menu

John Hiatt - The Eclipse Sessions (2018)

mijn stem
3,76 (48)
48 stemmen

Verenigde Staten
Roots / Rock
Label: New West

  1. Cry to Me (3:53)
  2. All the Way to the River (4:28)
  3. Aces Up Your Sleeve (3:19)
  4. Poor Imitation of God (2:55)
  5. Nothing in My Heart (4:01)
  6. Over the Hill (4:19)
  7. Outrunning My Soul (3:41)
  8. Hide Your Tears (3:12)
  9. The Odds of Loving You (4:03)
  10. One Stiff Breeze (3:37)
  11. Robber's Highway (4:23)
totale tijdsduur: 41:51
zoeken in:
avatar van TEQUILA SUNRISE
3,5
Mooi nieuws! Vond het al verontrustend stil rondom hem. Ben benieuwd naar dit album.

avatar van TEQUILA SUNRISE
3,5
Over The Hill klinkt ouderwets goed, dus zo Over The Hill vind ik John Hiatt niet.

avatar van Zwaagje
3,5
Ben met de eerste luisterbeurt bezig en die is positief en vertrouwd. Het is natuurlijk niet wereldschokkend en vernieuwend, maar ik hoor nog steeds passie voor muziek en goede songs. Zijn karakteristieke stem heeft nog weinig in kracht ingeboed, alhoewel hij de hoge noot in "all the wat to the river" nog maar net haalt. Fijne plaat en stem volgt.

avatar van grovonion
3,0
Ouderwets goede stem en een paar vlotte nummers, maar mij ontbreken nog een beetje de songs die er echt boven uitsteken. Alles best te pruimen maar ook niet per se een album waar ik vaak naar terug wil keren.

avatar van Zwaagje
3,5
Fijn plaatje; niet wereldschokkend, maar er is genoeg te beleven. Mooi opgenomen en geproduceerde plaat. Goed gitaarspel en hij is nog goed (genoeg) bij stem. De sfeer is rustige bluesy muziek. Er staan niet echt uitschieters op, maar plaat zakt ook nergens door een ondergrens. 3.5* voorlopig, maar wie weet groeit de plaat nog.

avatar van erwinz
4,0
recensie op de krenten uit de pop:
review on: De krenten uit de pop: John Hiatt - The Eclipse Sessions - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Ouwe rot verkeert al ruim 18 jaar in absolute topvorm en levert nog maar eens een uitstekende plaat af
Ik had vroeger niet zo gek veel met John Hiatt, maar sinds de overgang naar het nieuwe millennium is bijna alles dat hij maakt goed. Heel goed. Ook The Eclipse Sessions staat weer vol met typische John Hiatt muziek. Laid back rootsmuziek met flink wat blues die af en toe gas geeft, maar meestal vrij ingetogen is. Fraai begeleid door een prima band overtuigt de Amerikaan ook dit keer met zijn mooie verhalen, zijn geweldige gitaarspel en zijn stem die door het randje gruis alleen maar mooier en doorleefder klinkt. Misschien niet heel veel nieuws, maar wat is het weer goed. Topmuzikant, topplaat.



De Amerikaanse singer-songwriter John Hiatt debuteerde in de eerste helft van de jaren 70 en heeft inmiddels een flink aantal platen op zijn naam staan.

Ik vond John Hiatt in het verleden altijd wat wisselvallig, maar sinds de start van het huidige millennium verkeert de Amerikaanse muzikant in een uitstekende en bovendien opvallend constante vorm.

John Hiatt leverde de afgelopen 18 jaar tien platen af en er zit geen slechte of middelmatige tussen. Sterker nog, de meeste van deze platen doen wat mij betreft niet onder voor de man’s vermeende meesterwerk Bring The Family uit 1987.

De afgelopen vier jaar was het angstig stil rond de al een tijd vanuit Nashville, Tennessee, opererende muzikant, maar gelukkig is John Hiatt terug met een nieuwe plaat. The Eclipse Sessions is een typische John Hiatt plaat en het is er een die niet onder doet voor al die zo overtuigende voorgangers van de laatste 18 jaar.

Nieuwe zieltjes gaat de Amerikaanse muzikant er waarschijnlijk niet mee winnen, maar voor de liefhebbers van zijn werk is het weer smullen. The Eclipse Sessions trekt de lijn van de vorige platen van John Hiatt door, wat betekent dat er veel ruimte is voor wat meer ingetogen tracks, maar het gaspedaal af en toe ook wordt ingetrapt. John Hiatt laat zich op zijn nieuwe plaat begeleiden door een hecht spelende band en tekent uiteraard zelf weer voor prachtig, vaak wat bluesy, gitaarwerk. The Eclipse Sessions klinkt gelukkig wat warmer dan voorganger Terms Of My Surrender, dat mij qua geluid en productie net wat minder goed beviel.

De stembanden van de Amerikaanse muzikant zijn al jaren aan flinke slijtage onderhevig en op The Eclipse Sessions klinkt het allemaal nog wat gruiziger en doorleefder. Persoonlijk hou ik er wel van, want het geeft de songs op de plaat ook iets emotioneels en kwetsbaars, waardoor de plaat nog wat meer ontroert.

John Hiatt bestrijkt binnen de Amerikaanse rootsmuziek al lange tijd een breed palet en dat doet hij ook op zijn nieuwe plaat, die een voorkeur heeft voor bluesy rootsrock, maar ook opschuift richting folk en country. John Hiatt staat bekend om de mooie verhalen die hij vertelt en deze spelen ook op zijn nieuwe plaat weer een belangrijke rol, waarbij het niet zoveel uitmaakt of de Amerikaan de grote thema’s aanpakt of kleine persoonlijke ervaringen uitwerkt.

Het levert een plaat op die misschien niet heel veel verschilt van zijn voorgangers, maar persoonlijk bevalt The Eclipse Sessions me net wat beter dan deze voorgangers. Er zit wat meer rust in de muziek van John Hiatt, waardoor de plaat net wat dieper graaft en ook wat langer door groeit. Bovendien is het gitaarwerk dit keer echt fenomenaal. Ik was in de jaren 70, 80 en 90 geen heel groot fan van de man, maar wat John Hiatt de afgelopen twee decennia neerzet is van een bijzonder hoog niveau en het wordt alleen maar beter. Erwin Zijleman

avatar van robbrouwer58
3,0
Mwah, niet onder de indruk van deze sessies. De volgende keer dan maar weer. Blijft een grootheid.

avatar van TEQUILA SUNRISE
3,5
Fijne plaat maar John heeft betere albums op zijn naam staan. Zijn stem klinkt wat doorleefder en ook hier vind ik de wat ingetogen nummers er weer uit springen, vooral Nothing In My Heart is erg mooi. John Hiatt blijft gewoon een favoriet van me want ook dit album kan ik maar met moeite wegleggen.

avatar van MrEd63
4,0
Heb geloof ik zijn hele discografie hier in de kast staan. Gaat ie ooit vervelen of wordt het saai of routineus of is het een trucje wat herhaalt wordt??? Het antwoord is op allemaal NEEEE Neverrrr NOOOOIT. Blijft genieten. En niet teveel gaan vergelijken mensen

avatar van Supersid
4,0
Geen uitschieters, maar de plaat in zijn geheel straalt een gemoedelijke, aangename sfeer uit die dit album toch naar grote hoogten tilt. De erg mooie coloured vinyl die ik voor 12€ gescoord heb doet daar allerminst afbreuk aan

avatar van potjandosie
4,0
wederom een fraai "rootsy" album van de inmiddels 71-jarige John Hiatt. een singer/songwriter van de buitencategorie. het was lang ploeteren in de marge voor de man, totdat hij in 1987 een groter publiek verwierf met de klassieker "Bring the Family" (met Ry Cooder, Jim Keltner en Nick Lowe). daarvoor werd hij bij gebrek aan succes door diverse platenmaatschappijen meermalen gedropt.

dit is zijn 23e reguliere album, zijn achtste album voor het New West Records label. John Hiatt heeft zijn hoogtijdagen achter zich liggen, maar maakt altijd albums die het beluisteren waard zijn. je hoeft de man niet uit te leggen hoe een goede song in elkaar steekt. ook op dit album valt weinig aan te merken. de kwaliteit van zijn composities en de als vanouds sterke, verhalende teksten staan hier garant voor.

de titel van dit album "The Eclipse Sessions" werd ontleend aan de zonsverduistering die zich deels tijdens de opnames in Augustus 2017 voltrok. album kwam tot stand met oudgedienden Kenneth Blevins (drums) en Patrick O'Hearn (bass) aangevuld met muzikant/producer Kevin McKendree en zijn zoon Yates McKendree, die tijdens de opnames 16 jaar oud was en op meerdere tracks leadgitaar speelt.

de uitschieters zijn de mid-tempo opener "Cry to Me", de prachtige ballad, het absolute hoogtepunt van dit album "Aces Up Your Sleeve", de ouderwetse "tearjerker" "Hide Your Tears" en de fraaie, melodisch sterke afsluiter "Robber's Highway". met deze tracks voegt hij weer een aantal John Hiatt klassiekers toe.

mid-tempo tracks als "All the Way to the River", "Nothing In My Heart" en "Over the Hill" klinken als vintage John Hiatt, maar beklijven iets minder. de zwakke melodie van "The Odds of Loving You" wordt gered door een fraaie slide gitaar partij. van de 2 up-tempo rock songs steekt "Poor Imitation of God" er bovenuit. "One Stiff Breeze" is wel erg doorsnee en maakt weinig indruk.

een enkele keer mis je wel het vollere band geluid en de drive van zijn vroegere begeleidingsband The Goners met meestergitarist Sonny Landreth, maar al met al een album dat zich kan meten met albums als "Same Old Man" en "The Open Road". niet meer en niet minder. John Hiatt droeg dit album op aan zijn destijds overleden zus Susie Wagner.

benieuwd naar nieuw werk van de man. dit album dateert al weer van 2018, zijn duo-album "Leftover Feelings" uit 2021 met de Jerry Douglas Band niet meegerekend. John Hiatt stelt zijn fans zelden of nooit teleur.

Album werd geproduceerd door Kevin McKendree
Recorded at the Rock House, Franklin, Tennessee
All songs written by John Hiatt

de muzikanten op dit album:
John Hiatt: acoustic & electric guitar, lead guitar, baritone guitar, vocal
Kenneth Blevins: drums
Patrick O 'Hearn: bass
Yates McKendree: guitar, lead guitar, slide acoustic guitar
Kevin McKendree: piano, organ, guitar, electric piano

Gast
geplaatst: vandaag om 17:38 uur

geplaatst: vandaag om 17:38 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.