Deze jonge groep uit Denemarken zet hier een debuutalbum neer waarmee ze zich in het verlengde van enkele bekende prog-metal groepen bevinden. Ik hoor vooral de djent van Tesseract, de concepten van The Contortionist en het gitaarspel en melodieën van Caligula's Horse. Ik ben zelf niet altijd gecharmeerd van de zang, die naar mijn idee soms iets aan kracht mist en niet lekker vloeit. Dit maakt PIQAIA goed door op andere delen weer sterk terug te komen. Voornamelijk het tweeluik Parable en Artifact laten een sterke lijn zien die zowel instrumentaal als vocaal volledig in mijn straatje vallen. Mochten ze dat op in de toekomst tot een heel album weten vol te houden, ben ik sowieso fan.