Smog - Dongs of Sevotion (2000)

Smog (het pseudoniem waar Bill Callahan zich van bedient) is volgens mij een soort poging om "de besoignes" van diverse menselijke individuen in popnummers te vatten.

Je zou kunnen stellen dat de nummers van Smog nogal wat verloren dromen, verbittering en kapotgeslagen relaties bevatten. Echter: de manier waarop Callahan deze thema's in zoiets vluchtig als popmuziek weet om te zetten, slaat me bij iedere cd van hem met totale verbazing.

In "Dongs of Sevotion" valt me telkens weer die gortdroge voordracht van Callahan op - de (overigens prachtige) instrumentatie werd hier tot een uiterst minimum herleid.

De soms pikzwarte humor van Callahan (zelfs pikzwarte humor is volgens mij een teken van weerbaarheid jegens het leven, denk ik) komt naar mijn idee het duidelijkst aan de oppervlakte in het nummer Dress Sexy At My Funeral .

In dit niet zo florissant beeld van een scheefgelopen huwelijk, troost het hoofdpersonage zich met het idee van zijn begrafenis.

Dress sexy at my funeral my good wife/For the first time in your life/ ....

Het (voor mij) sublieme gedeelte komt halfweg het nummer. Waar hij z'n vrouw de speech ziet houden voor z'n kist. Ik vind dat uitermate grappig

And when it comes your turn to speak/
Before the crowd/
Tell them about the time we did it/
On the beach with fireworks above us/
On the railroad tracks/
With the gravel in your back/
In the back room of a crowded bar/
And in the very grave yard/
Where my body now rests

Quasi alle nummers hier ("Strayed", "Easily Led", "Bloodflow", ...) bewandelen de dunne koord tussen leven en dood, humor en tragedie (eigenlijk één en hetzelfde woord, bedenk ik nu).

Als ik er nog één nummer zou willen uitlichten, is het The Hard Road (after Tanner) - een spijkerhard één-gitaarriff nummer met de lijzige zang van good ol' Billy Callahan

Elk commentaar dat na een commentaar van Zachary wordt gepost valt eigenlijk bij voorbaat al in het niet, dus ik houd het wijselijk bij een enkel 'volmondig mee eens'. Alwéér zo'n prachtige plaat van Callahan, alweer maar een 4,5*. Fantastisch gewoon.

Een prachtige plaat van SMOG. Helaas de énige die ik mijn collectie heb (allez, de enige die ik op volkomen legale wijze heb toch). Het optreden dat hj toen gaf in de AB in Brussel was een weinig fantastisch... Muzikaal dan vooral, meneer, mevrouw. visueel viel er geen bal te beleven, ook al omdat Callahan het leuk vond om met zijn rug naar ons te staan

Maar toch was het zo fantastisch, zo intens... zo.... ja.. hoe omschrijf je dat..
En ook voor dit album kom ik eigenlijk superlatieven tekort.....

Zachary heeft eigenlijk datgene gezegd wat ik ook zou kunnen melden hebben, ik kan me dan ook heel goed bij zijn prachtige review aansluiten !!!

"Dress Sexy at my Funeral" is inderdaad een weinig geniaal en zo ook is "Easily Led" en "Cold Discovery" maar ook "The Hard Road" inderdaad en de sterke opener "Justice Aversion"....

...en Strayed, en Bloodflow, enzovoorts. Zo houden we het wel een avondje vol, me dunkt. Fantastische plaat, nog altijd!

inderdaad, volkomen gelijk heb je!
En ik ben mezelf daar nogmaals van aan het vergewissen: naar deze prachtplaat aan het luisteren! Ah jaaa!

Mooi! Gisteren nog in de auto gedraaid, héérlijk weer, misschien zo nog maar eens draaien, krijg er meteen weer zin in!

Dress Sexy At My Funeral
heerlijk!

Beste plaat van Smog.
Bloodflow!
Nineteen!
Soms doet ie zo weinig maar ramt het toch zo hard binnen.

Dat cheerleader stukje in Bloodflow..

Goede plaat, niet zijn beste, nee. Wel een aantal wonderschone nummers, maar dat is een zekerheidje. Met name Devotion vind ik schitterend en het begin is ook erg sterk. Zijn subtiele humor kan ik ook altijd waarderen, wat gepaard gaat met de tragiek, zoals Zachary al aageeft.

Wow, wat een Prachtige Plaat!!!

Sterk album weer van Bill Callahan, die wel meerdere draaibeurten vereist, heb ik de indruk. Die ga ik het album dan ook gunnen.