Donnie - The Daily News (2007)

Mijn waardering van deze cd kende ondertussen meerdere fases: aanvankelijk zeer enthousiast, toen een tikkeltje verveeld, en nu, op het moment dat ik de nummers echt goed begin te kennen en de kleine details begin op te pikken, weer in toenemende mate tevreden als een spinnend katje.

Voorlopig oordeel dan maar: integere en intelligente soulplaat waarop de geest van Stevie Wonder nooit ver weg is. Donnie verzet zich tegen de kunstmatigheid en de radiovriendelijkheid die veel moderne popmuziek haar wegwerpkarakter geeft. Dit is echte muziek, gemaakt met vakmanschap en een groot kloppend hart. De zanger durft de luisteraar binnen te laten in zijn wereld, en weet tegelijkertijd hoe je een goede hook moet schrijven.

Wel een beetje jammer is dat eigenlijk alle nummers zich bevinden in dezelfde midtempo soulvijver. Het had Donnie gesierd als hij wat vaker buiten zijn comfort zone was getreden (vreselijke yuppieterm, maar toch), en hier en daar een onverwachte bocht was ingeslagen. Een beetje herrie maken, of iets heel minimaals ertussen. Nu breekt het gebrek aan muzikale variatie de plaat een beetje op over de lengte van bijna een uur. De speelsheid en brede blik van bijvoorbeeld Innervisions is toch nog een paar stapjes hoger. Verder niets dan hulde voor dit ouderwets goede album.

Enige dank aan Reijersen.

In 2002 verraste deze Amerikaanse zanger ons met zijn debuut The Colored Section. Sindsdien heb ik op North Sea Jazz ook kunnen constateren dat dit supertalent ook live voortreffelijk is.
En toen kwam dit, The Daily News stelt geen moment teleur. Vanwege de enorme emotionele lading die hij in zij vaak meerstemmige zangstijl weet te leggen, ontstaat een licht gospelrandje. Het pakt je bij de keel en doet je van begin tot eind ademloos luisteren. Een incidentele gangserrapper (Phonte in Over-The-Counter Culture) steekt daarbij zelfs enigszins schril af. De vergelijking met Stevie Wonder doet niets af aan de intrinsieke waarden van Donnie's vocalen, die ook nog eens door een zeer fijne instumentatie worden geschraagd zodat dit album weinig te wensen over laat. Zelfs het feit, dat Donnie maar één stemgeluid heeft, dat veertien tracks lang weerklingt, doet dit album geen moment naar eentonigheid neigen.

4.5*

Phonte is nou niet echte een gangsterrapper.

Dat kan hoor. Ik ken hem niet, maar ik kreeg hier die indruk van hem

Als er iets niet in de sfeer van dit album ligt is het wel gangsterrap. En Phonte past perfect bij de sfeer, dus dat zie ik ook niet helemaal.
Phonte is misschien wel één van de meest soul-volle MC's van deze tijd.

Hij is zeg maar vergelijkbaar met Common dus? En zoals ik al zei, ik ken hem niet. En van 1 enkele gastoptreden kon ik dat bij hem dus niet goed beoordelen.
Mijn fout.

Ja, in het vergelijkbare soort hiphop inderdaad. Deed Little Brother, doet Foreign Exchange.
Maar het is niet een fout hoor, gewoon een andere interpretatie.

Laten we het gewoon weer over het album hebben

Ja, want het blijft natuurlijk een fijne plaat, en daar zijn we het mee eens