menu

Bryan Ferry and His Orchestra - Bitter-Sweet (2018)

mijn stem
3,81 (16)
16 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Jazz / Pop
Label: BMG

  1. Alphaville (2:54)
  2. Reason or Rhyme (3:42)
  3. Sign of the Times (2:29)
  4. New Town (3:57)
  5. Limbo (2:49)
  6. Bitter-Sweet (3:57)
  7. Dance Away (2:47)
  8. Zamba (3:05)
  9. Sea Breezes (3:01)
  10. While My Heart Is Still Beating (3:11)
  11. Bitters End (2:26)
  12. Chance Meeting (3:47)
  13. Boys and Girls (4:40)
totale tijdsduur: 42:45
zoeken in:
avatar van lennon
Deze projecten van ferry met zijn orkest vind ik altijd wat mínder interessant, zo ook het stuk wat al op YouTube te horen is.
Maar, een fijn gegeven dat de man nog actief tourt en opneemt. Zijn stem is verre van wat het ooit is geweest, maar toch...Koesteren.

avatar van E-Clect-Eddy
3,5
Reason or Rhyme werkt wonderwel prima met de wat broze stem van Ferry, ook het wat Lo-Fi geluid klinkt verdraait authentiek aan de ragtime Jazz van een eeuw geleden.

Instrumentaal Bitters End klinkt melancholisch en doet meer herinneren aan de Jazz van de 50s.

avatar van devel-hunt
4,5
Normaal gesproken ben ik sceptisch over ouder wordende artiesten die hun oude werk in een nieuw jasje gaan presenteren, meestal mislukt het ook hopeloos omdat het nooit aan het origineel kan tippen.
Toch weet Ferry op een hele goede manier in zijn oude werk te kruipen, zijn stem dieper dan ooit, anders dan toen maar wel mooi, een mooie oude mystieke stem.
Een hele goede plaat deze Bitter sweet, hoewel ik hoop dat er snel iets met nieuwe composities van hem uitkomt.
Dit is wel een hele aardige overbrugging tot die tijd.

avatar van erwinz
4,0
recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Bryan Ferry and his Orchestra - Bitter-Sweet - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Bryan Ferry steekt oud werk in een ander jasje wat muziek oplevert die hier en daar heel diep onder de huid kruipt

Bryan Ferry maakte een jaar of zes geleden een wat mij betreft weinig geslaagde plaat met jazzy en volledig instrumentale versies van songs uit zijn persoonlijke oeuvre en dat van Roxy Music. Op zijn nieuwe plaat doet hij dit weer, maar dit keer doet hij gelukkig ook waar hij goed in is. De instrumentale intermezzo’s op de plaat gaan het ene oor in en het andere weer uit, maar als Bryan Ferry zingt gebeurt er van alles. Zijn stembanden zijn aan slijtage onderhevig, maar dat zorgt ook voor emotie en doorleving. Het voorziet een aantal bekende songs van flink wat donkere accenten. Mij grijpt het keer op keer bij de strot.

Ik had op voorhand eerlijk gezegd total geen moment rekening gehouden met het feit dat Bitter-Sweet van Bryan Ferry and his Orchestra me zou kunnen bevallen.

Ik ben een heel groot fan van Roxy Music en ook de meeste soloplaten van Bryan Ferry vind ik uitstekend, maar met het in 2012 verschenen The Jazz Age had ik niet zoveel, of eerlijk gezegd helemaal niets.

Op The Jazz Age werden een aantal Roxy Music en Bryan Ferry klassiekers door een orkest voorzien van een jazzy jasje dat uit de jaren 20 en 30 van de vorige eeuw leek te stammen. Het is zeker niet mijn muziek, maar de plaat had gered kunnen worden door de zang van Bryan Ferry, die echter op de hele plaat zijn mond hield.

Gelukkig revancheerde Bryan Ferry zich een jaar of vier geleden met het verrassend sterke Avonmore, waarop de Britse muzikant de tijden van de laatste jaren van Roxy Music en zijn solowerk uit deze periode deed herleven. De stembanden van Bryan Ferry bleken op deze plaat wel enigszins aangetast door de tand des tijds, maar dat kan ook niet anders wanneer je de 70 bent gepasseerd. Ik was persoonlijk zelfs wel gecharmeerd van de breekbare vocalen van de zanger die in de jaren 70 en 80 met de allerbesten mee kon.

Op het onlangs verschenen Bitter-Sweet vindt Bryan Ferry voor de tweede keer songs uit het rijke oeuvre van Roxy Music en uit zijn eveneens imponerende solocarrière opnieuw uit met een orkest en ook dit keer is het een orkest dat aanhaakt bij de jazz en ragtime uit de jaren 20 en 30 van de vorige eeuw. Het grote verschil met The Jazz Age is dat Bryan Ferry dit keer wel zingt en dat is wat mij betreft een verschil van dag en nacht.

Het kwam voor mij als een verrassing, maar iedereen die de afgelopen jaren goed heeft opgelet had het kunnen weten. Bryan Ferry schitterde immers in de Duitse serie Babylon Berlin (een aanrader weet ik inmiddels, maar in Nederland helaas alleen te zien bij Videoland) die speelt in de laatste jaren van de Duitse Weimar republiek. Bryan Ferry komt in deze serie voorbij als zanger in een nachtclub, waarbij een aantal van de songs van Bitter-Sweet de revue passeert.

Nog meer dan op Avonmore hoor je dat de stem van Bryan Ferry de afgelopen decennia flink wat te lijden heeft gehad, maar diezelfde stem tilt de voor mij wel erg lichtvoetige jazzy deuntjes op de plaat toch nog naar grote hoogten. Ook op Bitter-Sweet laat Bryan Ferry de zang zo nu en dan achterwege en de plaat is dan direct stomvervelend. Gelukkig staat er genoeg moois tegenover.

Alphaville van Bryan Ferry’s onderschatte soloplaat Olympia uit 2010 zet de toon met prachtig doorleefde vocalen vol doorleving en gevoel, New Town van Bete Noire uit 1987 is, ondanks de opgewekte klanken, misschien nog wel donkerder en indringender dan het origineel en Bitter-Sweet van het onvolprezen Country Life van Roxy Music is, ondanks de totaal andere instrumentatie, nog net zo baanbrekend en ontroerend als in 1974.

En zo gaat het maar door. Bitter-Sweet sust mij in slaap wanneer Bryan Ferry zijn mond houdt, maar kruipt onder de huid wanneer hij zingt. Zamba van het al eerder genoemde Bete Noire laat de jazz even achterwege en is hartverscheurend mooi en dat geldt in nog veel sterkere mate voor het wel weer jazzy maar ook opvallend melancholisch klinkende While My Heart Is Still Beating van Roxy Music’s Avalon, voor het aardedonkere Chance Meeting van het debuut van de band uit 1972 en voor het diep doorleefde Boys And Girls van Bryan Ferry’s gelijknamige soloplaat uit 1985.

Het blijft jammer van de instrumentale niemendalletjes, maar met een zeer ruime handvol kippenvelmomenten is Bitter-Sweet absoluut geslaagd. Bryan Ferry gaf kleur aan een aantal decennia popmuziek en voorziet deze kleur op leeftijd van enkele donkere accenten. Ik vind het verrassend goed. Heel goed zelfs. Erwin Zijleman

avatar van Roxy6
4,5
Het laatste Bryan Ferry album tot aan vandaag de dag…

Het betreft hier een muzikale bewerking van veel van zijn bekende Roxy Music- en Solo album nummers. Het levert een fijne, fris en oorspronkelijk album op met een vette knipoog naar de jaren 20 van de vorige eeuw.

Een deel van de nummers is gebruikt voor de succesvolle en knetter dure serie BABYLON BERLIN. Een prachtig vormgegeven serie die zich afspeelt in de jaren 20.

Leuk is dat er op dit album geen synthesizers aan te pas komen en ook geen pc’s met tal van soundscapes en samples, Neen hier is alles oorspronkelijk met echte mooie instrumenten.
Met een hoofdrol voor de geweldige blazerssectie (trompet, trombone, sax en clarinet, maar ook de strijkers leveren prachtig werk.

Ferry’s stem leent zich uitstekend voor dit soort nummers, dat is ook al meermalen gebleken.
Het album opent subtiel met Alphaville, wat volstrekt onherkenbaar is op deze manier.

In Reason or Rhyme krijgen de blazers de vloer wat een aanstekelijk muzikaal swingend nummer oplevert.

Sign of time is zonder zang dito keer en krijgt een fris ragtime-behandeling.

Het prachtige Bitter-Sweet, hier de titeltrack, maar al eerder uitgebracht op Country Life van Roxy Music, herbergt nog steeds de melancholische sfeer die de oorspronkelijke versie ook al kenmerkte. Bryan zingt het met het nodige gevoel voor weltschmerz….

Zijn stem krijgt steeds meer iets hezigs en krakerigs, maar dat vind ik gezien zijn leeftijd en staat van dienst (al die vele life optredens de laatste jaren) logisch en het geeft wel een karakteristieke meerwaarde.

Dance Away wordt ook als instrumentale ~Ball Room floorfiller bewerkt….

Zamba met een ingetogen zingende Ferry is ook een smartelijk nummer, gedragen door voornamelijk strijkers en subtiele piano op afstand.Het heeft hier een hoog Bete Noir gehalte, erg mooi!

Hierop sluit Sea Breezes prachtig aan, in een langzamere versie dan het origineel en instrumentaal. Het krijgt daardoor iets heel ‘gedragens’. Totdat er halverwege -net als in het origineel- een tempo wisseling komt, waardoor het ineens een levendige uitstraling krijgt.

While my heart is still Beating, van Avalon, blijft overeind als een prachtige song. Door de melodie lijnen herken je het origineel, maar ook dit nummer krijgt the 20th-treatment en verwordt zo tot een prachtige 20-er jaren ballad. Ferry draagt het geheel.

Bitters end, van het Roxy Music debuut album, heeft de melancholieke sfeer behouden, castagnetten subtiel op de achtergrond.

Chance meeting, krijgt hier zijn derde bewerking. Het was eerder al van een nieuwe jas voorzien voor het Let’s stick together album. Hier krijgt het nummer iets dreigends, maar er zit ook een prachtige clarinet bijdrage in.

Sluitstuk is een bewerking van Boys & Girls, het titelnummer van een ouder Ferry album.
Dit nummer is voor mij bijna onherkenbaar, ja de melodielijn is overeind gebleven, maar het instrument gebruik is volledig anders.

Ferry is hier ondanks de eerder genoemde slijtage kenmerken toch verrassend goed bij stem.
En wat hier ook wel is gebleken; dat zijn songs onverminderd overeind blijven na al die jaren en na een volstrekt andere benadering en bewerking.

Diepe buiging voor de heer Ferry!

Gast
geplaatst: vandaag om 09:14 uur

geplaatst: vandaag om 09:14 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.