Smog (het pseudoniem waar Bill Callahan zich van bedient) is volgens mij een soort poging om "de besoignes" van diverse menselijke individuen in popnummers te vatten.
Je zou kunnen stellen dat de nummers van Smog nogal wat verloren dromen, verbittering en kapotgeslagen relaties bevatten. Echter: de manier waarop Callahan deze thema's in zoiets vluchtig als popmuziek weet om te zetten, slaat me bij iedere cd van hem met totale verbazing.
In "Dongs of Sevotion" valt me telkens weer die gortdroge voordracht van Callahan op - de (overigens prachtige) instrumentatie werd hier tot een uiterst minimum herleid.
De soms pikzwarte humor van Callahan (zelfs pikzwarte humor is volgens mij een teken van weerbaarheid jegens het leven, denk ik) komt naar mijn idee het duidelijkst aan de oppervlakte in het nummer Dress Sexy At My Funeral .
In dit niet zo florissant beeld van een scheefgelopen huwelijk, troost het hoofdpersonage zich met het idee van zijn begrafenis.
Dress sexy at my funeral my good wife/For the first time in your life/ ....
Het (voor mij) sublieme gedeelte komt halfweg het nummer. Waar hij z'n vrouw de speech ziet houden voor z'n kist. Ik vind dat uitermate grappig
And when it comes your turn to speak/
Before the crowd/
Tell them about the time we did it/
On the beach with fireworks above us/
On the railroad tracks/
With the gravel in your back/
In the back room of a crowded bar/
And in the very grave yard/
Where my body now rests
Quasi alle nummers hier ("Strayed", "Easily Led", "Bloodflow", ...) bewandelen de dunne koord tussen leven en dood, humor en tragedie (eigenlijk één en hetzelfde woord, bedenk ik nu).
Als ik er nog één nummer zou willen uitlichten, is het The Hard Road (after Tanner) - een spijkerhard één-gitaarriff nummer met de lijzige zang van good ol' Billy Callahan
