The Beatles - Revolver (1966)

Hij had ook een cameo in die film. Mr. Papadoupolos.

Klopt, maar ik ben niet zo puriteins. Ik skip ook "Revolution #9", luister ik dan niet meer naar The White Album?

Rain en Paperback Writer zijn natuurlijk wel tegelijkertijd met Revolver opgenomen. Maar er werden altijd een paar nummers apart gehouden voor de singletjes. Niks mis mee om die nu te vervangen voor de mindere nummers zoals Yellow Submarine. Vergroot het luisterplezier aanzienlijk.

Algemeen beschouwd als de voorloper van hun meesterwerk "Sgt Pepper". Kortom: Het is afgelopen met de zoetsappige liefdesliedjes. In de eerste track van het album (Taxman) is meteen al scherpe kritiek te horen op het financiële beleid van het toenmalige Engelse kabinet. The Beatles waren in die tijd al zo groot en machtig dat zij zich dit konden veroorloven.

Later door het Vaticaan zelfs uitgeroepen tot het beste album aller tijden. Dat gaat mij iets te ver, maar in mijn persoonlijke Beatles top-10 zou deze plaat zeker op nummer-2 kunnen staan...

Geluidskwaliteit is goed tot zeer goed. Ruimschoots '4.5' voor dit iconische album.

En ook van dit album wijzig ik mijn stem niet, Het was al even geleden dat ik dit voor het laatst heb aangezet, maar het feestje blijft hetzelfde, Een heel goed album met een paar uitschieters, zoals Eleanor Rigby, For No One en Tomorrow Never Knows.
Yellow Submarine daarentegen is zo'n nummer wat me niet ligt en dat heeft niets met mijn (echte) naam te maken.
2e in de 100 Greatest Albums of 1966 en 1e in Best Ever Albums van dat jaar.
Ook scoort het album een 2e plaats in Best Ever Albums uit de 60's en een 4e plaats in de lijst allertijden.

Hoezo bonustracks...? Er staan gewoon 14 nummers op. Dat die commerciele Amerikanen er destijds weer een zooitje van maken met hun eigen discografie is hun probleem.

Al zoveel geschreven hier over dit album.
Ik vind het een heerlijk album wat nooit verveeld.
Uitschieters zijn "Eleanor Rigby" en "For no one".
Vooral "For no one" heeft mij in het verleden geholpen om liefdesverdriet te verwerken.

Afgelopen maandag zag ik film “Yesterday”, over een onsuccesvolle singer-songwriter, die op een gegeven moment beseft dat hij de enige persoon op aarde is, die zich The Beatles nog kan herinneren. In de film brengt hij een bezoek aan het graf van Eleanor Rigby, die model gestaan zou hebben voor de gelijknamige klassieker.

Sinds jaar en dag is het droevige Eleanor Rigby mijn favoriete liedje van The Beatles. Overigens nipt gevolgd door Dear Prudence, een liefdesliedje van John Lennon voor ene Prudence, zus van de bekende actrice Mia Farrow. En nog een prachtsong van McCartney, Blackbird. Meest oubollige song van Macca is voor mij Mull of Kintyre.

Uiteraard wist ik dat Eleanor Rigby over eenzaamheid en depressie gaat, maar nooit had ik mij echt verdiept in de geschiedenis van het liedje. Wellicht heeft Paul McCartney het graf van Rigby tijdens zijn vele wandelingen samen met John Lennon over de begraafplaats van St. Peter’s Church in de Liverpoolse wijk Woolton wel gezien, maar naar eigen zeggen niet bewust. Volgens Paul komt Eleanor van Eleanor Bron, de actrice met wie The Beatles samenwerkten in de film “Help!”. Rigby zag Paul op een etalageruit in Bristol staan.

Oorspronkelijk zou het liedje eigenlijk Daisy Hawkins gaan heten. Ook werd er behoorlijk geschaafd aan de tekst. Father McKenzie heette aanvankelijk Father McCartney. Lennon vond dat cool, maar uiteindelijk voelde Paul zich er toch niet zo comfortabel bij. Ringo Starr leverde uiteindelijk de regel “writing the words of a sermon that no one will hear".

De vrouw die echt model gestaan heeft voor Eleanor Rigby kende Paul uit zijn jeugd, toen hij nog bij de Scouting zat. In het kader van Bob-a-Job Week deed hij frequent boodschappen en andere karweitjes voor de oude vrouw. Hij kwam er graag, want ze was een geboren verteller. Zij zou later veel inspiratie opleveren voor de nodige songs.

Overigens neemt Eleanor Rigby een speciale plaats in het repertoire van The Beatles in. Het is de enige song waarop ze geen van allen op een instrument te horen zijn. Alleen Paul als leadzanger en achtergrondzang van John en George.

Vijfde Beatle George Martin voegde al eens voor Eleanor Rigby in Yesterday op succesvolle wijze strijkers toe. Aanvankelijk verzette Paul zich tegen dit idee, maar ging uiteindelijk overstag. Voor Eleanor Rigby liet Martin zich inspireren door muziek van Bernard Herrmann gebruikt voor de Hitchcock film “Psycho”.

Veel van bovenstaande informatie haalde ik uit een essay van Paul geplaatst in “The New Yorker” vorig jaar oktober. Het artikel is eventueel hier terug te lezen. Het essay is ook terug te vinden in de twee boeken onder de naam “The Lyrics: 1956 to the Present”, vorig jaar november verschenen. Absolute aanrader!