menu

Junior Kimbrough - You Better Run (2002)

Alternatieve titel: The Essential

mijn stem
4,33 (18)
18 stemmen

Verenigde Staten
Blues
Label: Fat Possum

  1. Release Me (5:17)
  2. All Night Long (5:49)

    met The Soul Blues Boys

  3. Meet Me in the City (3:09)
  4. You Better Run (7:31)

    met The Soul Blues Boys

  5. Done Got Old (2:35)

    met The Soul Blues Boys

  6. Sad Days, Lonely Nights (4:20)
  7. Old Black Mattie (6:36)
  8. Most Things Haven't Worked Out (6:03)
  9. I'm Leaving You Baby (3:27)
  10. Keep on Braggin' (5:16)
  11. Tramp (5:37)
  12. Nobody But You (4:55)
totale tijdsduur: 1:00:35
zoeken in:
avatar van pjh1967
De verzamelaar die iedere gerespecteerde bluesliefhebber in z'n bezit moet hebben. Junior Kimbrough kon zich meten met de beste bluesgitaristen ter wereld. Hij had een slepende, hypnotiserende manier van spelen en dat gecombineerd met z'n "lijdende" manier van zingen leverde juweeltjes op als o.a. You Better Run, Tramp en Nobody But You. Persoonlijke favoriet is het instrumentale Most Things Haven't Worked Out. 4,5**

fredpit
helemaal mee eens.

De stijl heeft mischien wat gewenning nodig maar eenmaal eigen gemaakt weet het dan ook sterk onder de huid te kruipen..

Bij deze muziek stel ik me een zweterig blueshok ergens in de mississippi delta voor. Mannen en vrouwen vergeten zichzelf, en hun leven met drank en de hypnotiserende klanken van Kimbrough's gitaar en stem.

Ik heb voor het eerst kennisgemaakt met deze muziek op een door de Stooges (van Iggy & the Stooges) samengestelde cd met muziek die voor hun van invloed is geweest,..Kimbrough stond daar op samen met muziek van Bo Diddley, Howlin Wolf, MC5, The Last Poets, Mother of Invention,The Trashmen, Little Richard, John Coltrane, Manke Nelis, Faboulous Wailers...etcetc (need i say more... )

tondeman
Godmiljaar ja, dit is er weer zo een. Recht uit het hart. Een echte.
Bedankt voor de tip

tondeman
Wat een vuur, wat een spel. Dit barst werkelijk uit zijn voegen van bevlogenheid. Wat een blues

avatar van AdrieMeijer
4,5
Ik ben wat gewend op bluesgebied maar dit is snotverdorie wel een héél sterk bakkie koffie, zeg. De term 'mooi' is hier wat mij betreft niet eens van toepassing. In tegenstelling tot Stephan ben ik van mening dat zijn stem zich niet kan meten met de grote blueszangers en dat zijn gitaarspel uiterst rudimentair en soms zelfs krukkig is. Voeg daarbij de kale songs die maar op één akkoord of een simpele riff voortborduren en alle ingrediënten voor een rampzalige plaat zijn eigenlijk aanwezig.

Maar dat is het hem nou juist: ik vind dit fantastisch! Maar waarom? Waarom zet ik dit steeds weer op? Geen idee. Het heeft iets verslavends, net als de blues van R.L. Burnside en John Lee Hooker. Het beukt maar door, het is duidelijk dat er weinig gerepeteerd is, maar dit is 'echte' muziek.

Hendrik68
You Better Run. Een betere titel voor deze bokspartij is niet denkbaar. Als je niet heel rap op de loop gaat dan komt hij je wel halen. Je voelt dat je achterna wordt gezeten, boem, boem, boem, eerst zachtjes, dan steeds harder en harder en harder. Het is bloedheet, je weet dat er geen ontsnappen aan is. Je geeft je over en een uur en 35 seconden later is het gebeurd. Je bent compleet murw gebeukt door de man uit Hudsonville in het uiterste noorden van Mississippi.

Zoals wel meer bluesliefhebbers heb ik deze man pas leren kennen nadat Buddy Guy op een van zijn beste albums Sweet Tea een aantal nummers van hem bewerkte. Dat deed hij zo fenomenaal dat ik wel eens wilde weten wie die Kimbrough wel dacht dat hij was. Ik zag bijna al zijn albums te koop staan, maar deze compilatie was de goedkoopste. De voorkant van de hoes schrok mij echter dermate af dat ik eerst wel eens een nummer wilde horen, wat een onooglijk mannetje. Ik overdrijf niet als ik zeg dat ik na 10 seconden al genoeg wist. Kopen die handel en het liefst alles tegelijk. Aangezien dat een wat dure aangelegenheid zou worden ben ik begonnen met deze compilatie. Zoals gezegd komt hij uit het noorden van Mississippi, daar waar de blues het allermeest geleefd wordt. Zo klinkt het ook, moerasblues, donker, dwingend en hypnotiserend. Kimbrough brengt dat op zo'n intense manier en komt zo keihard aan dat je direct in een trans raakt. Beetje vergelijkbaar met Hookers's potjes op het vuur, het gas hoog en koken maar. Oftewel beetje Endless Boogie achtig. Ook zo'n album dat je in trans brengt en als het afgelopen is weet je niet of het album nou een uur of een dag geduurd heeft. Kimbrough is nog een stuk rauwer en compromislozer. Misschien is zijn technische beperking in zowel zang als gitaarspel juist in zijn voordeel geweest daarbij. Het komt de sound zeer ten goede. Dit is blues die geen enorme gitaarsolo's kan gebruiken en die zitten er ook niet in. De zang is rauw en recht voor zijn raap. Hij trok in zijn leven veel op met een andere bluesvernieuwer RL Burnside, een artiest die me veel minder ligt trouwens,maar het is duidelijk hoorbaar dat zij elkaar beinvloed hebben. Samen met Burnside is Kimbrough DE artiest die de oude blues in de nieuwe tijd aantrekkelijk hield. Omdat ik compilaties nooit 5 sterren geef laat ik het bij 4,5 sterren, maar puurder dan dit zul je de blues niet aantreffen.

Kimbrough werd 67 jaar oud en stierf in Holly Springs, uiteraard ook in Mississippi. 3 jaar jater bracht Buddy Guy zijn Sweet Tea uit. Guy wilde ook dat noordelijke Mississippi gevoel uitdragen. Guy is echter juist een man die het wel van de zang en de spetterende gitaarsolo's moet hebben. Guy slaagde er echter probleemloos in het juiste gevoel uit te dragen zonder zijn eigen stijl te verloochenen. Zo wordt de blues keer op keer doorgegeven. Hopelijk zo lang ik leef.

avatar van AdrieMeijer
4,5
Heel mooi gezegd, Hendrik! Als ik dit beluister (meestal op de fiets op weg naar mijn werk, terwijl ik met gevaar voor eigen leven al die snotneuzen met hun Ipods probeer te passeren) denk ik wel eens: "Zou er nog iemand ter wereld zijn die dit net zo waardeert als ik?" Nou, er blijken dus wel degelijk geestverwanten te bestaan.
Die hoes is trouwens wel helemaal in overeenstemming met de muziek. De hoes straalt iets uit van: "Hou je van mooie, perfecte muziek? Dan mojje niet bij mij weze. Oprotte joh!"

Omdat ik compilaties nooit 5 sterren geef laat ik het bij 4,5 sterren

Compilatie of niet, dat boeit niet bij Junior Kimbrough. Je kan de nummers shuffelen, achterstevoren draaien, de cd kan per ongeluk drie keer hetzelfde nummer afspelen of een minuutje blijven hangen, het maakt niet meer uit als je gehypnotiseerd bent door zijn boogie.

avatar van philtuper
5,0
Essentieel bluesalbum. 5 sterren. Dat hadden er ook 6 kunnen zijn.

Gast
geplaatst: vandaag om 22:56 uur

geplaatst: vandaag om 22:56 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.