Die witte wolk op de hoes. Hij doet me direct denken aan een grote wolk die over de top van een berg heen komt op het moment dat ik omhoog aan het wandelen ben. Meestal een signaal om snel weer naar beneden te gaan.
Wie houdt van een singer-songwriter die subtiele laagjes moderniteit om en onder zijn basis heen legt, heeft geen reden tot vluchten. Henri Jamison, uit Burlington, Vermont, heeft een prettige stem en speelt liedjes zonder veel gevaar. Toch weet hij de aandacht vast te houden met subtiele wisselingen in zijn muziek.
Wie deze stem of misschien beter manier van zingen hoort en de invulling van de nummers ontkomt er niet aan een vergelijking te maken. Damien Rice, daar begint en eindigt Gloria Duplex wel mee. Alleen Lisa Hannigan ontbreekt. Verder hoor ik zeker ook Conor Oberst/Bright Eyes en in de hoge stem, 'Bright Eyes', Art Garfunkel.
Dat zijn wel een aantal namen om in de voetsporen van te willen treden. Lukt dat Henri Jamison? Dat antwoord luidt ja. Op Gloria Duplex weet hij een mysterieuze sfeer te creëren die intrigeert. De plaat heeft voldoende eigens, vooral door de subtiele elektronica die op de achtergrond zijn werk doet. Dat maakt Gloria Duplex een moderne singer-songwriter plaat, die aan kan sluiten bij huidige trends, die niet altijd aan mij besteed zijn. Deze plaat wel.
Het is een plaat die er om vraagt serieus beluisterd te worden. Wie daar de tijd voor neemt, zal merken dat de plaat langzaam meer van zijn geheimen prijs geeft en aan kracht wint.
Het bovenstaande is een bewerking van een Engelstalige post op
WoNoBloG.