The Beatles - Revolver (1966)

Morgen komt de remix uit met de outtakes. Ik vraag me wel af wat dat laatste nog toevoegt als je de Anthology 2 al hebt. Het beste daarvan is dan toch wel uitgebracht zou je denken. Tomorrow never knows is dezelfde take 1 bijvoorbeeld en voegen backing tracks van bijv. For no one echt iets toe? Er zijn bootlegs in omloop waar McCartney op de piano aan het oefenen is die me veel leuker lijken. Ben misschien op voorhand iets te kritisch maar de presentatie van de boxsets vind ik erg prijzig voor het gebodene. Het boek lijkt me mooi maar qua inhoud kun je ook het boek van van Geoff Emerick lezen (11 euro ofzo) en wat betreft fotomateriaal is het eigenlijk ook wat magertjes als je beseft dat er rond die periode prachtige series van o.a. Roger Whiteker gemaakt zijn.
Ik wacht de recensies nog even af voordat ik blind naar mijn platenzaak ren.

God wat blijft For No One toch een parel van een track. De synergie van de lyrics met de emotie die de muziek opwekt is zo sterk. Echt één van McCartney’s beste.

Ik heb de Picture Disc ontvangen met daarop de new stereo mix. En dit is weer een heel geslaagde mix wat mij betreft. Klinkt erg goed!

Vandaag de 5lp box ontvangen. Veel te duur natuurlijk, maar het is wel een parel van een box zeg. Echt mooi gemaakt. Zeer blij mee. Soms mag kwaliteit wat kosten..

Ik heb uiteindelijk maar gekozen voor de dubbel cd. 22 euro. Dat leek me in verhouding wel de beste keuze omdat hier ook een klein boekwerkje bij zit met de nodige liner notes en foto's maar vooral omdat de tweede cd een prima selectie is van de twee extra cd's uit de boxset. De mono uitvoering had ik al.
Afijn het gaat uiteindelijk om de nieuwe stereomix. Laten we daar kort en krachtig over zijn; het is een geweldige moderne mix. Net als Sgt Pepper en een echte vooruitgang. En dat is toch knap als je bedenkt dat het van 4 sporen af komt. De extra cd is weer een leuke toevoeging. Op deze extra cd mis je wel de demo's van Harrison en Lennon van o.a. Yellow Submarine. Niet dat je die heel veel zal beluisteren maar voor de geschiedenisboeken wel interessant. Een geslaagde missie derhalve al had de prijs wel wat lager mogen zijn voor de boxsets. Afijn. 22 euro voor de dubbel cd is dan weer een koopje. Op naar Rubber soul.

Waarom staat D'r. Robert hier als bonus track gemarkeerd?

De nieuwe 2022 mix is weer heel fijn

Ben nu bezig de cd box re beluisteren en wordt daar heel enthousiast van.

Stond niet op de originele Capitol uitgave van de LP (evenals 'I'm only sleeping' and 'And your bird can sing'). In ieder geval volgens wikipedia..
Maar ik praat ook maar het internet na, werd nieuwsgierig door de vraag. Discogs lijkt het wel te bevestigen: https://www.discogs.com/release/1424661-The-Beatles-Revolver

Dat waren idd de uitgaves in de VS. Bij Capitol dachten ze gewoon commerciëler.
De 14 nummers versie is zoals de Beatles het wilden dus bonustracks slaat eigenlijk nergens op.

Volgens mij moeten we hier gewoon de Europese versie aanhouden, zoals uitgebracht in de UK en dus ook hier bij ons. Dus dan kunnen het geen bonustracks zijn. Die Capitol versies waren gefrankensteinde LP’s, niet alleen qua tracks die niet op het origineel stonden of er afgelaten werden, maar ook qua sound. Een of andere Capitol idioot mocht steeds flink echo over alle tracks mixen. En het ergste is: miljoenen Amerikanen horen ze zo het liefst.

Poeh, met mijn koptelefoon aan het beluisteren maar wat is hier schitterend aan gesleuteld. Die Dr. Robert Take 7 versie die krijgt plots toch halverwege een energie mee..!! Pure Klasse !

Ik vind Lennon trouwens zeer sterk op dit album uitkomen in stem, gitaar en energie. Maar vooral zijn zang is zo scherp, gedreven en vol met eigenlijk ja, alles ! Rain Take 5 is echt Lennon op zijn best ! Ook zijn tussendoor opmerkingen, heerlijk !

En toch.. De 'officiële' versie van Tomorrow Never Knows is, voor mij, één van de belangrijkste wendingen die in de muziek ooit heeft plaats gevonden.

Dit album is waarvan vind ik dat het The Beatles op hun hoogtepunt laat horen. Dit is pure synergie !

Alle Beatles zijn op Revolver in topvorm, ook Ringo Starr zijn drumwerk wat door de nieuwe mixen van een aantal cruciale Beatles albums ineens veel meer op de voorgrond staat, waardoor zijn waardering als drummer de laatste jaren flink is toegenomen, als zanger op yellow submarine, het door vele verguiste Beatles nummer, die nu als domo is toegevoegd op de nieuwe boxset, gezongen door Lennon, die het nummer schreef en in de oorspronkelijke versie een geheel andere wat melancholische en trieste lading heeft, hoe een oorspronkelijke demo kan uitgroeien tot een geheel ander nummer met een geheel ander gevoel, fasinerend, net zoals het indiase nummer Love you to, te horen in een acoustische versie.

Voor ik mijn lofzang begin wil ik als disclaimer vermelden dat ik mezelf absoluut geen fan van pop kan noemen. De Stones, de Beatles, U2, Michael Jackson, Madonna, Abba, Elton John, noem alle grote popiconen maar op: ik heb er simpelweg niet zoveel mee. Mijn eerste kennismakingen met de albums van de Beatles bevestigden deze zelfreflectie. Toen concludeerde ik dat de lage muzikale spanningsboog en de geringe muzikale uitdaging mijn luisterplezier dusdanig hinderde dat ik er maar geen score aan moest verbinden. Daarmee zou ik de Beatles en de mensen die de muziek wel kunnen waarderen tekort doen. Waarom klikte het dan niet? Ik ben een liefhebber van metal en progressieve rock. Deze muziek was niet bruut, niet hard, niet enorm dynamisch, niet enorm gelaagd, niet snel, niet theatraal en niet overdonderend. Het was eerder simpel en 'te' makkelijk.

Oh wat zat ik fout...

Ik heb deze nieuwe versie uit 2022 enkele malen beluisterd, en ook de gewone versie heb ik enkele keren de revue laten passeren de afgelopen tijd. Het kan zijn dat de kwaliteit van het geluid in zoverre is verbeterd of misschien komt het omdat mijn muzikale smaak in zekere zin geraffineerder / meer ontwikkeld is geworden (ik ben ten slotte nog maar 19 jaren jong...). Het doet er ook niet echt toe om er verklaringen voor te vinden. Verklaringen voor het feit dat ik dit nu een vreselijk mooie, goede, vul-alle-superlatieven-maar-in, plaat vind. De kwaliteit, klasse en het geweldige gebruik van (toentertijd) revolutionaire opnametechnieken is werkelijk fenomenaal: uitsluitend ijzersterke (pop)composities die ontzettend van elkaar variëren (het ene moment waan je je in India, de andere keer in een klassieke symfonie), heerlijke zanglijnen, inventief instrumentatiegebruik en onmiskenbaar veel spelplezier. Het is simpelweg een lust voor het oor, je rolt van de ene klassieker in de andere. En voor je het weet is het halfuurtje alweer afgelopen en als een waterval over je heen gegleden.

Het kwartje bij Revolver is dus definitief gevallen van mijn kant. De conclusie naar aanleiding van dit enerverende weerzien met Revolver is toch dat muziek, zoals Ranke eens de geschiedenis beschreef, als een op zichzelf staand iets moet worden beoordeeld. Dit is 1966. 1966! Niks geen theatraliteit, blastbeats, productionele hoogstandjes, gelaagde composities, tien minuten durende epossen of snelheden van 230 BPM. Nee, dit is popmuziek met flair, klasse, oog voor detail, smaakvolle arrangementen en heerlijk simpele (doch zo lekker klinkend en effectieve) gitaarlijnen. Dit is een kant van muziek die ik nooit heb kunnen waarderen, wat ook de reden is waarom ik mezelf nooit een pop-fanaat heb genoemd, maar eerder een pophekelaar. Revolver doet mij inzien dat ook pop een geweldig muzikaal genre kan zijn waar ik enorm van kan genieten, en dat muziek niet aan de door mij genoemde criteria hoeft te voldoen om genietbaar, goed en briljant te zijn. Dit album heeft me dat doen laten inzien.

Dit alles is eens te meer reden om de andere albums van de Beatles, en dan specifiek de verschillende reissues van de afgelopen jaren, weer eens aan wat luisterbeurten te onderwerpen. Wellicht vallen er dan nog meer kwartjes en kan ik mezelf in de (verre) toekomst een fan van pop noemen. Ik ben in ieder geval al zover mezelf niet meer als pophekelaar te bestempelen. Hulde aan de Beatles!

ABDrums: mooi stuk en vooral dat ‘Oh wat zat ik fout’ is heerlijk eerlijk !

Ik heb ooit bij de voorrondes van onze Progladder Tomorrow Never Knows ingebracht (voor mij wel een basis nummer waar de Prog ooit zou kunnen zijn begonnen) maar, zoals jij wel begrijpt en weet van onze Ladder, leverde mijn stelling aldaar natuurlijk pittige discussies op . Geniet verder

Ik ben momenteel bezig een lijstje in elkaar te flansen met eventuele nominaties, gezien het feit dat de komende editie mijn eerste keer wordt dat ik 'vanaf het begin' meedoe. Ik vrees dat er over die nominaties wel enkele woorden zullen worden gewisseld...

Interessant, omdat dit volgens mij altijd als een puur McCartney-nummer wordt beschouwd. Ik dacht eerst dat je je vergiste, maar dit is inderdaad Lennon. Varieert hij hier op een idee van zijn bandmaat, of is het McCartney die deze demo gebruikte als basis voor zijn liedje?

Sinds gisteren de de luxe cd box set in bezit. Moet alles nog goed beluisteren. Maar ik heb gelijk de nieuwe stereo mix in de auto (met Bose systeem) gestopt en gisteren en vanmorgen al helemaal beluisterd. In 1 woord: wereldmix!

Wat een geluid, dit geldt voor alle nummers. Stuk voor stuk. In 2017 was de mix van Sgt. Peppers echt een openbaring en deze is vervolgens niet meer overtroffen door de andere remixes (The White Album, Abbey Road en Let it be). Maar deze remix van Revolver komt echt heel dicht in de buurt.

Het refrein is van McCartney. Van Lennon komt het couplet zoals we horen. Toch werd altijd het nummer toegeschreven aan McCartney. Ook door Lennon zelf (playboy interview 1980). En in vrijwel alle publicaties (Anthology boek, Geoff Emerick, Revolution in the head enz.) wordt gesproken over hoe McCartney wakker werd met de melodie in zijn hoofd. Historisch gezien is het de belangrijkste eyeopener van deze uitgave.
Ik vind overigens de tweede stem die bij Love you too wordt gezongen tijdens de sessies de meest aardige toevoeging. De remix is verder grandioos. Vooral het drumwerk krijgt meer aandacht en Ringo ontwikkeld zich sterk. De rest trouwens ook. Er is geen lp uit 66 die destijds ook maar enigsinds in de buurt komt al was Pet sounds al een zeer behoorlijk product. Revolver kent nauwelijks zwaktes en maakt na al die jaren nog steeds een frisse indruk en klinkt geen moment gedateerd.

Aftermath van The Stones en Blonde On Blonde van Dylan zijn toch ook behoorlijk goede platen uit 1966, werden beter ontvangen door het platenkopende publiek dan Revolver destijds. De fans hadden wat moeite met het vooruitstrevende werk van de band. maar ook Paperback Writer verkocht ronduit matig voor Beatles begrippen.

Ik ben absoluut fan van Revolver en denk dat dit ook wel mn favo Beatles album is, samen met de witte dubbelaar. Na de 4 eerdere box sets dacht ik dat ze wel klaar waren, maar het kon dus nog mooier. De nieuwe stereomix mag er absoluut zijn, nog beter dan die van 2009.

Inderdaad 13 topnummers, maar het zouden The Beatles niet zijn als er minimaal 1 misser op een plaat zou staan. Yellow Submarine blijf ik een draak vinden.

Dat zijn zeker goede platen maar zet Aftermath eens naast Revolver. Hoe goed de Stones ook zijn, hier bij staan ze nog niet in de schaduw van de Beatles. Niet qua composities, niet qua arrangementen, niet qua vernieuwing en niet qua productie. Ze keken voortdurend wat de Beatles deden, zetten de rythm en blues op een lager pitje om ook pop te gaan maken maar haalden bij lange na niet dat niveau. (Het werd natuurlijk anders van 68 toen ze hun definitieve geluid hadden gevonden). Ps ik.vind Aftermath een fijn album hoor.
Bob Dylan's werk in die tijd is toch een andere divisie en is eigenlijk appels met peren vergelijken.

Dat Revolver aanvankelijk minder verkocht dan de vorige Beatles-albums komt ook doordat The Beatles zijn gestopt met live-optredens waardoor hun belangrijkste bron van promotie verdween. Bovendien is er maar één single met dubbele A-kant (Eleanor Rigby/Yellow Submarine) uitgebracht.
Aftermath was natuurlijk ook een prima album maar haalt niet het peil van Revolver, Rolling Stones probeerden krampachtig te doen wat The Beatles deden (vooral met Their Satanic Majesties Request) mede onder druk van platenmaatschappij Decca en manager Allan Klein. Rolling Stones brachten hun beste werk nadat ze met hen braken.

Dat had ik dus ook altijd maar ik ben er, door de 4 verschillende opnames op dit album, toch anders naar gaan (leren) luisteren.

Tuurlijk, de eerste versie waarop Lennon zingt (alleen met gitaar) is wat vertederend en echt een opzet/basis.

De tweede versie is een oefen versie waarin het lijkt (mijn interpretatie) alsof Lennon Ringo aanleert hoe het lied te zingen. Hier hoor je ook zo mooi de kern van vele andere Beatles nummers van eerdere albums. Duidelijk de basis.

De derde versie (Take 4) vind ik echt het mooiste. Hier komt echt een mooie ritme opbouw in (vooral als de drums versnelt). Ik vind de samenzang mooi gevonden, het klopt, is harmonieus en ook open gezongen.

Als je dan luistert naar de vierde versie dan is het gesproken intro zeer Brits (The Police heeft ook zulke gesproken teksten zoals bv in het geniale Be My Girl / Sally waarin halverwege ook wordt verteld/gesproken dat Sally niet met een naald benaderd moet worden.. ) en ik vind dat Ringo Starr zijn zang zeer serieus neemt en het goed doet. Hij draagt het lied steeds meer. De effecten vind ik juist dan dat wat het nummer tot die draak maakt. In de uiteindelijke versie straalt dat ook af op Starr af en dat is dan jammer want zo lijkt hij het middelpunt van een ietwat kinderlijk overkomend nummer.

Nee, ik ben door deze 4 versies het nummer anders gaan beluisteren en meer leren waarderen. Top dat juist dit soort uitgebreide albums mij meer in de studio keukens laat snuffelen, mee luisteren en ook leren.

Ik begrijp de hoge waardering voor dit album eigenlijk niet zo. Ik vind 4 nummers heel erg sterk: Eleanor rigby, for no one, got to get you into my life en natuurlijk tomorrow never knows. Het overige vind ik duidelijk wat minder.

Ik sla Revolver ook absoluut hoger aan als Aftermath.

Heb ik dus ook, de demo's laten heel duidelijk zien hoe YS tot stand is gekomen.

Taxman vind ik al een prima rocker, Love To You is geniaal gedaan door Harisson vind ik zelf.

Vorig jaar de Revolver remix lp box aangeschaft.

Op dit ogenblik helemaal verslaafd aan She Said She Said (Take 15 /backing track rehearsal). Die gitaren zijn zo verschrikkelijk gaaf om over het drumwerk nog maar te zwijgen! En oh, hoor ik daar proto CCR vanaf 2.58.....super cool gespeeld ook. Je zit als het ware te wachten totdat John Fogerty zijn scheur opentrekt. Dit klinkt vele malen beter dan de uiteindelijke remix van She Said She Said op het album zelf! Echt midden in your face, hadden ze dat niet anders kunnen doen.
Ook bij de langere versie van Doctor Robert (Take 7) is het gitaarwerk top en Lennon zijn stem klinkt nog rauwer en cynischer). Paperback Writer (Takes 1 & 2/backing track), ook hier maar het volume omhoog.

Kortom, toch wel blij met de Revolver 2022 remix (behalve She Said She Said en Tomorrow Never Knows) en in iets mindere mate de sessions (outtakes/ rehearsals) want daar had ik nog wel meer van willen horen! Één minuut I Want To Tell You waarom zo kort, klinkt geweldig.

Zou je geen afkortingen willen gebruiken voor de titels, erg lastig te lezen zo. Wel bedankt voor de tip, ik ga de remixes checken.

Aangepast Faalhaas, op een ander forum heb ik daar soms ook wel eens moeite mee. Dus helemaal met jou eens. Ik hoop dat dit bandje aanstaande weekend bij ons in de kroeg speelt, kan wel eens iets worden.......

Na de albums With The Beatles, A Hard Day's Night en Rubber Soul enige tijd in rotatie gehad te hebben, is dit het eerste Beatles-album dat mij echt wat doet. Vooral Eleanor Rigby is fenomenaal en het onverwachts maar erg positieve Tomorrow Never Knows. Op dit album klinkt het voor mij voor het eerst echt innovatief wat The Beatles doen. Nu ben ik 25 jaar na deze plaat geboren, dus hoe bijzondere de vorige platen en deze plaat zijn kan ik natuurlijk niet helemaal inschatten. Maar ik dacht dat The Beatles niet helemaal voor mij waren weggelegd, maar dit is toch wel erg fijn!