menu

Clifford Brown and Max Roach - Study in Brown (1955)

mijn stem
4,00 (29)
29 stemmen

Verenigde Staten
Jazz
Label: EmArcy

  1. Cherokee (5:41)
  2. Jacqui (5:04)
  3. Swingin' (2:47)
  4. Lands End (4:47)
  5. George's Dilemma (5:29)
  6. Sandu (4:48)
  7. Gerkin for Perkin (2:51)
  8. If I Love Again (3:17)
  9. Take the A Train (4:11)
totale tijdsduur: 38:55
zoeken in:
avatar van Sandokan-veld
4,5
Clifford Brown (trompet); Harold Land (tenorsax); Richie Powell (Piano); George Morrow (bas); Max Roach (drums)

Nu Clifford Brown een beetje een thema-artiest van de maand is geworden (althans bij mij, en enkele keren genoemd door de paar andere liefhebbers op de site) moet hier ook maar eens een berichtje komen te staan.

Een paar weken geleden bewierookte ik elders op deze site de solo van Brown op ‘George’s Dilemma’. Die is nog steeds favoriet, al is Brown op deze hele plaat in topvorm (elke noot die hij speelt zit recht in de roos eigenlijk) en blijft de rest daar nauwelijks bij achter.

Het spelniveau in deze band is zo belachelijk hoog dat het me niet eens verbaast dat Sonny Rollins, toen de hipste saxofonist ter wereld, in deze band ging spelen toen Harold Land de band kort na deze opnames verliet. Dat terwijl hij ook werd begeerd door Miles Davis! Maar eigenlijk is dit, meer dan Davis klassieke kwintet, of dan de toenmalige bands van Art Blakey/ Horace Silver, de ultieme vroege hardbop-band.

Zoals te verwachten steelt Brown de show, maar Harold Land is ook fantastisch (met zijn smeuïge, meer aan Coleman Hawkins refererende stijl is hij zelfs beter geschikt voor deze band dan Rollins, naar mijn mening). Roach is dominant, sturend en krankzinnig tegelijk. Richie Powell is minder grensverleggend dan zijn beroemdere broer, maar tovert het ene na het andere heerlijke loopje uit zijn piano. Het meest onbekende en dienstbare lid is bassist Morrow, maar alleen om binnen zo’n band jezelf overeind te houden is al een diepe buiging waard.

De eerste drie tracks neigen nog sterk naar bebop. Daarna wordt het wat soulvoller, wat ook beter bij de band lijkt te passen. Het middenstuk met Land’s End/ George’s Dillema/ Sandu is dan het mooiste.

Enige kritiekpunt zou verder kunnen zijn dat de muziek op zich niet bijzonder uitdagend is voor de wat meer doorgewinterde jazzfan. Een band die zo invloedrijk is geweest, gaat natuurlijk met terugwerkende kracht minder origineel klinken. Ze hebben in hun korte bestaan ook te veel opgenomen om elke track wereldschokkend te maken: eindigen met Ellington was toen waarschijnlijk al niet echt verrassend meer te noemen.

Maar: beter een vurig gespeeld cliché dan iets compleet nieuws dat alle overtuigingskracht mist. Dat wordt hier nog maar eens bewezen, naast een hoop ander moois.

Gast
geplaatst: vandaag om 16:09 uur

geplaatst: vandaag om 16:09 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.