She Keeps Bees - Kinship (2019)

Vreemd dat het duo She Keeps Bees uit Brooklyn nooit eerder op mijn muzikale pad kwam. Sinds 2006 brengen ze al albums uit, Kinship is intussen hun vijfde.

Voorgaande werkstukken kregen al ruimschoots positieve aandacht van de pers. Zo noemde The Guardian hen al “the White Stripes in reverse”.

Ook door collega’s werden ze op juiste waarde geschat, collega Sharon van Etten was te horen op de alom geprezen voorganger Eight Houses.

Op die eerste platen was er regelmatig plaats voor vervormde gitaren, die op Kinship moeten wijken voor een ander muzikaal palet. Nu heersen hypnotiserende orgels, keyboards, strijkers en strakke drumpatronen.

Middelpunt blijft echter de fantastische zang van Jessica Larrabee, die haar man Andy LaPlant ooit leerde drummen. Het nieuwe geluid is over het algemeen meer ingetogen dan op de voorgangers, maar wat mij betreft ook meer intrigerend. Persoonlijke favoriet is door de wonderschone zang en feeërieke toetsenspel Queen of Cups.

Het zou me totaal niet verbazen als het duo met het nieuwe geluid op Kinship veel nieuwe zieltjes gaat winnen, maar ook zal gaan opduiken in jaarlijstjes van critici en muziekliefhebbers.

recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: She Keeps Bees - Kinship - dekrentenuitdepop.blogspot.com

She Keeps Bees - Kinship
She Keeps Bees is een momenteel nog wat obscuur duo, dat met haar nieuwe album ver boven zichzelf uitstijgt en een album aflevert waarvan je alleen maar zielsveel kunt houden

Het vorige album van She Keeps Bees ontdekte ik pas toen het album al anderhalf jaar uit was, maar uiteindelijk werd het album me zeer dierbaar. Met haar nieuwe album zet het duo uit Brooklyn, New York, een reuzenstap. Kinship heeft het sobere en intieme van het vorige album behouden, maar voegt er ook een warm bad vol invloeden uit de triphop aan toe. Het levert een fascinerend geluid op dat vervolgens naar grote hoogten wordt getild door de intense en vaak bijna bezwerende zang van Jessica Larrabee, die nog veel beter is gaan zingen dan op het al zo fraaie vorige album.

Bij het bekijken van het stapeltje nieuwe releases van deze week pikte ik het nieuwe album van She Keeps Bees er direct uit. Het album van het duo uit Brooklyn, New York, was op voorhand een van de weinige zekerheden in een op het eerste gezicht niet heel uitbundige releaseweek en dat is best bijzonder.

She Keeps Bees dwong met haar vorige albums immers geen plekje af op de krenten uit de pop, terwijl het duo, dat wordt gevormd door singer-songwriter Jessica Larrabee en producer Andy LaPlant, inmiddels alweer 13 jaar bestaat en toe is aan haar vijfde album.

Kinship van She Keeps Bees leek me op voorhand een zekerheid omdat ik het vorige album van het duo, het in 2014 verschenen Eight Houses, inmiddels een aantal jaren koester. Het is een album dat ik pas ruim anderhalf jaar na de release ontdekte, maar sindsdien volg ik She Keeps Bees met veel aandacht.

Omdat het duo in eerste instantie wat bluesy klonk en zich vaak beperkte tot gitaar en drums, werd She Keeps Bees lange tijd vergeleken met The White Stripes, maar aan die vergelijking hebben Jessica Larrabee en producer Andy LaPlant zich inmiddels ontworsteld. Kinship opent met een korte en uiterst sobere track, waarin She Keeps Bees nog lijkt te kiezen voor de blues, maar op de rest van het album schiet het New Yorkse duo meerdere kanten op.

Het prachtige Coyote, waarmee het album vervolgt, opent ook met ingetogen gitaarakkoorden en de bijzondere stem van Jessica Larrabee, die in deze track wel wat doet denken aan PJ Harvey. Het is een track die langzaam maar zeker verder wordt ingekleurd met drums, strijkers en elektronica en opvalt door fraaie spanningsbogen. Coyote is voor mij direct ook de beste track op het album, maar ook in de andere tracks op Kinship valt er veel te genieten.

She Keeps Bees hield haar muziek in het verleden altijd behoorlijk sober, maar op het nieuwe album is een voller geluid te horen. De gitaarlijnen en drums zijn nog altijd bescheiden, maar met name de elektronica heeft aan terrein gewonnen. Wanneer subtiele gitaarlijnen in Dominance gezelschap krijgen van fraai ingezette elektronica en een wat springerig ritme, haakt She Keeps Bees aan bij de triphop en dat is een genre dat vaak terugkeert op Kinship. Het werkt wat mij betreft uitstekend.

She Keeps Bees slaagt er in om een tegelijkertijd warm en onderkoeld geluid neer te zetten, waarna Jessica Larrabee de songs met haar indringende vocalen naar een hoger plan tilt. Het zorgt voor een album dat best lekker voortkabbelt op de achtergrond, maar dat net zo makkelijk een bijna bezwerende uitwerking heeft. De ingetogen en bluesy songs op de eerste albums van She Keeps Bees hadden absoluut hun charme, maar persoonlijk prefereer ik toch het wat vollere en opvallend intense geluid op Kinship, dat overigens voor een deel in het verlengde ligt van Eight Houses.

Kinship flirt hier en daar met een voller geluid, maar strooit ook nog steeds driftig met meer ingetogen en folky songs. Ook in deze songs weten een subtiele instrumentatie en de geweldige vocalen van Jessica Larrabee elkaar genadeloos te versterken. Het voorziet Kinship van een enorme urgentie, waarbij wederom de vergelijking met het vroege werk van PJ Harvey opduikt.

Het vorige album van de band ontdekte is zoals gezegd pas lang na de release, maar dit keer ben ik onmiddellijk bij de les. Dat zouden meer muziekliefhebbers moeten zijn, want het tot dusver vrij onbekende She Keeps Bees zet met haar nieuwe album een reuzenstap en levert een serie songs af die steeds makkelijker en dieper onder de huid kruipen. Erwin Zijleman

She Keeps Bees blijft met hun nieuwe vijfde plaat netjes in de veilige luisterfolk zone. Het Brooklynse duo verbreed haar ingeslagen pad wel door vaker de keyboard in hun geluid toe te laten. Ze kiezen nu in ieder geval voor een andere invalshoek om de sound te perfectioneren. Gedurende een langere stilte is er zorgvuldig nagedacht over welke benadering het beste bij ze past. Was hier daadwerkelijk vijf jaar voor nodig, en werpt het hun vruchten af? De verwachting is van wel, Kinship is een prachtige klein gehouden plaat geworden, die net het half uur voorzichtig aantikt. De vocalen van Jessica Larrabee weet nog steeds aangenaam te ontroeren.

Hawk is nog dreigend, met een gitaar in stemstand komt het direct binnen. Dat er hier gekozen is voor minimale begeleiding, geeft het een prettig groovend a capella sfeertje. Het meer unplugged opgeroepen Coyoye werd terecht opgedragen als paradepaardje, om triomfantelijk op de plaat vooruit te lopen. Door deze mooie single werden de verwachtingen alleen maar hoger. Verwacht echter geen album vol met passende strijkers, maar wel met de hier al aanwezige intimiteit. Bij Dominance mag de gitaar nog op de achtergrond soleren, maar de tendens ligt al veel meer bij de opkomende elektronica. Met de meer jazzy ritmische begeleiding maken ze hier hun eigen triphop song.

De overgang naar het sobere Breaking Weight is zowat perfect te noemen. In de afgelopen vijf jaar is de stem van de zangeres gerijpt en volwassen geworden. Ze wil al meer in de richting komen van de door haar zo bejubelde diva PJ Harvey, al ligt die met haar stemvermogen wel mijlen op haar voor. Jessica weet wel sensueel in je gehoorgang te krioelen als een verborgen gehouden geheime minnares. Queen Of Cubs zoekt in Coyote haar compagnon. Terug zijn de sprookjesachtige donkere klanken, en ook Jessica gaat veel meer de laagte in. Als de vertolkster van een veredeld slaapliedje wiegt ze je tot rust.

De futuristische begeleiding van het zwaarmoedige Longing versterkt het dwarse karakter van een op haar reserves zingende Mevrouw Larrabee. Hierdoor wil het uitgeblust over komen, wat schijnbaar de bedoeling moet zijn geweest. Veel minimalistische is het nachtclub uitje First Quarter Moon. Het warme donkerrood klanktapijt wil hier net als bij Dominance een sterk gemarkeerde triphop stempel op drukken. Door de hard inkomende drums van Andy LaPlant valt titelsong Kinship net buiten deze categorie. Verder is het kwalitatief vergelijkbaar, op een mooie gedreven wijze.

Dan is daar opeens weer de verloren gewaande gitaar. Loom akoestisch na een sabbatical van een paar tracks mag deze de golvende bewegingen van Ocean al ruisend vorm geven. Fijn om het instrument hier weer te mogen verwelkomen. Subtiel mogen aangename orgelklanken deze rol vervullen in het droomlandschap van het sobere nachtstilleven Sea Ice. Mooie geslaagde plaat, als deze bij het komende jaargetijde past, dan wordt het een druilerige, gure, koude zomer.

She Keeps Bees - Kinship | Electronic | Written in Music - writteninmusic.com