Charlie Morrow (1942) is een geluidskunstenaar wiens werk zelden is opgenomen, hoewel hij probeerde op veel verschillende manieren zijn muziek te laten horen. Installaties in musea, radiostukken, opera, opvoeringen met amateurs, en zo nog meer. Het liefste afgespeeld via zijn eigen, gepatenteerde 'Morrow sound system.' Toot!, de compilatie uit 2011, probeerde een overzicht te geven van zijn complete werk in min of meer willekeurige volgorde. Dat betekende een zeer gevarieerd en ingewikkeld programma met stukken gecomponeerd over meer dan een halve eeuw. Liefhebbers roemen vooral zijn 'koorstukken' voor grote groepen instrumenten. Die stukken werden publiek opgevoerd. Naar het schijnt trilde zelfs de aarde mee. Wellicht kun je hem, als je wilt, met de recent gestorven Glenn Branca vergelijken.
Wat deze compilatie als groot pluspunt heeft ten opzichte van Toot! is dat dit album bijna volledig bestaat uit deze 'Wave Music'. Het laat Morrow daarmee zien als publiekskunstenaar. De instrumenten grommen en rommelen in de diepte, de glissandi glinsteren als het zonlicht. Het zonlicht, want de stukken zijn voor Morrow innig verbonden met het vieren van de zonnewende. Nog steeds is het oeuvre van Morrow maar beperkt uitgeven (de notities bij het album spreken van "een kleine teen in het water"). Maar dit album bevat enkele van zijn beste stukken, in mooie amateuropnames, en tonen Morrow als behorend tot de topklasse van geluidstovenaars.