Gisteravond weer eens van dit album zitten genieten. Mooi gearrangeerde, sfeervolle plaat in het yachtrock-genre, maar kennelijk ben ik zo'n beetje de enige in Nederland die 'm kent. Ik vroeg me gaandeweg het luisteren twee dingen af: hoe komt een onbekende relatieve beginneling aan zo'n all-star cast op zijn debuutalbum? En hoe zou het Dane Donohue verder zijn vergaan na het kennelijke floppen van van dit album? Meestal zie je dergelijke getalenteerde songwriters, ondanks een mislukte solocarrière, wel weer elders terug in de muziekbusiness. Als componist of arrangeur bijvoorbeeld, of als songwriter in de countryscene van Nashville.
Niets van dat alles in het geval van Dane Donohue. Hij ging terug naar Mansfield, Ohio, waar hij vandaan kwam. Bouwde een gelukkig gezinsleven op, maar later in zijn leven ging het alsnog mis doordat hij betrokken raakte bij financiële malversaties. Hij kwam pas aan het begin van de corona-pandemie weer vrij uit de gevangenis. Hoe ik dat allemaal weet? Google is je vriend bij dit soort vragen, en ik trof een interessante longread aan over
'The Lost Prince of Yacht Rock'.
Het artikel beantwoordt ook feilloos de vraag waarom deze plaat in de herfst van 1978 uiteindelijk flopte, ondanks onmiskenbare kwaliteiten en veelbelovende start. De plaat was misschien net iets te vroeg voor de eerste 'yacht rock'-golf: Christopher Cross debuteerde pas twee jaar later, maar aan de andere kant: The Eagles en Pablo Cruise draaiden in '78 al wat jaartjes mee, dus de timing had ook perfect kunnen zijn.
Maar waarschijnlijk komt het vooral omdat er geen evidente hitsingle op staat. De eerste twee nummers kregen airplay op de Amerikaanse radio, lees ik, maar ik kan me wel voorstellen dat ze niet genoeg aansloegen voor een top-40 notering. En dat was, zeker in die dagen en voor dit soort muziek, eigenlijk wel een vereiste.