Saga - The Beginner's Guide to Throwing Shapes (1989)

Even het gemiddelde omhoog trekken. OK, dit is niet Saga's beste, maar een voldoende verdient deze plaat toch wel, vind ik. How do I look, Starting all over en As I am zijn prima songs. Giant is een waardige afsluiter.

Kijk dan ook meteen bij de andere platen van Saga...

Heb ik al gedaan, maar voel niet overal de behoefte te reageren. Het gemiddelde van 1,75 bij deze plaat kon echter niet onweersproken blijven ...

Samen met Security Of Illusion zijn dit mijn 2 favoriete Saga platen. Ik heb het tijden niet meer gedraaid maar ze gaan er weer in als koek. Die supercombo van gitaar met toetsen is nog steeds meesterlijk.

Saga heeft twee platen als trio gemaakt.
Daar waar bij de vroige elpee de nadruk op AOR lag, ligt hier de nadruk meer op progrock.
Sommige songs zijn nog keihard FM/AOR zoals Starting All Over en As I Am, maar tracks als Odd Man Out (met akoestische gitaarsolo), How Do I Look (met extra drums van Sadler), het grandioze Giant (met banjo! en metalmiddenstuk) en Scarecrow (spierballenrock met meesterlijke riff) maken dat deze plaat (op de titel na) een zeer geslaagde plaat is geworden.

Grootste nadeel zijn de nadruk op eighties aandoende soundeffecten en de rommelige drumpartijen van Curt Cress.
ook The Nineties is een strontvervelend nummer.

Met de vele bezettings-wisselingen wat de band niet goed gedaan heeft en ook de dwalende koers van latere albums is erg gezocht naar een eigentijdse sound binnen de band.
Dit album kent ondanks dat goede visuele aspecten mooie rijmen(enfantines),odd man out(ode aan'Billy,met ingevlochten,accoustisch gitaar wat overgaat vanuit een soort flamenco in heerlijk,pompeus gitaarwerk van ian crichton).

Duidelijk is ook op dit imposante nummer gekozen voor uitgebreider gitaarwerk en iets minder plaats is geladeerd door de toetsen/keyboards.
De matige drummer,curt cress bekroond niet wat steve negus wel deed.
Een nummer als,giant(leuk intro/ook in het midden-stuk met tapes/wisselende akkoorden/banjo)is theatraal en magnifiek.

Het nummer,starting all over,how do'look,allemaal nummers van hoge kwaliteit en in feite op een paar missers toch erg aanstekelijk is,ook het hoes-onwerk wat erg,virtuality is, is goed uitgedacht.

Saga, en met name Jim Crichton en Michael Sadler kunnen goede songs schrjven.

Helaas lukt het ze als trio niet zo erg, om deze songs ook op een goede wijze te vertolken...

De twinsolo's van Ian Crichton en Jim Gilmour worden hier toch erg gemist...
Sadler en Jim Crichton toveren wat zeer irritante geluidjes uit de keyboards/synths en soms lijken de drums eerder geprogrammeerd dan ingspeeld.

Echte ster op deze plaat is Ian Crichton (gitaar) die een aantal echt fijne solo's en ook wat pakkende riffs speelt. Ook speelt hij een banjo (op Giant)...

Al om al, heb ik gemengde gevoelens bij deze plaat, met name omdat hier toch wel een aantal zeer grote missers op staat... (Shape, Nineties en As I Am)...

Dit is een plaat die je liefhebt of haat, kort door de bocht dan.
Ik kies voor het eerste, ja een overdosos aan jaren 80 synths en dito-produktie maar wat wordt er subtiel en geraffineerd gemuciseerd !

De songs zitten ingenieus in elkaar en dit is een van mijn favoriete Saga platen geworden.
Ik had er vroeger ook niet veel mee maar echte Saga liefhebbers zouden deze toch niet mogen negeren lijkt me.

Alles wat ze zo typeert zit hierin, ik hou wel van die gortdroge producties (bij deze stijl muziek dan).

Klasseplaat !

Ik zat er vandaag nog echt aandachtig naar te luisteren... De drums van Curt Cress klinken rommelig en soms doet hij gewoon te veel...

Verder vind ik dat Michael echt wel lekker keyboard kan spelen, maar bij bijvoorbeeld Waiting in the Wings en Scarecrow komt de twinsolo keyboard/gitaar niet echt uit de verf, zoals we het gewend waren bij bijv. Don't Be Late, Ice Nice en Pitchman, van weleer...

Ook moet Saga niet werken met koortjes, zoals bij Nineties...
Ik vind overigens Wildest Dreams iets coherenter en minder electronisch klinken, dan deze...

Dat instrumentale stukje van Nineties is toch om duimen en vingers af te likken?
De tekst in zijn geheel en het refrein vind ik zelf ook minder, maar muzikaal houd ik wel van dit nummer. As I Am is samen met Giant één van de hoogtepunten van BGTTS. Waarom vind je dit een misser? Dat refrein is machtig mooi. Sadler zit hier op het toppunt van zijn kunnen. Ik vind dit een zeer ondergewaardeerd album, zeker in mijn Top 5 van Saga albums.

Ik vind As I Am juist een heel vervelend refrein hebben, het doet zo Aha/Duran Duran aan...
Te poppie, voor mijn smaak..

De echte toppers op deze plaat zijn (vind ik) Waiting in the Wings, Giant, Scarecrow, Odd Man Out en Starting All Over...

Smaken verschillen, gelukkig maar. Anders zou deze site geen bestaansrecht hebben.
WITW en SAO vind ik ook toppers, voor Odd Man Out moet ik in de stemming zijn.

Ik vind de solo's in Odd Man Out zo geweldig... En de tekst grijpt me bij de keel... Echt heel mooi

Heerlijk om Saga te draaien, om een rothumeur om te toveren in een goed humeur.

Ik ga de score van deze plaat ook omhoog schroeven, want Michael Sadler is gewoon god. Hoe hij zo in zn eentje het verlies van Jim Gilmour als belangrijkste toetsenist opvangt is waanzinnig.

Ik heb het nummer Shape niet altijd ten volste kunnen waarderen, maar de synths en de gitaarsolo zijn toch wel heel erg gaaf. Het is alleen dat intro dat een beetje bah is, maar die is zo voorbij.

Dankzij dit album kreeg ik de Saga-microbe te pakken.
Ik had enkele jaren voordien al Behaviour op tape gekocht (in een afprijsbak voor 100 Belgische Franken) maar was toen nog niet echt betoverd door deze Canadezen.

Ik begon met een MC van Behaviour, daarna een MC van Heads or Tales.
Daarna deze, die toen nét uit was

Daarna de dubbelaar The Works (die was toen nét uit) en daarna de discografie teruggewerkt.
Totdat Security of Illusion uitkwam. Vanaf toen, trouw op volgorde alle platen gekocht.

Zo gezien, dus al vanaf 1989 Saga-fan, da's het langst van alle bands die ik ken.

Griezelige popmuziek overheerst hier en dat bevalt me niet. Foute keyboard en drums dragen een hier hoop kitsch met zich mee, die Saga helemaal niet nodig heeft. Gelukkig komt er regematig nog een bekend klinkende gitaar voorbij, maar weerstand tegen het klinische geluid overheerst hier.

Ik hoor dat wel vaker. Maar wanneer is een keyboardgeluid fout?

Deze plaat en Security of Illusion krijgen een 2015 remaster. Met bonustracks. De bonustracks zijn van de laatste jaren. Met drummer Mike Thorne. Ik luister nu de remaster via Spotify en de sound is wel lekker dik. Minder flets en blikkerig dan de 1989-versie.

De bonustracks voor deze plaat zijn Wind Him Up en The Flyer. Ze knallen als geen ander. Ik ben benieuwd van welke tour ze komen.

Ik weet het nog, ik was ongeveer 14 jaar oud, ik had Behaviour en Heads or Tales al op cassette gekocht, toen ging ik pas echt los. Ik kocht eerst Wildest Dreams en Beginner's Guide ongeveer tegelijk. Op deze plaat (ik kocht hem trouwens op cd, want dat was helemaal in toen) zat een grote sticker: Saga The New Album.
Ik had nog nooit een The New Album van een band gekocht, want ik was voornamelijk Queen-fan, maar dat was de hele wereld. Saga was van mij. Sterker nog, niemand die ik het liet horen, vond het goed, want keyboard, synthesizers, etc. Ik ging dus lekker in mijn schulp en ben er eigenlijk niet meer uitgekomen.

Maar goed, beide platen zette ik op een bandje. Ik had zelf geen cd-speler, dus ik moest vragen aan iemand om dit voor mij te doen. Dan kon ik tijdens mijn krantenwijk beide platen non-stop luisteren. Plus uiteraard de Behaviour en Heads Or Tales-cassettes.

Niet veel later kwam ik er achter dan Saga nog heel veel meer platen had gemaakt vóór Heads or Tales dus spaarde ik er dan bij. En later was de reunie met Security of Illusion, maar dat is weer een ander verhaal en was ik intussen 17 en al heel wat schade en schande rijker.

Hoe dan ook is Saga (samen met Queen) de soundtrack van die vreselijke tienertijd, die ik in mijn eentje heb mogen ontdekken en beleven. Ik was in ieder geval The Odd Man Out en dankzij Saga ben ik er gewoon nog.

En iedereen die nu nog probeert Saga van mij af te pakken door te zeggen hoe slecht het allemaal is, die lach ik gewoon uit. Muziek is niet goed of slecht. Muziek is iets wat je persoonlijk grijpt, waar je troost en kracht uit put.

Een waanzinnige liveversie van Giant en enkele andere songs van deze plaat uit 1990:
Live aus dem Schlachthof - 1990 - Saga - YouTube

Afgelopen week in Denemarken op lp gekocht. Samen met het debuut. En zo kan het 'ineens' zo zijn dat ik de eerste 8 studioplaten plus het livealbum In transit van Saga in de kast heb staan. En daar ben ik best blij mee. Want deze band kan bij mij weinig fout doen eigenlijk. Ook dit album bevalt me weer meer dan prima. Heb 'm blind gekocht want ik kende geen enkel nummer. Maar afgaande op wat stukjes op Spotify en de stukjes hier op de site toch de gok maar gewaagd. Lekkere jaren 80 sound qua productie en gelukkig in een aantal nummers nog AOR achtige refreinen en hooks die op voorganger Wildest dreams ook al zo fijn waren. Cijfer volgt want pas twee keer geluisterd.

Alle Saga's zijn opnieuw op Lp (met enkele bonustracks) uitgegeven, maar ik vind de remasters ronduit hard en lawaaiig klinken, daarbij klopt het in mijn hoofd niet.

Deze en The Works zijn de laatste lp's van Saga, daarna begint het cd-tijdperk. Ik vind het vreemd op alles na 1990 op lp te hebben, maar goed.

Ook is alles <1990 dus ook (weer) op lp uitgebtacht, terwijl de Polydor, Maze en Bon Aire-releases eigenlijk helemaal volstaan.

Sterker nog, Saga heeft mijns inziens nooit remasters nodig gehad. Ze klinken altijd wel goed.

vielip, ik kan je ook nog het heerlijke Safety Zone van GNP uit 1989 aanbevelen.

"Network" mag wel een remaster, of nog liever: opnieuw opgenomen drums.

Gek, nooit last van gehad. Wat mij betreft één van de betere drums op Saga-platen. Nu gebruikte ik Negus' drumspel van oudsher als oefening, maar van Network speelde ik jarenlang Don't Make a Sound en On the Air als oefening voor drums.

Ik persoonlijk vind juist Security for Illusion een te harde productie/mix en wat lelijke drumsound betreft vind ik juist de DW-drums van Negus op Full Circle t/m Marathon en tussenliggende liveplaten (waaronder Chapters) erg lelijk. En dan met name de toms.

Maar goed, Network heeft ook een remaster: https://www.discogs.com/release/23748977-Saga-Network

Die " The Chapters" live plaat doet mij qua drumwerk -en met name hoe het klinkt-, denken aan hoe de drums op "Network" ook ongeveer klinken, deze platen kwamen ook na elkaar uit. Het is een kwestie van smaak, maar het Tok! Tok! geluid van drums vind ik niet prettig Op "Security of Illusion" is het wat blikkerig, maar die bevalt me wel iets beter qua trommelwerk.

Ik vind de platen door Rupert Hine geproduceerd het beste klinken. Hij wist (als drummer zijnde) pas hoe drums moesten klinken.