menu

Grant Green - Idle Moments (1965)

mijn stem
3,96 (78)
78 stemmen

Verenigde Staten
Jazz
Label: Blue Note

  1. Idle Moments (14:58)
  2. Jean de Fleur (6:49)
  3. Jean de Fleur * (8:09)
  4. Django (8:45)
  5. Django * (13:13)
  6. Nomad (12:18)
toon 2 bonustracks
totale tijdsduur: 42:50 (1:04:12)
zoeken in:
fredpit
sfeervol

avatar van beruk
4,5
Nomad en Django zijn hoogte punten in het werk van Grant Green, m.i.

avatar van Paap_Floyd
4,0
Het titelnummer vind ik nog steeds geweldig. Heerlijke loungemuziek!

avatar van klaezman
4,5
Sweet guitar music met de zoetgevooisde tenor van Joe Henderson en de speelse niets-aan-de-hand-vibes van Bobby Hutcherson. Lounge? Nee! Relaxed? Ja! Geen gecompliceerde jazzplaat die opvallend vaak de weg naar m'n cd-speler vindt.

avatar van Jan 1970
Loungemuziek??????? Mmmmm vreemde conclusie na het beluisteren van deze plaat. Wel een zeer goede plaat, dat zeker!

Ik begrijp wel wat Paap_Floyd bedoeld denk ik. "Idle Moments" vind ik bij uitstek een nummer om lekker achteroverliggend te beluisteren, het is een heel relaxed gespeeld numer.
Heerlijk op vakantie, de binnenwegen, niet achter het stuur maar ernaast, en dat dit nummer...

avatar van Metalhead99
4,0
Het titelnummer is heerlijk relaxed en daarna word je als luisteraar weer wakker geschud door het opzwepende Jean de Fleur. Een heerlijk dansbaar jazznummer! Django en Nomad zijn beiden weer iets rustiger, maar vooral Nomad is ook nog lekker swingend. Een lekker album om bij te ontspannen ja, maar loungemuziek? Nee, zo ver zou ik niet willen gaan.
De bijdrage van Bobby Hutcherson is heerlijk! Ik ben nooit zo weg geweest van de vibrafoon als lead instrument in de jazz, maar het er wel in verweven zoals op dit album, dat vind ik dan weer prachtig.
Een mooi album uit de Blue Note stal en een sterke introductie met het materiaal van Grant Green.

Soledad
Leuk dat de jazz aan t verkennen bent Richard. Als je nog iets van Grant Green wilt luisteren: Matador is geniaal. Met de ritmesectie van Coltrane.

avatar van niels94
4,0
Dit is toch wel de prettigheid zelve.

Soledad
Inderdaad prettig maar met een tikje diepgang. Heel erg lekker in ieder geval.

Misterfool
Prima album, al moet ik eerlijk zeggen dat het relaxede- "niets aan de hand"- sfeertje van het album niet helemaal aan mij besteed is. Ik lust mijn jazz met net wat meer pit. Normaal ben ik niet 's werelds grootste fan van vibes(vibraphoon), maar hier wordt het instrument wel enigszins sfeervol gebruikt. Het gitaarspel is erg sterk!

avatar van aERodynamIC
4,0
Vandaag exact 57 jaar geleden dat het opgenomen werd. Een mooie reden het weer eens uit de kast te trekken. En het blijft genieten. Elke keer weer opnieuw.

avatar van Sandokan-veld
4,5
Met: Grant Green (gitaar); Joe Henderson (tenorsax); Duke Pearson (piano); Bobby Hutcherson (vibrafoon); Bob Cranshaw (bas); Al Harewood (drums)

Ik ben niet per se een fan van de gitaar als jazz-instrument, en eigenlijk ook niet van xylofonen of vibrafonen (ik neem aan dat op deze plaat het laatste gebruikt wordt maar ik pretendeer niet het verschil perfect te kunnen horen). Gelukkig zijn vooroordelen er om bij te stellen. Het verklaart wel waarom ik dit album (toch een algemeen erkende klassieker) tot een maand geleden weinig of nooit heb gedraaid.

Daarna kostte het nog wel een paar draaibeurten om het op waarde te schatten. Wat hier gespeeld wordt is vooral allemaal heel erg mooi, bijna té perfect. Alleen dat titelnummer al, waarop de band 15 minuten in perfecte harmonie met elkaar op hetzelfde wolkje blijft zweven. De normaal toch vrij energieke Henderson die zich als een soort Ben Webster door zijn solo heen kreunt en zucht.

Zover je in zo'n hypnotische groove van meest dominante spelers kunt spreken, zijn dat wel Duke Pearson (die de twee langste nummers componeerde, knappe solo's speelt en ook als soort sfeerbepaler optreedt), en Green zelf, die kwiek afwisselt tussen snelle, ritmische passages en diepe, bluesy noten die uit zijn tenen lijken te komen. Naarmate ik de plaat beter leer kennen, betrap ik mezelf er steeds vaker op een beetje met mijn polsen en vingers mee te bewegen als hij speelt.

avatar van Mssr Renard
4,0
Prachtplaat, die echt heel erg melodieus is. Mooi dat sanenspel tussen gitaar, piano en de vibrafoon. Perfecte titel ook.


"what does a person usually think of during his idle moments?"... Een dromerige plaat zoals pianist terecht opmerkt in de linernotes.

avatar van spinout
2,0
Ik houd van jazz gitaar, maar daar hoor ik hier toch te weinig van.

avatar van Mssr Renard
4,0
spinout schreef:
Ik houd van jazz gitaar, maar daar hoor ik hier toch te weinig van.


Verklaar je nader. Wat had je verwacht? Wat vind je van Gabor Szabo? Die vind ik wel gaver. Verder vind ik dit wel een jazzgitaarplast, maar misschien weet ik er te weinig van.

avatar van spinout
2,0
Er is gewoon weinig gitaar te horen. Meer niet.

Gast
geplaatst: vandaag om 23:53 uur

geplaatst: vandaag om 23:53 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.