Ik moest echt heel hard nadenken bij wat ik ook al weer wist over Kristin Hersh. Sinds ik ergens in 2008 definitief, zo leek het, koos voor MP3 opslag tref ik helemaal niets aan van haar in de harde schijven vol muziek. Dan blijkt vervolgens dat het hitje met Michael Stipe alweer 24 jaar oud is en daar schrok ik best wel van eerlijk gezegd.
Ja, het verloop van de tijd uit zich ook in de stem van Kristin Hersh. Die is behoorlijk aan het vergaan, maar is verre van erg. Het past prima bij de alternatieve rock waar zij zich op stort op dit album. Het knalt er aan alle kanten af. Dat begint meteen met mijn favoriete track op het album: 'LAX'. Dat is wel een openingsstatement, ja. Alle poespas overboord en er meteen inknallen. Wat stem betreft, is er hoop. Stevie Nicks zingt immers ook nog steeds.
Dat is toch wel de overall teneur van Possible Dust Clouds. Subtiliteit is voor anderen. Bas, drums en gitaren trekken een ruige muur op, waarover de lead gitaren scheuren en Hirsh haar geraspte en gebutste stem laat gieren. Als titel klopt het dan ook geen meter: wie zo tekeer gaat creëert stofwolken; toegegeven, als er stof ligt.
Een akkoordenprogressie bij Led Zeppelin lenen, zoals in 'Foxpoint' en 'Lethe', moet kunnen. Jimmy Page was daar zelf immers een meester in.
Ik kon niet meer verzinnen hoe haar band uit de jaren 80 heette en heb er ook niets van. Wel kwam Belly naar boven. Die heb ik inmiddels weer eens opgezet. De hoogste tijd om dat goed te gaan maken. Als je als 50+ zulke lekkere muziek kan maken als Kristin Hersh hier doet, dan moet het als (begin) 20ger toch spectaculair geweest kunnen zijn. Op zoek dus.
Deze bijdrage is een bewerking van een Engelstalige post op
WoNoBloG.