Bij gebrek aan deftige benaming staat het hier onder avant-garde/pop, maar het is dus feitelijk gewoon Trip-Hop. Een genre dat ik ben beginnen appreciëren door het aanschaffen van Lamb - What Sound (impulsieve aankoop). The Fading Collection is een gelijkaardig duo, komende van Seattle, maar met een ietwat andere sound (ivm Lamb zijn de jazz/dnb invloeden heel wat minder). Een soort van samplematige benadering van pop, waar een extreme controle over de muziek wordt tentoongepreid, ipv een zanglijn over wat muziekinstrumenten eronder.
De openingstrack zet de standaard, met een LPachtige klank, twee zangkanalen (afzonderlijk bewerkt), nogal ongewone compositie met naar het einde toe een complete switch in toon (van donker naar hemels, met Sarah McCulloch's prachtige stem en zweverige strings, en een sample van een geweer dat geladen wordt). De tracks blijven lekker zwoel en donker, zanglijnen blijven zich opstapelen (in Strangers zingt McCulloch met zichzelf en daarboven nog een mannenstem), en de nummers barsten van de leuke, onorthodoxe samples. Het eerste deel van het album bevat allemaal kwalitatieve tracks, maar de uitschieters bevinden zich op het tweede deel. "Tired and Bored" begint met een heerlijk upgefuckte zanglijn, lekkere delay op de stem, en een schattig melodietje in schril contrast met de tekst. Een cute chill nummertje. "Nightmare en "Reverse Psychology" behoren ook tot de betere tracks, maar het hoogtepunt van de CD is ongetwijfeld "Black Boxes", met daarna "Space".
"Black Boxes" brengt een combinatie van accoustische gitaar met een electronic deuntje, een resem aan stemvervormingen. Niet het meest complexe nummer, maar wel het nummer waar de zanglijnen het best als instrument gebruikt worden. Klanken worden vervormd en misbruikt, en de stemklank wordt gepromoveerd tot volwaardig instrument. Iets wat in bijna alle "songs" genegeerd wordt, en waar de zangstem meestal als heilig en onraakbaar beschouwd wordt. "Space" is de slow van het album, en is dan ook effectief
slow. Een nummer dat zich voor mijn part best kan meten met Gorecki, al is het maar omdat McCulloch's stem allesverwoestend engelachtig is. Een nummer om helemaal bij weg te smelten, en in romantisch gezelschap een uiterst manipulatieve track
. "Quiet Amplifier" is de perfecte afsluiter van het album, een lekkere uitboltrack die je voldaan achterlaat.
Een woordje over de teksten moet ik jullie schuldig blijven, al kan ik wel zeggen dat zelfs al lees je ze na in't boekje, je er niet echt wijs uit wordt. Misschien dat de poëten onder ons er extra waarde in kunnen vinden, maar ik neem ruim genoegen met de muzikale kant van de zaak. 5* voor een prachtig album.
website :
hier
samples van alle tracks :
hier