menu

Fleshgod Apocalypse - Veleno (2019)

mijn stem
3,72 (9)
9 stemmen

Italiƫ
Metal
Label: Nuclear Blast

  1. Fury (4:38)
  2. Carnivorous Lamb (4:39)
  3. Sugar (4:17)
  4. The Praying Mantis' Strategy (1:04)
  5. Monnalisa (5:24)
  6. Worship and Forget (4:32)
  7. Absinthe (6:09)
  8. Pissing on the Score (4:29)
  9. The Day We'll Be Gone (5:57)
  10. Embrace the Oblivion (7:49)
  11. Veleno (2:41)
  12. Reise, Reise * (4:41)
  13. The Forsaking [Nocturnal Version] * (6:00)
toon 2 bonustracks
totale tijdsduur: 51:39 (1:02:20)
zoeken in:
avatar van gigage
4,0
FA trekt niet zoveel bezoekers hier op mume maar de combi tussen death en symphonic metal wordt hier ook weer tot in de puntjes verzorgd. Piano, violen, trekzak, het maakt de Italianen niks uit en gooien het zo in de mix. Te theatraal? Misschien. In ieder geval zeer afwisselend met die rustige stukken ertussen. *
* oh dat zijn de bonustracks

4,0
De mix van het ruige en theatrale vind ik juist erg fijn! Een van hun betere albums.

avatar van namsaap
3,5
Mijn review op Zware Metalen

Het vierde album van Fleshgod Apocalypse, King, was het eerste album van deze Italiaanse orkestrale deathmetallers waarop hun bombastische muziek tot volle wasdom kwam. Dankzij Jens Bogren kreeg de complexe muziek voor het eerst een productie die de band recht deed. Sinds King is er het een en ander veranderd in de bezetting, aangezien Cristiano Trionfera en Tommaso Riccardi afscheid van de band hebben genomen. Veel invloed op het resultaat van het nieuwe album lijkt dit niet te hebben. Veleno klinkt als een logische opvolger van King en zal fans van de band dan ook zeker niet teleurstellen.

Het grootste verschil op Veleno is dat de orkestrale partijen dit keer niet uit de computer komen, maar zijn ingespeeld door een strijkkwartet. Hierdoor klinkt het album iets minder volgepropt en transparanter en dat komt het album zeker ten goede. Het betekent ook dat de gitaren ten opzichte van de voorganger weer wat prominenter in de mix staan en het album als geheel iets directer klinkt. Dat wordt met opener Fury gelijk duidelijk gemaakt aan de luisteraar. Zoals je dat van een nummer met die titel mag verwachten, jagen de Italianen in een hoog tempo door dit nummer heen om alleen in de refreinen en tijdens de solo even gas terug te nemen. De orkestrale partijen zetten accenten, maar nemen nergens het voortouw.

De furie tijdens de opener houdt de band gedurende de rest van het album grotendeels vast. Veleno is een agressief, druk en overrompelend album geworden. In de vorm van het gothische Monnalisa wordt de luisteraar halverwege een rustpuntje gegund en ook het epische, door sopraan Veronica Bordacchini gezongen The Day We’ll Be Gone biedt even wat ademruimte en is een welkome afwisseling tussen alle drukke geweld.

Ondanks dat er veel gebeurt in de arrangementen van de nummers dankzij de inzet van orkest en koor bekruipt me toch het gevoel dat er meer in had gezeten. In de basis zijn veel van de nummers qua opbouw hetzelfde. Fans van de band zullen er niet om kunnen malen, maar bij mij zorgt het er op den duur voor dat het album toch niet tot het einde kan blijven boeien.

Score: 74/100

avatar van gigage
4,0
Embrace the Oblivion staat rotsvast in mijn 2019 toplijst (lees playlist) . De piano outro Veleno past er ook zo mooi bij. Heerlijk.

Gast
geplaatst: vandaag om 19:47 uur

geplaatst: vandaag om 19:47 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.