Masta Ace & Marco Polo - A Breukelen Story (2018)

Zonder enige twijfel mijn favoriete album van het jaar. En wat was het me toch een mooi jaar voor hip hop. A Breukelen Story heeft zijn plekje in ieder geval dik verdiend en staat fier op de plank naast Disposable Arts en A Long Hot Summer.

Ik blijf 'm maar draaien. Lekkere cd zeg. Onlangs ook sympathie voor Ace gekregen. Trad twee weken geleden in een lege evenementenhal in Gorinchem voor dertig mensen op, maar deed dat fantastisch. Genoten.

Damn deze compleet gemist. Deze week checken!

Zeker iets gemist

Hoho dit is top, jongens!

Wat??? Echt? Hoe kan zoiets?

Het was in Gorinchem...

Een hiphop-lifestyle evenement genaamd Street Krush. Er was helemaal niets te doen. Na Ace zouden Extince en Y'skid nog optreden, maar dat werd afgeblazen. Gezellig terugritje naar Eindhoven met Y'skid gehad en na Ace' optreden een korte meet 'n greet met de man. Uiteraard zijn nieuwste plaat + krabbel op de kop getikt. En een fotootje. Bijna 30, maar hey, dan nog kan ik het toch niet laten hoor.

Ik weet niet wat Gorrinchem is maar ik vind Ace gewoon een relatief grote naam. Niche natuurlijk masr toch... Mooi wel om een babbeltje met hem te kunnen slaan.

Ik ben geen hardcore hiphop fanaat maar dit is, wat mij betreft, hét album van 2018.
Dit gaat een memorabel album worden.
Hiphop zo als ik het het liefst hoor, fan-tas-tische plaat.

Wat een héérlijke plaat die ik compleet gemist heb vorig jaar; blijkt maar weer dat ik minder up-to-date blijf tegenwoordig dan een tijdje geleden.

Marco en Ace zetten samen een erg fijne sfeer neer, waar Ace meerdere malen rapt over Brooklyn, de veranderingen in hiphop en oud zijn in een bijna per definitie jong genre (de track met Marlon Craft die eigenlijk hierover gaat is érg sterk), waar we in de skits tussendoor een dramatisering van Marco's verhuizing en begin in New York verkennen. Ik ben er nog niet helemaal uit wat mijn favorieten zijn, maar Wanna Be en Fight Song blijven wel hangen, maar ook Breukelen.

Waarom ontdek ik dit album nu pas?

Ik draai hem de afgelopen week ook pas voor het eerst, was in eerste instantie huiverig omdat ik Marco Polo niet bijzonder interessant vind. Maar wat is Masta Ace fantastisch hierop. Alleen die skits zijn ondragelijk.

"Wanna take some pasta with u"

Still love her, Kingz, Sunken place en Three zijn zo goede nummers. Zijn stijl verandert niet zo veel maar Masta Ace doet het weer erg goed. De goede volle beats en leuke pianoloops van Marco Polo erdoor zijn een mooie aanvulling. Heel leuke samenwerking tussen deze 2 heerschappen. Wel niet zo goed als Disposibble Arts en A Long Hot Summer maar dat zijn echte meesterwerken.

Tickets voor zijn uitverkochte show in Eeklo zijn binnen. Zal een andere sfeer zijn dan in Gorinchem ?

Masta Ace komt heel bescheiden over, zo ook onlangs in een interview waarin hij aangeeft dat hij niet langer de honger heeft zoals in zijn hoogtijdagen. Als ik dit terugluister en moet beseffen dat hij de 50 al gepasseerd is kan ik het gewoon niet geloven. Welke prime? Dan zit hij in vergelijking met voorheen maar minder in de booth. Nog altijd klinkt Ace hongerig, zijn rijmschema's zijn op een Masta Ace manier voorspelbaar maar raken telkens de juiste snaar. Ik meen me alleen een keer te storen aan een stuk waarbij hij spain en spanish in dezelfde bar gebruikt. Dope productie ook van Marco Polo en Masta Ace lijkt zich hier ook op zijn gemak te voelen.

Deze plaat. Nondeju - excuse my Brabantish - dit is zo vet. Nummer na nummer.

Mwah. Nergens spannend. Sommige tracks zijn wel relaxed, andere zijn wat saai en sommige domweg matig (e.g. God Bodies, Wanna Be). Waar ik nog had kunnen twijfelen tussen een nipte voldoende of nipte onvoldoende, maken de irritante skits deze keuze makkelijk.

Ik houd wel van dit soort positieve hiphop. Doet mij wat denken aan bijvoorbeeld Common en Talib Kweli. Het nummer Brooklyn zojuist op Youtube beluisterd en die is erg fijn.

Gelukkig is dit een mening en geen feit! ?
Heerlijke plaat.

Vanzelfsprekend

Ik zag hem ook in 2019 in een zaaltje in Brussel waar met moeite 100 mensen waren. Zonde, en een rapper van dit kaliber onwaardig. Over zijn optreden zelf echter niets dan lof! Hij geeft de meeste jonge rappers van vandaag nog steeds het nakijken.

De positiefste hiphop plaat ooit: Digable Planets - Reachin' (A New Refutation of Time and Space) (1993).

God Bodies is waanzinnig. Hele album is rodium!