Van Lambchop ken ik nog lang niet alle albums, wat onder meer komt doordat het zo lang duurt voordat ik ze écht op waarde kan schatten. Daarvoor heb ik blijkbaar tamelijk veel luisterbeurten nodig, en de andere albums staan dan voorlopig in de wachtrij. Ook dit album heb ik al frequent beluisterd sinds ik het zo'n 3 weken geleden kocht. Het is hier en daar wat steviger van geluid dan het bij mij zeer geliefde How I Quit Smoking, hetgeen mij in eerste instantie bedroefde, maar geleidelijk kom ik daar wat van terug. De wat vollere sound vind ik nu wél aangenaam, maar het was even wennen. Wel vind ik dat de twee soulnummers, van Curtis Mayfield en Frederick Knight respectievelijk, hier enigszins uit de toon vallen, hoewel ik ze probleemloos naast de originelen kan beluisteren.