Voor wie zich graag verdiept in de donkere en obscure randgevallen van electronic,
powernoise is een interessant genre om wat tijd in te investeren. Imminent Starvation (Belgisch project) vormt het beste entry point, maar Sulphuric Saliva maakt wat mij betreft de beste muziek in dit obscuur subgenre. Een Frans project (natuurlijk) ondergebracht op het UWe label.
Noisetracks is de eerste release van Sulphuric Saliva, en is een perfecte illustratie van de term powernoise. Het gaat em hier niet om BPM, ritmes, hard of zacht, melodisch ... het enige wat telt is dat de muziek een ruwe kracht uitstraalt. Het noise gedeelte spreekt verder wel voor zich denk ik.
Het album opent met een ietwat commerciëler nummer, in die zin dat het best nog wel ergens op een industrial feestje kan gedraaid worden. Straight basses, industriële screetches, lekkere volle klank en een muur van distortion op de achtergrond. Naar het einde toe nog een melodieuse wave, en als DJ ben je wel zeker dat het publiek niet al te veel zal morren. Al snel wordt het allemaal wat ruwer, met meer op de voorgrond tredende distortion, en wat complexere ritmes. "Crash" en "Wolf Blood" zijn zowat de meest experimenten experimenten. Als tegenhanger voor deze stevige platen staan er een stuk of 3 dark ambient/industrial nummers op het album, die het niet moeten hebben van bassen om "power" uit te stralen, maar eerder van een uiterst donkere, onrustige sfeer. Perfecte muziek om in één van die neoAziatische suspense flicks te steken. Ruw, rauw, scary en lekker overweldigend.
Met "The Mistake" wordt je als luisteraar een beetje teruggeslingerd in de tijd. Als danstrack misschien wat traag, maar ergens doet dit me terugdenken aan de oude "rave" dagen. Welliswaar overgoten met industrial klanken en heel wat harder en donkerder, maar au fond heeft het er toch wat van. Stilzitten bij dit nummer zit er niet echt in. "Powerrave", het is weer eens wat anders
.
De echt fenomenale nummers bevinden zich op het einde van de CD. "Limits of Patience" brengt een leuk contrast dat het spectrum van Powernoise mooi omvat, en de kracht van bass en treble afzonderlijk onderzoekt. Het nummer begint uiterst kalm, met een bass en wave die amper te onderscheiden zijn. De track neemt rustig de tijd om op te bouwen, en steeds drukkender te worden. Halverwege draait de track echter 180°. Bass weg, treble open, schelle tonen die de bovenhand nemen. Ergens nog wel een bassje, maar enkel ter ondersteuning. Na er nog een schijnbaar ongecontroleerde rotzooi aan hihats en claps bij te gooien mondt de track uit in een heerlijk complexe wall of noise. Over power gesproken.
Maar de echte topper van het album blijft voor mij echter "Overload". Een track die ik nu een jaar of vier ken, die me introduceerde tot Sulphuric Saliva, en die ik nog zowat dagelijks draai. Pure perfectie wat mij betreft, en daarom ook m'n persoonlijk favoriet nummer. Een lekkere intro, heerlijke combinatie van hardcore en industrial (maar dan eerder vanuit een industrial perspectief), met een nagenoeg perfect ritme en lekkere samples. 1/3 weg sterft de intro, en begint het echte werk. het tempo wordt iets opgedreven, iets dat niet beter te omschrijven valt als een melodie bestaande uit industrial screetches wordt toegevoegd, een zalig upgefuckte bass, claps, hihats, prachtige ambient wave. Dit alles vormt een muur van muziek die amper te bevatten is, elk facet afzonderlijk nagenoeg perfect, en in combinatie met elkaar onbeschrijflijk. Dit alles wordt stilaan terug afgebouwd, de track bolt uit, sample uit Aliens, drumrolls, en met nog 1 minuut te gaan spat de hele track uit mekaar. De ambient wave krijgt trancy allures, en de ondersteunende ritmes blijken simpelweg perfect. Als het nummer dan toch eindelijk uitbolt blijft er enkel een soort vermoeide voldoening over. Noem het een muzikaal orgasme
. "When We Won't Have Ears Anymore", het rustigste van de drie dark ambient songs zorgt ervoor dat je genoeg tijd krijgt om uit
te blazen, en sluit de CD af met een 8 minuten lang variërende winddrone.
Samen met Somatic Responses - Augmented Lines was dit het album dat me verder deed kijken dan de "mainstream" electronic genres (hardcore ed). Heerlijke variatie, die het subgenre powernoise afschuimt en zelf heel wat weet toe te voegen. 5*