menu

Richard Thompson - 13 Rivers (2018)

mijn stem
3,85 (40)
40 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Folk
Label: Proper

  1. The Storm Won't Come (6:11)
  2. The Rattle Within (3:06)
  3. Her Love Was Meant for Me (5:01)
  4. Bones of Gilead (4:21)
  5. The Dog in You (4:54)
  6. Trying (3:35)
  7. Do All These Tears Belong to You? (4:13)
  8. My Rock, My Rope (3:18)
  9. You Can't Reach Me (3:58)
  10. O Cinderella (3:49)
  11. No Matter (3:46)
  12. Pride (3:17)
  13. Shaking the Gates (4:00)
totale tijdsduur: 53:29
zoeken in:
avatar van Poles Apart
3,0
Thompson stelt eigenlijk nooit teleur, zowel op plaat als live. Speelt behoorlijk wat materiaal van dit nieuwe album tijdens z'n huidige tour, 50 jaar na z'n debuut met Fairport Convention. Fenomenale gitarist ook.

Kijk uit naar dit nieuwe album.

avatar van Lura
Zojuist voor de eerste keer gehoord, Thompson's gitaarwerk is weer dik orde.

avatar van E-Clect-Eddy
Vanaf vandaag tijdelijk te beluisteren, vóór de officiële release volgende week vrijdag, via een stream van NPR first listen

Ken de beste man alleen van zijn bijdrage aan het nummer She Puts the Bitch in Obituary op Derek Smalls - Smalls Change (2018)

avatar van Mjuman
E-Clect-Eddy schreef:
Vanaf vandaag tijdelijk te beluisteren, vóór de officiële release volgende week vrijdag, via een stream van NPR first listen

Ken de beste man alleen van zijn bijdrage aan het nummer She Puts the Bitch in Obituary op Derek Smalls - Smalls Change (2018)


Dat is dus een hiatus musicalis maximus, alhoewel je eerlijkheid te prijzen valt. Voor sommigen gaat Richard Thompson way back - niet helemaal tot de tijd we Troglodytes waren, maar vanaf Fairport Convention - What We Did on Our Holidays (1969) en bijv Let Me See ...

avatar van clayhill
5,0
Behoort bij z’n beste werk tot nu toe ! En dat is heel erg veel !

avatar van Maestro B
4,0
We starten met vier sterren, klinkt heel herkenbaar maar oh zo sterk.
En op zo'n gezegende leeftijd nog met zo'n gemak de sterren van de hemel en de pannen van het dak spelen dat verdient minstens vier sterren. Ik hoop er binnenkort ééntje bij te geven.

avatar van PaulKemp48
5,0
De dubbel LP binnen en geen enkele moeite hier de volle mep voor te geven! Geen spoortje sleet te ontdekken, integendeel hij wordt steeds beter!

avatar van Tony
4,0
Als steeds geoefender beluisteraar van jazz weet ik inmiddels hoe belangrijk de ritme sectie is voor de solerende artiest; of het nu een saxofoon, trompet of elektrische gitaar is, als de ritme sectie in dienst speelt van, pas dan kan de solist echt excelleren. En dat doet Richard met regelmaat weer fantastisch op dit album. Alle lof dus voor Michael Jerome (drums) en Taras Prodaniuk (basgitaar), die alweer een tijdje de vaste en overtuigende begeleiding voor Richards' excellente gitaargeluid vormen.

Toch is dit geen obligate herhaling van zetten. Daarvoor is de muziek te gedreven en met urgentie gespeeld. Ik hoor in de rustiger nummers af en toe een Knopfler-achtige, zelfverzekerde rust die nieuw voor me is in zijn nog steeds evoluerende sound. Een meestergitarist, niks minder dan dat is Richard Thompson. Ook de zang is weer dik in orde, ik hoor geen verval in zijn stem. Mooi.

Het songmateriaal is wat serieuzer dan ik van Richard gewend ben, waar is de tongue-in-cheek die zijn teksten eerder zo kenmerkte? En omdat nog niet alle songs me overtuigen, begin ik even met een 4*

avatar van heartofsoul
4,5
Heel vaak weet ik een album vrij snel op waarde te schatten, hoewel het ook vaak genoeg gebeurt dat ik wat langer moet luisteren. Zoals bij dit laatste album van Richard Thompson, dat me weliswaar onmiddellijk boeide, maar met liedjes die ik aanvankelijk niet snel doorgrondde. Uiteindelijk blijkt het voor mij een van de boeiendste albums te zijn van een van de meest autonome artiesten die ik in dit genre ken. Briljant gitaarspel inderdaad - en bij mij blijft vooral de vraag hangen: waar tovert hij toch al die liedjes vandaan ?

avatar van Tonio
4,0
Nadeel van iemand met zo'n groot oeuvre met een erg hoog niveau is dat je sommige albums minder vaak draait dan ze eigenlijk verdienen. Zo viel mij op dat ik telkens weer geneigd ben om terug te vallen op zijn albums van de jaren negentig.

Daarom maar weer eens 13 Rivers gedraaid. En wat is ook dit album weer goed. Hij begint al lekker met het verpletterende The Storm Won't Come, maar ook daarna valt genoeg te genieten.

Gast
geplaatst: vandaag om 06:15 uur

geplaatst: vandaag om 06:15 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.