menu

Buckethead - Monsters and Robots (1999)

mijn stem
3,54 (27)
27 stemmen

Verenigde Staten
Metal / Avant-Garde
Label: Higher Octave

  1. Jump Man (4:20)

    met Bootsy Collins

  2. Stick Pit (3:38)
  3. The Ballad of Buckethead (3:38)

    met Les Claypool

  4. Sow Thistle (4:28)

    met Bootsy Collins

  5. Revenge of the Double Man (3:34)
  6. Night of the Slunk (5:43)
  7. Who Me? (2:08)
  8. Jowls (4:25)
  9. The Shape Vs. Buckethead (5:40)

    met Bootsy Collins

  10. Stun Operator (4:13)
  11. Scapula (4:04)
  12. Nun Chuka Kata (4:28)
totale tijdsduur: 50:19
zoeken in:
avatar van Marcmtp
4,0
Voor het visuele artikel:
Mooiboy Music - Buckethead Deel 1 - Monsters and Robots (1999), Colma (1998) & Bermuda Triangle (2002)

Na wat aandacht aan nieuwe relatief grotere releases te hebben besteed leek het me wel leuk om nu een wat minder bekende artiest onder de aandacht te brengen. Brian Patrick Carroll, beter bekend als Buckethead, is een bijzondere verschijning onder de gitaarvirtuozen. Hij draagt letterlijk een KFC bucket op zijn hoofd en heeft zijn gezicht altijd bedekt met een masker. Volgens de legende zou Buckethead zijn opgegroeid in een kippenhok en zou hij om zijn verwondingen te verbergen een masker op hebben. Het draagt allemaal bij aan het mysterieuze sfeertje dat om zijn persoon heen hangt. Buckethead wordt zo goed als nooit zonder masker gezien, geeft zelfden interviews en toert uitsluitend in de VS. Zelf heb ik zijn muziek vooral leren kennen via een vriend die al een tijdje fan is en hij heeft me hierin aangestoken.

Buckethead heeft met de nodige artiesten samengewerkt zoals Les Claypool & Brain (Primus), Serj Tankian (System of a Down) maar het meest bekend is misschien wel zijn (korte) deelname aan Guns N’ Roses. Daarnaast heeft hij solo maar liefst 309 (!) studioalbums uitgebracht in verschillende genres, metal, funk, hiphop, blues, avant-garde en alles wat daar tussenin zit. Het grootste deel hiervan bestaat uit ‘Pikes’, relatief korte albums die hij in eigen beheer uitbrengt. In dit artikel komen drie oudere albums op grotere labels aan bod, elke laat weer een andere kant van Buckethead horen.

Monsters and Robots
Eerst maar eens beginnen met ‘Monsters and Robots’, het bestverkochte album van Buckethead. Het schijnt één van zijn toegankelijkste platen te zijn, maar in het geval van Buckethead zegt dat niet zoveel. Je wordt mee op reis genomen naar een bizarre wereld vol chaos en verwarring, door hemzelf ook wel Bucketheadland genoemd. Wat kun je hier verwachten? Veel maar ook echt heel veel gitaar gefreak, stevige jams en niet echt voor de hand liggende nummers. Er zijn een aantal gastbijdragen op ‘Monsters and Robots’. Zo spelen Les Claypool en Brain (Primus) mee maar ook Bootsy Collins spreekt wat teksten in. Spreken inderdaad, want er wordt niet echt gezongen (Claypool draagt zijn tekst op ‘The Ballad of Buckethead' op zijn kenmerkende manier voor). Op een aantal spoken word stukken na is het album instrumentaal.

Er zijn een aantal type nummers te vinden op ‘Monsters and Robots’ Als eerste de wat meer stevige nummers waarop Buckethead’s gitaarspel centraal staat. Met ‘Jump Man’ gaan we meteen vet van start met een snoeiharde riff en veel solo’s. Het lijkt een beetje over Buckethead’s mindset te gaan, altijd oefenen en ontwikkelen om verder te komen en beter te worden. Alsof hij meteen in het eerste nummer moet bewijzen wat hij allemaal in huis heeft. Missie geslaagd. ‘Night of the Slunk’ bouwt een beetje verder door op de riff van ‘Jump Man’ maar is dan wat minder opgefokt. Een wat beter te volgen nummer met een toffe solo op het einde. Op ‘Jowls’ gaan alle remmen los. Een enorm gesjeesde trip door Bucketheadland volgt waarbij alles uit de trukendoos wordt gehaald. Het nummer komt in eerste instantie wat chaotisch over maar steekt toch eigenlijk wel knap in elkaar. Dit nummer en ‘Scapula’ zijn overigens herbewerkingen van Giant Robot nummers, een van de bands waarin Buckethead heeft gespeeld. Laatst genoemde nummer heeft een aantal heavy riffs en een nogal spooky einde.

Daarnaast zijn er een aantal songs met Claypool op basgitaar en Brain op drums. Alhoewel deze nummers veel doen denken aan het werk van Primus, is de invloed van Buckethead voldoende aanwezig om er zijn eigen draai aan te geven. Zo heeft ‘Stick Pit’ lekkere riffs en drumwerk en is in ‘Stun Operator’ ruimte voor Claypool om zijn basgitaar te laten shinen. ‘Revenge of the Double-Man’ en ‘Nun Chuka Kata’ doen wat moderner aan door de toevoeging van turntables. Stuk voor stuk zijn het lekkere jams waarop Buckethead zijn kunsten kan vertonen maar toch genoeg ruimte voor andere instrumenten laat. In ‘The Ballad of Buckethead’ vertelt Claypool het verhaal over Buckethead’s jeugd op zijn kermerkende manier. Of het waar is of niet laten we maar in het midden, maar het zorgt in ieder geval voor een dikke track en een fascinerende tekst. Vette solosectie ook trouwens. Rond de periode dat ‘Monsters and Robots’ uitkwam speelde Buckethead in het voorprogramma van Primus en werd dit nummer vaak samen gespeeld als onderdeel van Primus’ liveset. De Japanse bonustrack ‘Remote Viewer #13’ is ook met Brain en Claypool gemaakt en had prima op het reguliere album kunnen staan.

Tot slot zijn er nog een aantal wat meer experimentele nummers met Bootsy Collins. ‘Sow Thistle’ heeft een nogal eigenaardige beat met veel dikke riffs en gitaar gefreak. Daarover heeft Collins het over de onbevattelijkheid van het leven. Niet alleen dat is lastig maar ook dit nummer heeft een beetje tijd nodig om te landen maar steekt wel knap in elkaar. ‘Who Me?’ is een kort stukje akoestische gitaarmuziek maar met een hele vreemde sfeer. Op zich niet heel bijzonder, maar er zit toch wel iets duisters in wat de spanning op het album verhoogt. Enorm onheilspellend is de hiphop track ‘The Shape Vs. Buckethead’, het lijkt wel alsof je in een nachtmerrie terechtgekomen bent.

Monsters and Robots lijkt een groot deel van Buckethead’s diversiteit te vatten in één album. Het vliegt echt alle kanten op en ik vond het in eerste instantie niet echt een makkelijk album om in te komen. In eerste instantie lijken de nummers weinig kop en staart te hebben en vooral de ruimte te geven aan Buckethead’s gitaarspel, maar na wat meer luisterbeurten begin je de rode draad steeds beter te herkennen. Ik vond dat Primus al bizarre muziek maakte, maar de nummers met Brain en Claypool zijn op dit album eigenlijk vrij normaal in vergelijking met de andere nummers.

Is dit de ideale instapper om iets van Buckethead’s muziek te leren kennen? Wat mij betreft wel, maar ik ken nog maar zo weinig van de man dat er vast mensen zijn die daar anders over denken. Monsters and Robots is in ieder geval een lekkere fascinerende plaat voor als je je wilt onderdompelen in het nodige gitaargeweld en bizarre jams.

Gast
geplaatst: vandaag om 15:19 uur

geplaatst: vandaag om 15:19 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.