Tamino - Amir (2018)

Hier ben ik zeer benieuw naar! Ondertussen staat de nieuwe single "Persephone" online.

Persephone

Tummy is de tweede single, Persephone ook even aangehoord en die bevalt meer dan de tweede single. Fijn ingetogen gezongen, enkel begeleid door een elektrische gitaar en af en toe wat strijkers die bijspringen.

Grootste deel van de tracks op dit album is al in een of andere vorm uitgebracht, single dan wel EP. Ik ken daardoor de helft van het album al, en op basis van daarvan zijn mijn verwachtingen torenhoog. Waar ik Tamino lang links heb laten liggen, werd ik bij een spontaan bezoek aan zijn optreden in de Ekko compleet betoverd, dan wel omvergeblazen door zijn vocale kwaliteiten. Deze beste man barst van het talent en gaat een hele grote worden. Noteer dat maar alvast in uw schriftje, en vooral: gaat dat live zien!

Kijk hier echt ontzettend naar uit.
Februari de beste man eindelijk eens live aanschouwen.

Je zal maar de nieuwe Jeff Buckley worden genoemd (het gebeurt regelmatig). Dat is niet niks en het is ook niet heel erg vreemd. De twee EP's die Tamino uitbracht lieten al veel horen.
Jeff Buckley? Ja, misschien een beetje. Misschien is het ook zo dat beide heren bepaalde looks hebben die wat harten sneller doen kloppen her en der, en als dat in combinatie is met zwoele, wat donkere muziek dan wil dat best een beetje extra helpen.

Wat ook wel helpt is het feit dat Tamino-Amir Moharam Fouad een Egyptische vader en een Belgische moeder heeft. Die Egyptische link sijpelt een beetje door in de nummers van hem.
Zijn jongere broer Ramy heeft trouwens de videoclip geregisseerd bij het nummer Persephone.

Verstilde nummers, met een donker-romantische ondertoon. Allen ingespeeld door Tamino zelf met hier en daar wat extra inkleuring van Nagham Zikrayat, een gezelschap muzikanten voornamelijk afkomstig uit Irak en Syrië en waarvan de meesten vluchteling zijn.
Met zijn zang weet hij ook wel te imponeren: zijn falset doet het goed in deze setting, maar kan er ook voor zorgen dat mensen er allergisch op kunnen reageren. Het is toch best wel aardig wat dramatiek dat we op deze wijze voorgeschoteld krijgen.

En dat is misschien wel een beetje mijn bezwaar voor wat betreft Amir. De EP's maakten enorme indruk. Nu krijgen we dit alles ruim 50 minuten voor onze kiezen, en daarbij kennen we al aardig wat nummers en weten we nu wel wie Tamino is. Die verrassing is er een beetje af.
Dan zijn 12 nummers die telkens een beetje van hetzelfde laken een pak zijn ineens wat veel. Ik mis afwisseling. Moet dat dan? Nee, niet altijd, maar juist met dit soort dramatiek is dat af en toe wel even verfrissend. De composities zijn dan net niet even sterk genoeg om het als meesterwerkjes te bestempelen.

Ik had eigenlijk ook gehoopt op wat meer Egyptische invloeden. Ja, het had op dat vlak wat mysterieuzer en exotischer gemogen wat mij betreft.
Jeff Buckley? Qua vibe zit het er zeker in, maar qua niveau wil ik Tamino vooralsnog niet naast Buckley plaatsen, waarom zouden we ook eigenlijk? Maar dat we hier te maken hebben met een talent dat we in de gaten moeten houden moge duidelijk zijn.
Als je Amir beluistert moet je gevoelig zijn voor hetgeen over je uitgestort wordt, het kan ook too much zijn.

Zelf vind ik het allemaal heel fraai, maar waar ik hoopte op een dikke 4,5* plaat, daar blijf ik op dit moment een beetje hangen bij een krappe 4*. Ik hoopte op een 2018 top 3 album, maar dat is Amir helaas niet geworden. Wel een mooi album, waar op bepaalde momenten enorm van genoten gaat worden. Momenten die je er een beetje bewust voor moet uitkiezen wellicht.
Benieuwd hoe dit op de lange termijn gaat beklijven: of het wordt saai en het blijkt toch een tegenvaller, of het groeit uit tot een diamantje.

Ik had hier net iets meer van verwacht. Het album bevat te weinig afwisseling en wellicht daarmee ook spanning.Graag had ik ook meer Egyptische invloeden terug gehoord, dat maakte , naast zijn stem, zijn eerdere uitgebrachte EP voor mij uniek.

Slecht is het zeker niet. Ik ga hier ongetwijfeld nog regelmatig van genieten en hoop dat daarmee het album nog wat verder groeit. Zou eigenlijk nog steeds graag 4,5* willen geven, maar in z'n geheel vind ik dat het album daarvoor te kort komt.

Ik heb Tamino ook een tijdje links laten om eerlijk te zijn.
Maar na het luisteren van dit album kan ik niet anders dan een 5 geven.
In zo'n korte tijd betekend dit album zo veel voor mij, iets wat ik niet kan verklaren.
Alles klopt in mijn ogen, zowel op productioneel gebied als vocaal.
Dit album maakt bepaalde gevoelens bij mij los die ik lang niet heb gevoeld.

... en dan moet ik er ook nog 3 favoriete tracks eruit halen...

Wat een mooi album is dit zeg. Ik heb ze ook nog live mogen zien. Tamino staat niet in zijn uppie op het podium. Zeer overtuigend. Overigens de helft van de tracks kende ik al. De overige 6 doen er niet voor onder. Dit is gewoon een zeer goed album.

Ik weet het niet met dit album, ik vind het allemaal één grote brij worden en dat na meerdere draaibeurten (zou andersom moeten zijn). Het valt me toch wat tegen allemaal. Misschien te hoge verwachtingen. Ik wacht nog even met een halfje verlagen, maar dit album moet toch snel anders gaan vallen bij mij.

Opmerkelijk is dat juist zijn stem me tegen begint te staan en dat is heel opmerkelijk als je bedenkt van welke artiesten ik enorm kan genieten (dan zou ik zijn stemgeluid juist enorm moeten waarderen).

Hij heeft een prachtige stem maar elke keer als hij te veel de toonhoogte gaat veranderen (wat hij erg goed kan, daar niet van), heb ik de neiging om het nummer zo snel mogelijk af te zetten (Habibi uiteraard hét voorbeeld van wat ik bedoel).

BIj deze Mariners apartment complex cover doet hij dat niet (of toch zeker niet te), en dat nummer kan ik dan weer niet genoeg opleggen.

Erg vervelend, deze situatie.

Een nieuwe Jeff Buckley is hij niet voor mij al snap ik de gelijkenissen wel.
Jeff Buckley staat bij mij in de top 3. Deze Tamino moet nog groeien, toch een zéér goed album. En toch bij de meest veel belovende artiesten van dit moment. Ik ben zeer blij met dit werk!

Album is te lang in mijn opinie. Nummer 8, 9 en 10 eraf. Maakt het een krachtige 40 minuten en 9 sterke songs.

Het effect van zijn eerste EP is wat verdwenen en daardoor had deze toch een aantal draaibeurten nodig op de platenspeler, ik heb hem zelfs een aantal dagen aan de kant moeten leggen omdat ik de klik maar niet voelde en dan nu bij het opnieuw beluisteren op deze donkere avond voel ik m wel.
Habibi blijft machtig en heb dat ook live mogen aanhoren op Pukkelpop 2017 waar het magisch was.
De reeds bekende nummers waren en zijn nog steeds prachtig maar ook de nieuwe doen het goed bij mij.

4*

De bas huppelt al mijmerend en dromend zijn eigen weg, percussie houdt een omfloerste en beheerste frequentie aan, terwijl de gitaar een traag slagritme aanhoudt. Daarboven zweeft een engelachtige stem, met een bereik van vele octaven. Tamino kan - na Brel en Stromae - zomaar weer eens een nieuw vocaal fenomeen worden. Referenties naar de bejubelde en betreurde Jeff Buckley zijn niet van de lucht. Die laat ik even voor wat ze zijn, maar dit is een prachtige, stemmige plaat voor een herfstige avond met een goed glas wijn.

Recensie ROAR -E-Zine:
Tamino - Amir | ROAR E-Zine - roarezine.nl

Met zijn eerste en naamloze ep in 2017 schaart Tamino zich direct bij de grotere beloften van Vlaanderen. Met debuutalbum Amir lost hij zijn belofte op glansrijke wijze in.

Met enkel een repeterende gitaar die de maat aangeeft en de openingsstrofe “Something hides in every night” weet Tamino direct je aandacht te grijpen en zijn album te typeren: sfeervolle, duistere en vooral ijzersterke composities van een constant niveau. Openingsnummer ‘Habibi’ laat ook meteen horen wat voor begenadigd zanger de pas 22-jarige Belg is. Waar hij het nummer nog op een vrij lage toonhoogte begint, gaat hij naarmate het nummer vordert steeds meer de hoogte in en legt hij steeds meer emotie in zijn stem. Dit alles als opmaat naar het laatste refrein, dat de jongeling met een perfect gecontroleerde kopstem op fenomenale wijze ten gehore brengt.

Tamino-Amir Moharam Fouad is geboren op 24 oktober 1996 in Antwerpen en vernoemd naar grootvader Moharam Fouad (1934-2002), die als zanger en acteur naam en faam maakte in Egypte en de rest van de Arabische wereld. Zijn zoon, Tamino’s vader, ging terug naar Egypte toen Tamino slechts drie jaar oud was, om daar ook als zanger door te breken, maar dit werd geen succes. Zo groeide Tamino grotendeels op zonder zijn vader, maar door zijn pianospelende moeder bleef de muziek toch altijd dichtbij.

De Arabische invloeden zijn op Amir duidelijk hoorbaar, vooral op het nummer ‘So It Goes’. Met een snel ritme van typisch Arabische percussie, zoals een darboeka, en strijkers die in een Arabisch toonsysteem spelen, krijgt het begin van dit nummer een hoog Duizend-en-een-nacht-gehalte. Het refrein klinkt met zijn pulserende, elektronische geluiden en de subtiele inbreng van een piano weer een stuk westerser, maar door de darboeka die op de achtergrond constant aanwezig blijft weet Tamino deze twee werelden op een mooie manier bijeen te brengen. De angstaanjagende tremolo’s van Arabische blaasinstrumenten bouwen de spanning even later ook behoorlijk op en maken ‘So It Goes’ mede tot een van de meest interessante nummers op dit album.

Veel dichterbij huis laat Tamino zich hoorbaar inspireren door zijn collega’s en landgenoten van Balthazar. Invloeden van de aanstekelijke popmuziek van deze populaire band zijn het sterkst hoorbaar op ‘Chambers’, dat zo op Balthazars Rats had kunnen staan. Tamino’s veelzijdige stem komt wanneer hij nogal laag zingt en op lome wijze articuleert ook wel heel dichtbij de stem van Balthazar-bandlid Maarten Devoldere (tevens Warhaus), zoals het geval is in ‘Tummy’. Hoewel dit nummer een behoorlijk eenvoudige structuur heeft en, net als veel andere nummers op de plaat een klein arrangement, wordt het door de instrumentale details en vooral Tamino’s dromerige stem nergens saai. Daarnaast zorgt ‘Tummy’ net als ‘Verses’ – dat het meest afwijkt van de andere nummers – voor de juiste balans op het album. Deze twee liedjes hebben een veel lichter karakter dan de overige, wat zorgt voor een aangename afwisseling en de vijftig minuten-durende langspeelplaat makkelijk te behapstukken maken.

Hoewel stem en stijl te vergelijken zijn met Warhaus, weet Tamino met Amir zeker een eigen geluid te creëren. Tamino’s stem is door zijn enorme bereik en de emotie die hij erin weet te leggen intrigerender dan Devolderes stem, die op het tweede Warhaus-album de sensuele stem van zijn vriendin Sylvie Kreusch nodig heeft om de spanning erin te houden. Verder zijn ook de eerder genoemde Arabische invloeden onderscheidend voor Tamino’s geluid en doordat Amir de juiste balans kent en nergens verslapt, levert Tamino een debuut af waar bijzonder weinig op aan te merken valt.

Tamino nam opnieuw de #1 positie in De Afrekening, de énige top-lijst die ik nog actief volg. Ik begrijp de liefde voor zijn prachtige stem, absoluut. En die sfeer, dat ligt mij ongetwijfeld. Alleen voel ik het in dit geval helaas (nog?) niet helemaal. De composities zijn mij, zelfs binnen het genre op zich, iets te eentonig en vooral wel erg veel van hetzelfde. Na verloop van tijd begint het mij te storen en heb ik de neiging iets anders op te zetten. Stemmen doe ik voorlopig niet. Afwachten wat deze op termijn al dan niet doet.

Het is een 4 geworden. En daarbij geef ik het album ietwat het voordeel van de twijfel. Wanneer ik er in de stemming voor ben, is dit genieten van begin tot eind. De fabuleuze stem van Tamino doet de kleine minpuntjes volledig teniet. Maar ik moet er dus ook echt in de stemming voor zijn, wat ik nochtans zeer zelden heb met muziek, anders neig ik weg te zappen omdat het teveel van hetzelfde is. Neemt niet weg dat het goed is.

Goeie stem, dat staat voorop. Afrikaanse invloeden ook dat is een pre. Echter ik mis de variatie voor een hogere score. Wel voor fans van Oscar, die van die wolf.

Gewoon een goede plaat met inderdaad weinig variatie. Op sommige nummers klinkt de invloed van Balthazar wel heel erg op de voorgrond.

Dat hoor ik er dan weer helemaal niet in.

Live in Utrecht
Tamino - Sun May Shine @ Tivolivredenburg
Tamino - Verses @ Tivolivredenburg
Tamino - Persephone @ Tivolivredenburg
Tamino - Habibi @ Tivolivredenburg

'Indigo Night' heeft (nu pas) een videoclip gekregen.

Tamino - Indigo Night - YouTube

De nieuwe single 'Crocodile', die op de nieuwe Deluxe versie van deze plaat staat, is mij toch iets te flauw. Naar Tamino-normen klinkt dit zo doordeweeks en gewoontjes. Uiteraard mooi gezongen, dat wel.

Tamino - Crocodile - YouTube

Tamino is als een stevige rode wijn. Niet altijd bij alles passend, maar wanneer je gemoedstoestand het toestaat, misschien de avond ook al is gevallen... dan is het tijd voor Amir. Zoete en wulpse Oosterse klanken zijn doorspoeld in veel van zijn nummers. De jonge Belg zwelgt, croont en gilt bij vlagen - een beetje Warhaus hier, een beetje Buckley daar. Langzaam worden de kleuren van ieder nummer iets meer zichtbaar, waar het in begin vooral veel van hetzelfde voelt. Het venijn zit hem wat mij betreft in de staart met hét nummer Well Of This Heart gevolgd door Intervals en Persephone. Tummy laat een andere een beetje zomerse indiekant zien terwijl Habibi weer totaal op zichzelf staat. Niet iedereen gaat dit leuk vinden, en al helemaal niet een album lang... maar ik laat Amir graag rijpen de komende tijd, hoe langer hij speelt hoe beter het wordt.

Voor wie hem nog niet opgepikt heeft, Tamino heeft voor 't eerst sinds 2019 een nieuwe single uitgebracht. Mogelijk de voorloper van de nieuwe plaat.

The First Disciple (YouTube)

Prima nummer, wederom erg eigenzinnig. Het blijft nergens hangen maar is wel erg sfeervol.

Klopt. Er is geen zogenaamde hook te bespeuren. Bij 't luisteren waan ik mij meer in een doorleefde vertelling. Een slow-burner die opbouwt naar een turbulente periode om op 4:05 dan weer een sprankeltje hoop te geven. Fascinerend en meeslepend nummer.

Mooi omschreven. Tamino is voor geen één gat te vangen, ben erg benieuwd naar een nieuwe plaat en wat de sound daarvoor gaat zijn. Hij is echt uitgegroeid tot een van mijn favoriete artiesten, en dat met maar 1 album.

Een nieuwe single!

Tamino - Fascination

Ik vermoed dat we de aankondiging van de tweede plaat weldra mogen verwachten. Gisteren werd immers ook het (nog aan te vullen) tour-schema voor de US, Canada, UK en Europa gelost. Die gaan van start in september. Voor Nederland is op het 2 december te doen, Paradisio - Amsterdam. Voor België op 5 december, Cirque Royal - Brussel. Lijkt me sterk dat dit zonder nieuw album zou gedaan worden.

Mijn woorden over een tweede plaat waren nog niet koud of daar was plots de aankondiging. Sahar, dat is de titel, verschijnt op 23 september en bevat 10 nieuwe nummers. Ik wou het album toevoegen, maar 't staat al in de wachtrij voor goedkeuring.

Sahar - CD - Tamino - store.taminomusic.com

Ai, dat is zwaar teleurstellend zeg. Na die mooie spannende leadsingle, is dit echt een middle-of-the-road radioliedje.

Mijn eerste reactie was gelijkaardig. Dat is vooral het immense contrast met de voorganger, denk ik.

Naar zijn normen verrassend luchtig en toegankelijk, dat zijn we niet van hem gewoon. Het lijkt muzikaal wel een nieuwe worp van Mooneye, wat zeker geen verwijt is. Maar dan wel met de Tamino-saus, een dressing aan kwaliteit en eigenzinnige zangritmes, erdoorheen. Na tig luisterbeurten ben ik wel mee.

Volgens Tamino één van zijn meest persoonlijke songs die hem het nauwst aan z'n hart ligt. Nog geen idee waarom juist.

Ik heb mijn Tamino ook het liefst zo duister en melancholisch mogelijk, maar Fascination is in al zijn eenvoud wel een krachtige song met schitterende zanglijnen. Een waterig zonnetje, voor deze keer dan.