Het duo Jon & Vangelis hebben met de jaren bewezen bijzondere albums te kunnen brengen. Het wat experimentele Short Stories, het filmische The Friends of Mr. Cairo en het romantische landschap in de vorm van Private Collection. Ja en dan is Page of Life de plaat die het eerste kwartet compleet maakt of niet.
Na de eerste paar luisterbeurten dacht ik affhankelijk wat is deze kleurloos in vergelijking met de voorgangers die min of meer per toeval een smoel hadden gekregen. In eerste instantie dacht ik dan ook dat Jon Anderson hier de vrije hand had gehad in tegenstelling tot de voorgangers die meer de handtekening hebben van Vangelis. Ja en dan blijft er maar één ding opzitten het album vaak draaien om de balans te kunnen opmaken.
Dit heb ik dus de afgelopen dagen dan ook gedaan. Echt enthousiast kon ik er niet om worden. Het zijn te veel "gewone" popliedjes geworden waarbij ik de bombast van Vangelis te vaak mis. Daarnaast mis ik ook de experimenten die de voorgangers zo bijzonder maakten. Zo de balans opmakend moet ik hier concluderen dat de chemie tussen de heren ver te zoeken is met als resultaat een album wat de kast in gaat om er maar mondjesmaat uit te komen. De voorgangers waren stukken beter.