Mark Kozelek van Sun Kil Moon is This Is My Dinner is alweer het zesde album binnen twee jaar tijd. Hoewel Kozeleks platen vaak tijd nodig hebben om te landen, doet de nieuwe Sun Kil Moon dat in zijn geheel niet. Ook na heel lang kauwen blijft This Is My Dinner niet te pruimen.
De eerste dertig seconden van albumopener ‘This Is Not Possible’ typeren het ‘voorgelezen dagboek met achtergrondgeluid’ dat This Is My Dinner is: een lead-gitaar die een motiefje speelt dat zich constant herhaalt, eenvoudig begeleid door percussie en basgitaar en Mark Kozelek die op een lijzige manier vertelt wat-ie zoal meemaakt tijdens zijn tournees. In nummers van tien minuten en langer blijven de motiefjes zich herhalen en gebeurt er, op kleine muzikale details na, helemaal niets.
Rondom Kozelek en Sun Kil Moon gebeurt wél genoeg. This Is My Dinner is Sun Kil Moons snelle opvolger van het in februari 2017 uitgebrachte Common As Light And Love Are Red Valleys Of Blood. In de tussentijd bracht de band ook het tweede product van de samenwerking met de Britse band Jesu uit. Naast zijn vijfde (naamloze) soloalbum bracht Kozelek ook nog albums uit met Sean Yeaton (Yellow Kitchen) van rockband Parquet Courts, en een naamloos album met Ben Boye en Jim White.
Zes albums in een krappe twee jaar tijd voor de 51-jarige Kozelek. Dat eist zijn tol op This Is My Dinner. Op ‘Linda Blair’ lijkt Kozelek er helemaal klaar mee te zijn en valt hij nog moeilijk serieus te nemen, want naast de lijzige vocalen overvalt hij de luisteraar hier met vreemde, gorgelende geluiden, dat volgens de songtekst zou moeten klinken als Linda Blair in de film The Exorcist. Het nummer doet je afvragen of Kozelek dit album nog met oprechte, artistieke bedoelingen heeft gemaakt of dat hij zomaar wat loopt te klooien, want behalve de lachspieren is dit nummer nergens goed voor.
Dat This Is My Dinner geen toegankelijke plaat is, komt niet als een verassing: zelden weet Kozeleks muziek je bij een eerste luisterbeurt te roeren. Kozelek lijkt ook een hekel te hebben aan toegankelijke, zo je wil, commerciële muziek. Zo uitte hij in 2014 zijn minachting jegens de Amerikaanse rockband The War On Drugs, toen hij tijdens een optreden op het Ottawa Folk Festival werd gestoord door de muziek van The War On Drugs, die elders op het festival speelden. “I hate that beer commercial lead-guitar shit!”, schreeuwde Kozelek naar zijn publiek, om zijn volgende nummer als volgt aan te kondigen: “This next song is called ‘The War On Drugs Can Suck My Fucking Dick’!” Enkele weken later bracht Kozelek daadwerkelijk een nummer uit met een soortgelijke titel, waarin hij zich in verschillende bewoordingen laatdunkend over de band uitlaat.
De eigenzinnige Kozelek is met Sun Kil Moon langzaamaan naar de huidige stijl toegegroeid. Zo bevatten Common As Light And Love Are Red Valleys Of Blood en Universal Themes (2015) ook nummers met repeterende motiefjes en de ‘voorlees-zangstijl’ van Kozelek, maar hier is nog wel aandacht besteed aan een mooi arrangement, muzikale details, interessante tempowisselingen en klinkt Kozelek een stuk energieker. Op This Is My Dinner klinken de motiefjes soms op zichzelf nog best aardig, maar doordat er zo weinig variatie is en de vocalen van Kozelek al heel snel irriteren, is er – vooral door de eerste vijf nummers, die een klein uur in beslag nemen – geen doorkomen aan.
Maar het absolute dieptepunt weet Sun Kil Moon met ‘Chapter 87 Of He’ voor het laatst te bewaren. Na vier minuten gebrabbel van Kozelek ontaardt het nummer in een willekeurige en onbeschrijfelijke bak herrie, om vervolgens weer terug te keren naar het betekenisloze gebrabbel, dat na zo’n verderfelijk stuk bijna tot een acceptabel geluid is verworden. Als Kozelek eindelijk is uitgemurmeld, zullen maar weinig luisteraars de anderhalf uur lange worsteling hebben doorstaan.