Al ruim een jaar kijk ik hier naar uit... niet dat ik een fan van de band ben maar vanwege die bloedmooie afsluiter
Deja Vu (Tonantzin) die terecht als eerste single verscheen.
Panteón Rococó is een plek die echt bestaat, een begraafplaats (Panteón) waar bekenden uit de Mexicaanse geschiedenis hun laatste rustplek vonden.
Gezien de bezongen thema's voelt dit aan als een afscheidsalbum, hun eerste release in 6 jaar.
Panteón Rococó is officieel een Ska act maar heeft in de loop van hun lange muzikale carrière ook aan andere genres (Punk / Reggae / Rock / Folk) geroken en in hun geluid opgenomen. Wat dat betreft verschillen ze niet zoveel van hun tijdgenoot
Café Tacvba alleen begonnen die als een Punk band. Maar de optredens van deze twee acts zijn één groot feest en behoren tot de meest populaire Mexicaanse acts, waarbij Café Tacvba iets meer internationale bekendheid geniet. Beide acts raken sociale- en politieke thema's aan.
Het opent nog wel feestelijk met
Miradas (blikken), Ska met en flinke dot Rock en ...trompetten. Het titelnummer
Infierno (hel), tevens derde single, geeft meer ruimte aan synths en een Surf-gitaar-geluid.
Botellas (flessen) mixt afwisselend Ska en Reggae.
El Último Ska (de laatste Ska-dans) was de wat teleurstellende tweede single, maar tekstueel prima nummer.
Questo Que'lotro (???) het meest energieke nummer, met Psychobilly invloeden,
Manifestación (betoging) houdt het tempo en energie vast, nu met Punk Rock invloeden. De sfeer slaat om op
Soy Peligroso (ben gevaarlijk) opent donker, maar rebels ritmes dringen al snel aan. Met een sample van een (politieke) uitspraak die de inspiratie lijkt voor het nummer.
Bum (boem>als in "boem is hó") Big Band, Samba en Disco(!?) invloeden zorgen voor veel afwisseling, ze krijgen hulp van hun Argentijnse Ska/Rock broeders Los Auténticos Decadentes.
Alma Cromática (gekleurde ziel) heeft nog meer tropische Latin invloeden, de Ska is hier wel heel dun gesmeerd maar verder een prima nummer met gastvocalen van Jonaz.
Tus Demonios (je demonen) heeft meer met Pop Rock dan Ska te doen. Nummers die dienen als overgang naar de afsluiter die een stijlbreuk maakt met de rest van het album.
De afsluiter dan: invloeden uit de Mexicaanse inheems cultuur met fluit en oerwoud geluiden. Niets aan dit nummer doet denken aan Ska. De gedempte zware gitaargeluid met daarover een oproep voor een betere wereld en tolerantie, stemmig "spoken word" pamflet, maar prachtig ingetogen uitgevoerd met ruimte voor een solerende gitaar. Had gehoopt meer van dit soort nummers te vinden op dit album, in die zin is het een teleurstelling al is het geen slecht album. Meer voor de Ska/Rock feestbeesten op leeftijd.
Ik kende deze band slechts van een paar nummers en dus kan ik dit niet met ouder werk vergelijken. Vergeleken bij hun tijdgenoten Café Tacvba is dit minder experimenteel, minder gevarieerd en ook vocaal minder interessant. De afsluiter maakt veel goed maar de eerste beluistering brengt een lichte teleurstelling ook als de tweede en derde single al voorspelden dat de stijl en kwaliteit van de afsluiter eenmalig zou zijn.