Bovendien: Sting had zoiets toch al eens
eerder gedaan? Toen in een live-setting en jazzier arrangementen, maar het uitgangspunt is hetzelfde. Dat maakt het tot een dubbel overbodige herhalingsoefening.
Sting is een van die artiesten die, net zoals Phil Collins, ondanks zijn geschonden reputatie bij mij weinigkwaad kan doen. De man heeft zoveel mooie, tijdloze stukken geschreven, zowel solo als met The Police, dat-ie bij mij niet echt uit de gratie kan raken. Al is Sacred love het laatste album dat ik interessant genoeg vond om aan te schaffen. Daarna werd het toch voornamelijk zwalken en recyclen...
Ook ik begon dus met niet al te hooggestemde verwachtingen aan dit album. En ook ik treed jullie bij: het valt allemaal niet mee. Zelfs als je over het bezwaar heenstapt dat nieuwe opnames van oude nummers meestal tegenvallen, onder meer omdat 's mans stem anders is gaan klinken, dan blijft dit een tegenvaller. Zijn benadering van het materiaal - dat op zichzelf niet heel anders wordt gespeeld dan de originelen, met uitzondering van de Hendrix-achtige gitaarpartijen in Demolition man - werkt nog het beste bij de nummers die van nature al wat rustiger klonken. Zoals Fragile, dat hier, ontdaan van zijn wat klinische jaren tachtigproductie, wat meer naturel klinkt en nog best aardig tot zijn recht komt.
Maar met name de Police-songs, met een veel springeriger, opwindender karakter, slaan hier helemaal dood. Dan blijkt ook dat hij het relatief hoge stemgeluid dat hij in de originele versies opzette, echt niet meer kan benaderen. Maar misschien was dat ook wel niet zijn bedoeling...
Ik ben het met
Kramer eens: het songmateriaal is an sich gewoon vijf sterren waard. Maar ik zeg het met pijn in het hart: geen enkel nummer overtreft het origineel; het merendeel blijft er zelfs ver onder, terwijl de arrangementen niet echt veel anders zijn. En in aanmerking genomen dat hij dus al eens eerder een album met nieuwe versies heeft opgenomen, vind ik dit een ongelofelijk zwaktebod.