Wayne Shorter - JuJu (1964)

Mijn eerste leuke kennismaking met deze levende legende, JuJu is vooral een wondermooie compositie, Wayne Shorter speelt minder melodieus hier vind ik maar meer met gevoel zeg maar, soms speelt hij echt de sterren van de hemel

Klinkt allemaal zo erg lekker op het eerste gehoor, ik had al lang zin om dit te luisteren, vandaag en vooral deze avond kon ik me niet meer inhouden, en meer dan terecht. Dit gaat richting 4* denk ik.

Prachtig album! Werkelijk fantastisch, erg sterk op alle vlakken, dit was toch elke euro die ik eraan spendeerde meer dan waard. Zeker en vast een aanrader voor wie nog eens geweldig saxofoonwerk wil horen. Wayne Shorter is zeker en vast een van de beteren op dit gebied, dit album dat nog naar het schijnt de minste is van de 3 die ik heb is daar een bewijs van.

JuJu is een wondermooie compositie Echt fantastisch gedaan, verveelt geen enkel seconde en 8.30sec van uiterst genialiteit. Deluge is mijn huidige 2de favoriet op deze wonderplaat maar die 2de favoriet verschilt telkens weer. Yes Or No vond ik wel een klein beetje minder, maar Twelve More Bars To Go maakt wel veel goed

Ik twijfel nog echt tussen de 4* of 4,5*, het verdient allemaal een heel nipte 4,25, maar er zijn zowat 10 redenen waarom ik dit 4,5* zou moeten geven, dan nog het feit dat de drummer en bassist van op A Love Supreme hier ook mee doen, het is allemaal erg sterk alleen een stukje minder goed uitgewerkt dan als op A Love Supreme. Ik ga voor een veilige 4* en zie wat 2 extra luisterbeurten me nog brengen.

Toch wel 4,5* opbrengen voor dit album, ik vind dit album echt héérlijk, daarnet nog eens geluistert, en echt genoten van de eerste tot de laatste seconde. Maar 3 stemmen en dan zo'n gemiddelde Komaan mensen, geef deze Blue Note Classic een eerlijke kans, het zal je zeker en vast wel bevallen. Ik heb ook wel een soort zwak voor dit soort albums, lijkt erg sterk op A Love Supreme, ook best logisch: zelfde instrumenten, zelfde periode, zelfde soort muziek. Alleen is A Love Supreme een stuk beter dan dit, JuJu moet wel niet onder doen vind ik. Fantastische melodietjes track per track, goed gespeeld door Wayne Shorter, de drummer/bassist van op A Love Supreme spelen hier ook erg sterk, wel beetje minder dan daar maar enfin. De pianist verschilt 'gelukkig' wel, die speelt hier ook erg leuke stukken.

JuJu is en blijft een 'saxofoon-track' waar ik echt met elke seconde van geniet, 8:30 van de bovenste Jazz-plank. Deluge en Jade's House duren even lang, zijn allebei ook even goed, toppers. Mahjong en Yes Or No vond ik altijd stukje minder, maar bij nader inzien hebben die ook wel wat. Het thema waarop Twelve More Bars To Go geïmproviseerd is vind ik wel opmerkelijk leuk, oke dat thema stelt natuurlijk niet veel voor t.o.v. de thema's van A Love Supreme, (over het hele album lang gezien dus), maar is en blijft een ongelooflijk fijne afsluiter, ik wou dat ik dat stukje kon uittypen voor jullie uit het boekje, kan ik wel maar doe ik andere keer wel. Ik kon er best mee lachen toen ik het las, niet dat ik de boektjes echt lees maar dat ontdekte is toevallig.

Komt erop neer dat ik dit gewoon een Jazz-classic vind om zoveel redenen, het klopt van begin tot einde, jaar/artiesten en alles is perfect en hoe ik het graag heb. Probeer dit album zeker eens uit mensen, ik ben er van mezelf bewust dat mijn 4,5* wel de hoogste stem zal blijven, dus voor mij een persoonlijke classic.

4,5*

Wayne Shorter heeft in die tijd erg mooie platen gemaakt. Probeer ook eens Adam's Apple! Iets ingetogener maar waanzinnig lekker!

JuJu,

het is en blijft een fantastische luisterervaring, gelukkig koos ik deze van Wayne Shorter om te beginnen: een van zijn meest toehankelijke platen lijkt me. Warme en swoele Tenorjazz van de allerbovenste klasse, deze man is op dit album een soort mix van Adderley's Soulklasse met Coltrane's Soloklasse: en ik overdrijf in mijn ogen niet met deze uitspraak. Muziek die je oren streelt tot je gewoon téveel van het geniale gekregen hebt en je koptelefoon tegen de grond gooit, zó goed klinkt deze plaat. Wayne's stukken getuigen elke keer van vakmanschap, de composities zijn stuk per stuk érg mooi, 2 van Coltrane's kwartmannen begeleiden hem: met Elvin erbij klinkt het altijd wel nog wat toffer, McCoy speelt piano op zijn standaard genialiteitsniveau, met een begaafde blazer/sterke componist erbij wordt het er alleen maar beter op.

Valt mij wel op dat dit een best persoonlijke plaat is, ik ben zowat de enige echt hoge stemmer, zal er wel aan liggen dat deze beginnersplaat mij als jazznOOb erg ligt? Dit leg ik gewoon een avondje op en die kan qua muziek gewoon niet meer stuk, niet spectaculair maar wel verdomd mooi!

Van het snelle en uitdange 'JuJu' tot de 2 warme opvolgers, tot het lekkere Mahjong, oppepende 'Yes or No' en het uiterst happy 'Twelve More Bars To Go', alle gemoedstoestanden komen terug op deze meesterplaat. Van romantiek tot melancholiek (al liggen die 2 niet ver van elkaar).

Na de geniale 'JuJu' zijn 'House of Jade' en 'Deludge' mijn grote favorieten, eigenlijk zijn de 2 andere tracks ook erg goed. Wayne is zo'n blazer vind ik die niet wil opscheppen of virtuoos komen, hij doet gewoon zijn ding (zoals Bill Evans bv.) maar met zo'n grandioos geslaagd spel dat de 'S' in hoofdletter moet als je het hebt over Zijn Saxofoonspel. Echt zo goed? Ik zou zeggen luister voor jezelf en ontdek het mysterieuze JuJu, iets magisch heeft deze plaat.

4,5* blijft dik en eenzaam staan.

Ik kan alvast beloven dat dit het wordt als het Jazzalbum van de Week nog eens gekozen moet worden...

Dit is gewoon een goed album (3,5* > 7) Maar in vergelijk met "Speak No evil" scoort hij, naar mijn idee, op alle fronten iets minder.

Op "Adams Apple"staan (i.t.t. dit album) een paar uitzonderlijke tracks, dat maakt dat album voor mij ook weer wat interessanter dan dit album.

Hahah nu weet ik EINDELIJK waarom alle beats die ik maak ineens deze cover hebben op Media Player.
IK noem ze dus Juju - *Titel*, en dan krijg ik deze albumcover, en staat er ook nog Wayne Shorter.
IK ga dit album eens checken.

JuJu was zowat mijn 1ste kennismaking met Jazz. Bij een maat s'avonds onder het genot van een biertje opgezet en het trok mijn aandacht. De wijze waarop Wayne zijn tenor-sax bespeelde vond ik heel aangenaam. Niet te veel gepriegel of chaos, maar muziek waarbijj ik achterover kon gaan zitten en het elfde gebod op mij af kon laten komen; Gij Zult Genieten.
Kende deze beste man verder ook helemaal niet. Leuk hoe meer informatie je te weten komt, dat het in mijn gedachten als vanzelfsprekend word dat dit een grote speler is in de jazz scene.
Dit is een prima en degelijk solo album, waarin Wayne zijn geluid goed neerzet. Is het in andere settings met Art Blakey (die ik ook wel mag) en Miles Davis (ook best wel goed) een ondersteunende rol, als een goede knecht die in de tour de kopman naar voren brengt. Hier doet hij zijn eigen ding en dat bevalt mij prima.
Lekkere sfeer, onderhoudend en mooie composities.
Een grote favoriet van mij, in de jazz die ik tot nu toe ken.
5*

Mijn kennismaking met Wayne Shorter en zeker een sterke kennismaking. Lekker sfeervolle jazz.

Deze plaat kende ik al wel, maar kennelijk had ik er nog geen stem bij staan. Prima album wel, al is me bij herbeluistering wel duidelijk dat Shorter hier iets te dicht aanschurkt tegen de stijl van zijn oude mentor Coltrane (iets te veel van Maggi, om een oude tv-reclame te parafraseren). Als je dan ook nog Tyner, Workman en Jones als band inhuurt, lijkt het soms meer een understudy dan een eigenzinnige creatieve uiting.

Altijd fijn om McCoy Tyner piano te horen spelen, maar hier plamuurt hij alle gaten zo enthousiast dicht dat vooral Reggie Workman (een van mijn favoriete bassisten) bijna onhoorbaar is onder het geplingel. Dat had best wel wat terughoudender gemogen/gemoeten.

Buiten bovenstaande punten allesbehalve vervelend om naar te luisteren natuurlijk, 3,5*

Tijd om een oude slechte gewoonte te herhalen: hier quasi de helft van de berichten voor mijn rekening nemen, maar enkel uit waardering

Aan de vooravond van een Jazz-tijdperk waarin persoonlijke grenzen verleggen stilaan tot een soort sacrale standaard verheven werd laat Wayne Shorter met deze line-up het grote vuurwerk achterwege. Daartegenover: zes simpele eigen composities waarin erg warm saxofoonspel centraal staat, bescheiden pianosolo's van de legendarische Tyner, hier en daar een kleine drumsolo van de even grandioze Jones, Workman die een te bescheiden rol werd toegekend - het enige echte minpunt aan dit werk - en dit allemaal verpakt in een soort vreemd bovennatuurlijk sfeertje.

Dit is een standaard Blue Note - maar dan in de beste zin van het woord - waar ik vroeger gewoon érg veel luisterplezier aan beleefd heb. Heerlijk ongecompliceerde Jazz om gezamelijk mee dromerig tot een achtergrond bij weg te vallen. "Dertien in een gedateerd dozijn" zou de ietwat meer doorgewinterde liefhebber in mij moeten schreeuwen: doet hij feitelijk ook, maar het maakt de muziek er niet minder op, integendeel. De JuJu-magie is nog niet uitgewerkt

Bezetting: Wayne Shorter (tenor), McCoy Tyner (piano), Reggie Workman (bas), Elvin Jones (drums), een erg goede bezetting dus. Een krachtige ritmesectie en McCoy is gewoon McCoy.

Het levert een erg goede postbop-plaat op met enkel originals, waarmee Shorter laat zien, dat hij een erg goede componist/arrangeur is.

De reacties op deze plaat zijn verdeeld (zo te lezen), maar ik neig wel naar een dikke voldoende, maar zal het toch wat maar moeten luisteren. Dit is in elk geval wel eentje die ik graag op lp in huis zou willen halen.

Ook hier mijn stem verhoogd. Wayne begint echt zo langzamerhand mijn favoriete saxofonist en bandleider te worden. Krachtige platen, krachtige songs en krachtige solo's.