Evergrey - The Atlantic (2019)

Lang geleden dat ik naar Evergrey luisterde. Het moet in 2007 of 2008 zijn geweest. Ik ken de tussenliggende albums niet, maar de sound is vrijwel onveranderd gebleven. Ook wel logisch als je bedenkt dat de bezetting niet of nauwelijks wijzigingen onderging en Tom Englund nog altijd de microfoon hanteert. De muziek is nog altijd donker, dreigend en atmosferisch. Niet opzienbarend, maar dit klinkt best wel goed.

Vernieuwend is de muziek niet, maar zo sterk qua composities heb ik ze eerder nog niet gehoord. Nu gebiedt de eerlijkheid mij te zeggen dat ik niet al hun werk ken, maar dit is wel duidelijk het beste album wat ik wel van hen ken.
Ze knallen er lekker in. Vanaf het eerste moment is het niet alleen de stevige sound die we van hen gewend zijn, maar zitten de nummers allemaal goed in elkaar, waardoor het meer dan eerder als één geheel klinkt. Dat geeft aan dat de productie ook een compliment verdient, want het klinkt heerlijk, ook bij een harder volume
De zang van Englund is wat gedoseerder en meer binnen zijn mogelijkheden en kracht. Doordat ook de instrumentalisten ook goed maat weten te houden (in meerdere zinnen) klinkt het nu in het geheel niet geforceerd. Iets waar ik bij eerdere albums nog wel eens last van had bij Evergrey.
Door ook goed gedoseerde gevoelige stukken tussen alle zwaarte weet deze plaat mij goed te grijpen en is hij spannend en afwisselend.
Een voorbeeld van hoe een band nog steeds beter kan worden na tien albums.
O ja en de pracht8ge goed verdient ook nog een compliment!

Evergrey is een band die ik altijd wel kan waarderen maar tegelijkertijd nooit heel goed vind. Dit album vormt geen uitzondering. Het gitaarwerk is wat zwaarder dan op eerdere platen en veel songs hebben wat meer groove dan voorheen, maar ook ditmaal weet het materiaal mij niet echt te pakken. De band is in ieder geval prima in vorm, zanger Tom Englund is goed bij stem, en door de imposante produktie klinkt het album geweldig. Het is gewoonweg niet helemaal mijn ding.

Precies dit. Nu moet ik wel eerlijk bekennen dat ik tegelijkertijd nog nooit zo van Evergrey heb genoten als op dit album. 'A Silent Arc', 'Weightless', en 'Currents' behoren tot de beste tracks die ik ooit van ze heb gehoord.

Ik zal niet beweren dat bands zichzelf elk album weer opnieuw moeten uitvinden, maar in ongeveer 10 jaar tijd zo weinig progressie doormaken in je sound is mij wat teveel van het goede. Klinkt wederom prima, maar eveneens inwisselbaar met bijna alle andere albums.

The Atlantic vormt een drieluik met de beide voorgangers The Storm Within en Hymns for the Broken. Daarbij is laatstgenoemde nog steeds de beste voor mij. The Atlantic klinkt absoluut weer helemaal als Evergrey, maar borduurt net te stevig verder op eerdere patronen. Zanger Tom Englund heeft natuurlijk wel nog steeds een wereldstrot en alleen daarom al stelt Evergrey zelden echt teleur.