Moore Blues for Gary (2018)

Aantal indrukwekkende namen: Joe Lynn Turner, Steve Lukather, Danny Bowes, John Sykes, Glenn Hughes, Doug Aldrich en veel meer. Op nummer elf hoor je twee zonen, Jack en Gus Moore.

Bob Daisley and Friends feat. Danny Bowes, John Sykes & Don Airey "Still Got The Blues" - YouTube

Gary Moore Tribute Album: Listen To 'Still Got The Blues (For You)' Featuring John Sykes, Don Airey, Bob Daisley - Blabbermouth.net

"Moore blues for gary – a tribute to gary moore" - networking-media.de

Best leuke plaat zo voor tussendoor. Bowes (thunder) en Sykes (thin lizzy, whitesnake) maken toch een mooie versie van het uitgekauwde Still got the Blues.
Torn Inside is een prachtige rendition van de 72 jarige Stan Webb (chicken shack)
Don 't believe a word van Damon Johnson vind ik dan weer wat minder. Ach ja, aan zo'n album hoeven we natuurlijk ook niet zo heel zwaar te tillen. Het zijn allemaal prima gitaristen die een mooi eerbetoon brengen aan het rijke (blues) verleden van Gary. Zoon Gus (#11) heeft al bijna dezelfde stem als zijn vader.

Ofschoon mijn ambitie blijft om geen schermzombie te worden en continu met die smartphone bezig te zijn, is zo'n ding best handig met onder andere een elektronische agenda, waarin ik sinds kort een aantal van mijn favoriete artiesten heb vermeld met hun sterfdatum.

Op 6 februari 2019 zal het ook al acht jaar zijn dat Gary Moore overleed. Acht jaar al verdomme. De kwaliteit van zijn gitaarspel én zijn uniek gitaargeluid stelde ik nooit in vraag, het was pas vanaf zijn Blues periode dat ik zijn stem beter ging waarderen omdat die mij een stuk warmer aanvoelde dan in zijn Rock periode. En neen, ik had toen geen probleem met zijn koerswijziging: een artiest gebied ik niet, een artiest verbied ik niets. Artistieke vrijheid.

Wat mij wel opvalt, is dat er bij de gastgitaristen geen enkele archetypische axeshredder zit want wijlen Gary Moore kon ook flink van jetje geven of het nu Blues was of Rock. Het is een Blues tribute waar de snelheid iets lager ligt, waar niets hoeft te worden bewezen en dat is goed zo want een aantal Moore nummers voelen meer en meer aan als standaarden: Still Got the Blues for You, Story of the Blues, Parisienne Walkways en dan kleur je best niet te veel buiten de lijntjes. Er is geen nood aan mannetjesputters op een eerbetoon aan een artiest die ons op 58-jarige leeftijd verliet.

Bob Daisley is de longterm bassist van Gary maar vooral bekent als ruziemaker met Sharon O. Als initiatiefnemer van dit project had hij geen enkele moeite om toezeggingen te krijgen van de bekende rock en bluesgitaristen zoals bij de songtitels opgesomd. Wat hij ook goed geregeld heeft is de productie van het album. De bas komt mooi naar voren en mede vanwege het rustige karakter van het album klinkt de plaat als een klok. Nog een bijkomend voordeel is dat de songs van Gary Moore zijn. De Ier zette zelf met gemak een half blues album om in covers van niet eigen nummers. Nu is het dus andersom. Moore is een begenadigd liedjesschrijver en dat komt hier mooi naar voren. De artiesten blijven dicht bij het origineel maar brengen wel hun eigen gitaar danwel stemgeluid naar voren. Het wordt tijd voor een deel twee: Rockin n rollin'