The Beatles - Revolver (1966)

Ja, die op Anthology 2 staat. Daar staat ook een prachtige instrumentale take op van Tomorrow Never Knows die ik ook beter vind. Ik vind het mooier om de strijkers of muziek soms alleen te horen.

Haha ik heb iets vergelijkbaars. Vooral in de vragen die je stelt kan ik me vinden. Ik wil het snappen, waarom vinden zoveel mensen dit de allerbeste muziek ooit? Ik bedoel het cijfer en het aantal stemmen liegt er niet om.

Maar elke keer als ik het weer probeer houd ik het niet de helft van het album vol. Op het eerste gehoor vind ik 90% van de liedjes flinterdunne popliedjes die ook nog eens maar 2 minuten duren.

Maar dan lees je dit onder jouw quote:



En dan denk ik ook: 'Ja fair enough, goed punt'.

Ik heb het nu een aantal keer geprobeerd met the beatles maar misschien moet ik maar accepteren dat dit gewoon niet mijn muziek is, maar wel het respect en de dankbaarheid hebben dat ze inspiratiebron zijn van ontzettend veel muziek die ik wel geweldig vind.

Dus bij deze: bedankt Beatles

Revolver is mijn favoriete beatlesplaat. Op de een of andere manier lijkt hij vier keer zo lang te duren als sgt pepper. Het is een film zonder einde, terwijl je bij sgt pepper vanaf het begin weet dat het ergens heengaat. Daarom vind ik revolver spannender. Deze lp heeft mij echt gemaakt, samen met Rubbel Soul, toen ik net ontdekte wie The Beatles en Bob Dylan waren. Als strawberry fields en penny lane op sgt pepper hadden gestaan, dan was dat misschien mijn favoriete beatlesplaat geweest, maar ik denk eerlijk gezegd dat ik dan nog steeds vaker revolver zou draaien.

Overigens vind ik strawberry fields en penny lane beter op revolver passen dan op sgt pepper, qua sound, denk ik.

Strawberry fields en penny Lane is toch te horen op Magical Mystery Tour ?

'Strawberry Fields' en 'Penny Lane' vind ik hier dan weer totaal niet tussen passen. Is net weer dat stapje verder in de psychedelica. 'Rain' had dan wel weer prima op deze schijf gepast. Wat is dat trouwens een geweldige single, maar dat terzijde. Ik zit dan wel zwaar te twijfelen wat ik hier weg zou laten, dit album is al vrijwel perfect.

Ik vind 6, 8 en 11 toch wel erg zwak, Beatles-onwaardig. Met Rain en Paperback Writer was dit album veel beter geweest.

Revolver is een allergaartje, maar juist die verschillende invalshoeken bevallen mij wel.
Yellow Sumbarine hadden ze misschien beter alleen op single uit moeten brengen.
Is wat te Sing-Along natuurlijk, maar de aanwezigheid er van heb ik nooit als storend ervaren.
Lennon's bijdragen zijn allemaal sterk imo.
McCartney zoekt het meer in de diversiteit.
Good Day Sunshine is Paul meets Vaudeville.
Niet de laatste keer. Ik mag het wel.

"Beatles onwaardig"..
Man man man.

Hee, Rob Geus ook op MuMe?

He Stijn, 11 is misschien wel het beste nummer op deze klassieker! Kan het niet vaak genoeg horen. Alleen jammer van de plotselinge fade out.

Elk nummer heeft wel wat bijzonders eigenlijk. Ik vind die koortjes aan het eind van "Good Day Sunshine" dus wel echt briljant. Docter Robert heeft dan weer een heerlijk riffje. Yellow Submarine kan je dan wel over discussiëren. Maar ik heb de aanwezigheid nooit echt als storend ervaren, je moet het niet te serieus nemen. Maarja de prijsnummers zijn eindeloos, Taxman, Eleanor Rigby, Love You To, Here There and Everywhere, She Said She Said, For No One, Got To Get You Into My Life and Tomorrow Never Knows. Bizar eigenlijk, logisch dat het niveau soms van geniaal naar erg goed zakt Zeker gezien het feit dat The Beatles zo productief waren. Er moest ook nog wat genialiteit voor de opvolgers over blijven.

Trouwens, Revolver 4,33 en Sgt. Pepper 4.32, het is eindelijk gebeurd! Alleen Abbey Road nog

Maak dat je weg komt hier buizen! verboden gebied voor jou.

Je hebt helemaal gelijk hoor. Ik kom er op terug, bij deze. De albums zijn goed, en zo niet, perfect, zoals ze zijn.

Zelfs het ietwat flauwe "Yellow submarine" kan niets meer van mijn 5 sterren afsnoepen, zoveel overpunten levert de rest op. Jan Donkers had de nodige bezwaren tegen 'Taxman'; het sierde the fab four niet om bij hun verworven status over het Engelse belastingklimaat te gaan klagen. Ik vind het echter gewoon een leuk nummer met een snedige tekst. En 'She said' had b.v. zomaar een New wave-classic kunnen zijn, terwijl 'Good day sunshine' met ultiem spelplezier de rhythm-and-blues exploreert; indicatief voor zoveel muzikale rijkdom op deze plaat. Vergeet 'Sgt. Peppers'; neem 'Revolver' (& 'Rubber soul')!

Revolver heeft op musicmeter ook de tweede hoogste waardering van alle Beatles-albums (achter Abbey Road). En terecht; het album is nagenoeg perfect voor een popalbum.

brandos schreef:



Jan Donkers moet niet zo zeuren. Als je in de zestiger en zeventiger jaren succesvol was dan was de hoogste 'belastingschijf' effectief 90%. Ik zou meneer Donkers wel eens willen horen als hij € 0,90 van elke € 1,-- naar de belastingdienst mocht brengen.
In dat licht beschouwd is het helemaal niet vreemd dat een aantal Britse artiesten naar Frankrijk of Ierland zijn verhuist in die periode.

Waar heeft Jan Donkers dat gezegd over Taxman? Naast een belachelijk hoge belasting penalty hadden ze ook niet het meest fantastische platencontract getekend. Ik snap George Harrison wel.

caravellezegt: Jaren terug publiceerde Donkers zijn 100 favoriete albums in weekblad de 'de Tijd'. Uit deze overigens voor mij zeer inspirerende lijst blijkt een voorkeur voor de vroege Beatles ('for sale' was dacht ik zijn favoriet). Voor mij zijn echter Rubber soul en Revolver dus het ideale midden tussen het 'pretentieloos spelen' op de vroege platen en het (soms doorgeslagen meligheid en) experimenteren op de latere platen. Ik vind los van de belastingaanslag van Harrison 'Taxman' gewoon een vakkundig nummer, je zou het zelfs als een ode aan de vindingrijkheid van de fiscus kunnen beschouwen. Gezegend zijn trouwens de staten met een goed werkende belastingdienst.

Berichten inderdaad verplaatst naar The Beatles - Beatles for Sale (1964)

Ik zat gisteren op de tribune om de halve finale van de KNVB beker tussen AZ en Cambuur te aanschouwen. Zowel de harde kern van AZ als Cambuur hadden een eigen interpretatie van Yellow submarine. Ik vind dit eigenlijk het minste nummer van Revolver maar daarentegen (zoals gisteren dus bleek) misschien wel het nummer met de meeste eeuwigheidswaarde. Zeker in de top 5 van meest gezongen liedjes in stadions waarbij iedere club zijn eigen versie heeft. De wedstrijd was trouwens zeer boeiend met als kers op de taart Twist and shout van The Beatles snoeihard gedraaid door het gehele stadion na de eerste 45 minuten voetbal. Kippevel momentje. AZ won overigens.

Net als Rubber Soul een wisselvallig album. Het begint sterk met de drie eerste nummers. Harrison's gedweep met Indische muziek is niet aan mij besteed. En het idiote Yellow Submarine nog minder. Hierna kan het alleen maar beter worden. Maar pas bij de twee laatste nummers ben ik weer helemaal tevreden.

73/100

Gaat goed van start! Taxman heeft een heerlijk groovende baslijn, een redelijk rauwe gitaarsolo en een refrein dat me doet denken aan de jaren '60 Batman-serie. Daarmee is Revolver het eerste Beatles-album dat voor mij goed begint. Ook opvolger Eleanor Rigby doet het goed bij me. Fijne zanglijnen en mooie orkestraties die zorgen voor een spannende song. Jammer dat I'm Only Sleeping weer een slaapverwekkend (haha) lied is. Love You To doet het met de sitar dan wel weer goed en is een lekker psychedelische track. Here, There and Everywhere valt dan weer onder het kopje I'm Only Sleeping.

Het album voelt zodoende vrij onevenwichtig aan, maar heeft een voordeel ten opzichte van alles wat ik voorheen heb gehoord: er staan een paar echt goeie nummers op. Nu de band die clichématige rock n roll heeft losgelaten (en ja, ik voel daar echt niets 'vernieuwends' in terug in die tijdsgeest) hoor ik hier voor het eerst iets van de grootsheid terugkomen waarvan de fans altijd claimen dat de band er van overloopt.

Overigens betekent dit niet dat het album een favoriet bij me gaat worden, aangezien ik de band in de mindere nummers nog steeds dermate zeikerig vind, dat de minpunten sterk genoeg zijn om het album niet te voorzien van een hogere score. En gelukkig zijn meer mensen het met me eens zo te zien dat Yellow Submarine echt een verschrikkelijk lied is. Maar alsnog is een album dat ik voor iets meer dan de helft goed vind dikke winst ten opzichte van de voorgangers. Begin ook steeds meer in te zien dat McCartney een sterk bassist is. Tomorrow Never Knows blijk ik tevens nog te kennen in andere variant (Alison Mosshart en Carla Azar, uit de film Sucker Punch) en is tevens het hoogtepunt van het album. Zo experimenteel als dat mag het vaker zijn!

Voorlopige tussenlijst:
1. Revolver
2. Rubber Soul
3. Help!
4. A Hard Day's Night
5. With The Beatles
6. Beatles For Sale
7. Please Please Me

Ook Revolver raakt me nergens. Mijn ziel gaat er niet van klappen. Integendeel, mijn ziel gaat op zijn handen zitten. Muziek dient je ook in je hart (en ziel) te raken, je uit je stoel te doen laten opveren, zin te laten krijgen om je kop in de wind te steken. Het lukt The Beatles maar niet om mijn bloed sneller te doen laten stromen.
Wederom, kwalitatief prima, slim, vernieuwend, maar ook vlak en saai; met name Revolver voelt als een druilige zondag in januari.
Had ik in de jaren 60 geleefd dan was de zogenaamde strijd tussen The Beatles en The Rolling Stones geen strijd geweest.
Ik wil hier ook nog eens aangeven dat ik de productie van The Beatles erg doods vind. Meestal klinken ze alsof er opgenomen is in een gestoffeerde tapijtwinkel. Er lijkt geen dynamiek te zijn.
Vergelijk de productiewaarden eens met The Beach Boys of The Mamas and Papas, dat is een wereld van verschil.

In Nederland kunnen The Beatles geen kwaad doen, maar hoewel ik me er als groot muziekliefhebber wel eens schuldig om kan voelen, laten zij mij koud.

Voor mijn gevoel is Revolver weer iets minder consistent dan Rubber Soul, maar de ontwikkeling is onmiskenbaar. 1966 is een keerpunt voor The Beatles, met de beruchte uitspraak van John Lennon (populairder dan Jezus) trapte hij een gigantische groep sprookjesboekfanaten op de tenen, wat uiteindelijk (mede?) tot gevolg had dat de band stopte met tours. Revolver is natuurlijk de plaat waarop The Beatles niet alleen revolutionair is, maar ook echt gaat experimenteren. Dit is de periode waarin het voor mij echt interessant begint te worden. Dat dit kwartet goede liedjes kan schrijven, wist ik inmiddels wel, maar het experimenteren zorgt voor de kers op de taart.

The Beatles maakt er een gewoonte van om de goede nummers aan het begin en eind te zetten. Eleanor Rigby is natuurlijk een van de beste songs van de bands, maar wat de heren doen op Tomorrow Never Knows is verbluffend goed. Misschien is dit wel mijn favoriete track van de band. Ik kan het blijven draaien (en balen dat het maar drie minuten duurt. Hier had zelfs nog meer ingezeten). Verder ben ik blijkbaar een van de weinige mensen die kan genieten van de gekkigheid van Yellow Submarine. Taxman is zijn tijd ook ver vooruit. Er valt veel te bewonderen op dit album, maar helaas staan er ook een handvol vullers op. In dat opzicht is het jammer dat de 2-3 minuten format nog altijd niet overboord gegooid wordt. Dat had dit album beter en nog revolutionairder gemaakt.


Tussenstand:
1. Revolver
2. Rubber Soul
3. Help!
4. A Hard Day's Night
5. Please, Please Me
6. Beatles For Sale
7. With The Beatles

Ik denk dat de grootste reden dat ze stopten met touren de onmogelijkheid was om de nummers op dit album en het latere studiowerk live te spelen met z'n viertjes.
Natuurlijk zijn er meer redenen te verzinnen. De gekte van de Beatlemania, zo'n 1500 concerten geven in 4 jaar tijd en de tijd en energie die ze in nieuw werk staken bijvoorbeeld.

Hij had gelijk, de jeugd had meer interesse in de opwindende Beatles dan de kerk en terecht.
John Lennon was natuurlijk een dwaallicht met zijn oosterse religie en nota bene later zelf een Christen of sprookjesboekfanaat (naar woord trouwens) .
Hoe lang hij het vol gehouden heeft als Christen weet ik overigens niet, vast niet lang want hij scheen er grote moeite mee te hebben dat Bob Dylan was bekeerd.

[quote]jurado schreef:


Rond 77 heeft hij zichzelf een aantal keren christen genoemd. Hij was fan TV-dominees. Afgaande op het lied 'Serve Yourself', dat hij als antwoord schreef op Bob Dylans Gotta Serve Somebody, duurde het niet lang.