menu

Shape of Despair - Angels of Distress (2001)

mijn stem
4,18 (28)
28 stemmen

Finland
Metal
Label: Relapse

  1. Fallen (6:09)
  2. Angels of Distress (9:43)
  3. Quiet These Paintings Are (14:39)
  4. ...to Live for My Death... (17:21)
  5. Night's Dew (7:01)
totale tijdsduur: 54:53
zoeken in:
4,5
zeer goede meeslepende doom plaat, onder wat voor doom genre dit valt weet ik niet( ben niet zo bekend in doom genres) volgens mij noemen ze dit funeral doom maar het bevalt me erg goed en onnmisbaar voor de doom liefhebber 4.5*

avatar van trebremmit
5,0
Mooiste funeral doom album wat ik ken, zeer melancholisch en meeslepend.

Empyrium
Prachtige doom, meeslepend en zeer zware kost.

Toch vreemd dat dit dezelfde muzikanten betreft als Finntroll.

avatar van trebremmit
5,0
Empyrium schreef:
Prachtige doom, meeslepend en zeer zware kost.

Toch vreemd dat dit dezelfde muzikanten betreft als Finntroll.


Is dat zo? Finntroll vind ik echt afschuwelijk.

avatar van trebremmit
5,0
Alleen de bassist speelt in Finntroll, de zanger komt uit Amorphis.

avatar van Von Helsing
5,0
en de drummer Samu Ruotsalainen.

lambf
Erg mooie funeral Doom, leuke keuze trebremmit! Hoewel in het genre er soms wat klinisch klinkende bands inzitten is dat hier niet zo. Ook al is er een overdaad aan keyboardsklanken, ze klinken vrij meestal vrij organisch. Leuk ook is de toevoeging van de zangeres, dat mag van mij wel meer gebeuren.

avatar van trebremmit
5,0
Leuk dat je het kunt waarderen! De zangeres is trouwens de vrouw van de zanger, meen ik mij te herinneren.

avatar van Sir Spamalot
4,0
Bedankt, trebremmit, voor deze sfeervolle Funeral Doom Metal plaat, dat zou de stijl zijn van deze Finse groep met onder andere Amorphis zanger Pasi Koskinen. Het recentste album van Amorphis wordt de laatste weken grijsgedraaid ten huize Spamalot.
Pasi Koskinen is een dijk van een zanger en hier bewijst hij nogmaals over een geweldige voldragen grunt te beschikken. Ik word bijna bang van die stem. Vijf nummers in vijfenvijftig minuten en ik verveel me geen seconde, maar doe mijn ogen dicht tijdens de lange instrumentale stukken om beter te kunnen genieten van deze muziek.
Ik had me een andere voorstelling gemaakt toen ik de omschrijving las bij onze geliefde topic, zo van "de traagste soort metal die er is", want ik heb toch graag dat het vooruit gaat, maar de melancholische sfeer (ik val in herhaling) zorgt voor veel luistergenot. Night's Dew zorgt bij mij voor kippenvel. Nice!

avatar van trebremmit
5,0
Die van Amorphis ken ik nog niet, ga ik dus even opzoeken.

YouTube - Shape of Despair - Sleep Mirrored
Deze videoclip is gemaakt door een fan en staat op een andere cd van Shape of Despair maar de beelden passen zo perfect bij het gevoel wat ik krijg bij het luisteren naar deze muziek.

avatar van madmadder
4,0
Shape of Despair – Angels of Distress (2001)
Subgenres: funeral doom
Tip van trebremmit

Ik was al helemaal klaar om een kritisch stukje over dit album te schrijven. Na een aantal keer luisteren viel het kwartje helemaal niet bij dit funeral doom album van de Finse band Shape of Despair. En toen, opeens, op een onbewaakt ogenblik toen het album al bijna afgelopen was, ervoer ik de leegte die de band over probeert te brengen.

Waarom dit album me in het begin zo tegenviel? Ik had bij de term 'funeral doom', het nog langzamere broertje van doom metal, gehoopt op nog iets dat veel langzamer en minimaler was, op iets dat veel extremer was dan het redelijk volle geluid dat we op Angels of Distress te horen krijgen. Ik had me voorbereid op een band die de grenzen van het luisterbare opzocht, maar wat ik hoorde was eigenlijk allemaal nog best wel netjes en gangbaar. Misschien iets te.

Het helpt ook niet mee dat ik al een hele tijd vrij opgewekt ben, en dat de tijden van hevige depressies achter me lijken te liggen. Ik moest echt zoeken naar dat gevoel van het totale niets, het monochroom, de onoverbrugbare kloof tussen jou en de wereld, en pas toen ik weer een klein beetje bij dat gevoel kon, begon ik me verbonden te voelen met de muziek van Shape of Despair en begon ik de pracht in te zien van de manier waarop de band uitzichtloze droevenis uitdrukt.

We horen een loodzwaar geheel waarbij naast de standaard drums, gitaar en bas ook een hoofdrol weggelegd is voor de synthesizer. En warempel, kunnen we in die synthlijnen niet ook een beetje Angelo Badalementi ontwaren, maar dan zonder de humor en lichtheid? Op het eerste nummer bracht de synth me in ieder geval weer helemaal terug naar Twin Peaks, maar dan wel een heel ongezellige versie van het stadje. Ook aan het begin van het zeventien minuten durende '...To Live for My Death...' hoor ik echo's naar die ene geniale score.

Verder springen vooral de vocalen in het oog. We horen niet alleen het diepe gegrom van Pasi Koskinen, maar ook zijn vrouw (? In ieder geval dezelfde achternaam) voegt met haar cleane zang op enkele nummers wat desolate pracht toe aan het geheel. De vocalen en het gebruik van synths heeft wel wat weg van de ethereal wave en darkwave van bijvoorbeeld een Lycia. Op dezelfde manier wordt met schitterende, hemelse elementen iets verschrikkelijk sombers neergezet, maar Shape of Despair schakelt nog enkele versnellingen lager en voegt er elementen uit metal aan toe om het gevoel van zwaarte allesoverheersend te maken.

Liefhebber ben ik ook van de teksten, waar een grote eenzaamheid uit spreekt. De gedachte dat we alleen maar geboren zijn om te sterven zonder dat het leven betekenis heeft is een hardnekkige die vaker terugkomt op dit album en die het beste naar voren komt op het eerder genoemde '...To Live for My Death...' dat om die reden ook mijn favoriet is. Heideggers Sein-zum-Tode is nooit ver weg, maar waar bij Heidegger de angst voor de eindigheid het individu in staat stelt om betekenisvolle keuzes te maken, werkt hier het besef van eindigheid volledig verlammend en wacht men geduldig op het onvermijdelijke einde. Een einde dat amper als verlossing gezien kan worden van een ongelukkig, eenzaam, zinloos leven.

Het vreemde is dat het deprimerende karakter en de traagheid zeer bezwerend werken en dat – als je eenmaal de juiste mindset gevonden hebt voor deze band – een uur aan deprimerende schoonheid niet genoeg blijkt. Ik luister er tegenwoordig altijd Monotony Fields uit 2015 achteraan. Weliswaar met een nieuwe zanger, maar overduidelijk nog steeds een band op de toppen van hun kunnen. En als ik dan nóg langer wil zwelgen in de ellende, dan luister ik ook nog het nieuwste album dat ook gewoon nog steeds erg sterk is. Het is bijna niet meer voor te stellen dat ik in het begin zo kritisch was. Ik heb me nu volledig overgegeven aan de meeslepende, prachtige duisternis die Shape of Despair met deze drie albums neerzet.

Shape of Despair - Angels of Distress (2001)

avatar van Kondoro0614
4,5
...to Live for My Death... blijft verdomme elke keer weer terug komen. Wat een onwijs lekkere track man.

Gast
geplaatst: vandaag om 09:32 uur

geplaatst: vandaag om 09:32 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.